กีต้าร์ในความประทับจำ.......

[boobyblue]

ย้อนกลับไปเมื่20กว่าปีก่อน....
แม่ซื้อกีต้าร์ให้พี่ชายของผม และผมก็ถือวิสาสะเหมารวมว่าเป็นกีต้าร์ของผมด้วย
กีต้าร์ตัวนั้นราคา300บาท
ตรา...เมโลดี้
ผมหัดเล่นเวลาที่พี่ชายเผลอ
แล้วไม่รู้ด้วยพรสวรรค์หรือคราวเคราะห์ไม่ทราบ
พอจับตีก็ครอดเป็นทั้งๆที่ไม่รู้จักครอดสักครอด
แปลกมั้ย?
ไม่แปลก
คนมันจะถูกผูกติดยึดโยงกับอะไรสักอย่างราวว่าเป็นบุญกรรมแต่ปางก่อนเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
อีกไม่นานนักผมก็เล่นเป็น....
ผมเล่นกีต้าร์อยางเล่นเครื่องดนตรี
มิได้เล่นกีต้าร์ในฐานะเล่นเครื่องรางของขลัง
ผมจึงไม่สนว่ามันจะมีราคาค่างวดเท่าใด
ขอให้เล่นเป็นเพลงสนองอารมณ์ตนได้เท่านั้นก็อิ่มใจแล้ว
แต่แล้ววันดีคืนครึ้ม...
พี่ชายผมเกิดไม่พอใจในความเป็นมัน
เห็นความงามของมันเป็นความขี้เหร่
จึงเลยพาผมสามาคคีกันขัดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขัดเอาสีเดิมออก สีเดิมที่เคลือบบนไม้อัด!
เอาออกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากเห็นมันงามไม่จับใจเสียแล้ว
จำได้ว่าเป็นงานที่สาหัสมาก
ขัดอยู่หลายวัน ขัดจนเป็นอาทิตย์
จนในที่สุดไม้อัดสีขาวจ๊วกก็เผยตัวออกมา
เฮ้อ.....เสร็จซะที
จากนั้นพี่ชายผมก็เอาสีสเปรย์พ่น.......
ขาวสลับดำ ทั้งหน้าหลัง
เสร็จปุ๊บก็พ่นเคลียร์ทับ
กีต้าร์หน้าโหลก็แปลงร่างเป็นกีต้าร์หน้าหล่อในบัดดล!

เราภาคภูมิใจในผลงานของเรามาก
กีต้าร์เราสวยที่สุดในหมู่บ้าน
เรื่องเสียงรึ?
เราไม่สน!
ขอเพียงเล่นเป็นเพลงได้เราก็พอใจแล้ว......

เมื่อย้อนนึกไปในวันนั้น
ผมต้องคำถามกับตัวเอง...
ความรู้สึกพึงพอใจในสิ่งที่เรามีอยู่นั้นหายไปไหน
ทำไมเราไม่สามารถรักษามันได้นานนัก
เพียงผ่อนลมหายใจ....
ความพอใจก็มลาย...
ครั้นจะเรียกมาคืนกลับก็ยากเสียยิ่งกว่ายาก

ในนาทีนี้ผมยังนึกไม่ออกว่ากีต้าร์ตัวนั้นหายไปจากชีวิตผมได้อย่างไร
และวิธีใด.....ยิ่งคิดก็ยิ่งคล้ายความจำถูกตัดขาดจากปัจจุบัน...