เรื่องเล่า เเบบหัทยา^^

[hattaya111]

ในฝันถึงเธอ





ค่ำคืนที่ฉันเพิ่งกลับบ้านมา อาบน้ำ ล้างคราบเหงื่อที่เหนอะเหนียวด้วยอากาศร้อน

แต่ไม่ได้สนใจ เรื่องสภาวะโลกร้อน จึงรีบเปิดคอมพ์ ออนเอ็มเล่นเน็ต ใช้ไฟอย่างไร้สาระ

มีสิ่งหนึ่งที่ชั้น รู้สึกมาตลอดตั่งแต่เย็นมาแล้วคือ

ฉันรู้สึก ** เศร้าแบบแปลกๆ **


ในหลายวันในเช้าที่ชั้นจะตื่นขึ้น ทั้งที่นอนน้อยมาก จริงๆคือ การสะดุ้งตื่นมาด้วยความเศร้า

ผมคิดถึงเขาเสมอ เกือบทุกยามเช้าที่มีอยู่ หลังตื่นจากการนอนที่ไม่พอเพียง



แต่ในช่วงนี้ดู หายไป อาจมีผลจากยา การแทรกซ้อนของการป่วย

สิ่งที่หายไปคือ ..... การนึกถึงคนรักเก่า ** ฉันเกือบจะไม่คิดถึงเขาเลย **

....................................

แต่ในทุกอย่าง ชั้นก็ยังจำได้เป็นอย่างดี


ฉันจำได้เกือบทุกอริยาบท ในความรู้สึกที่อยู่ในที่ต่างๆ มันไม่เคยเลือนหายไปเลย

บางครั้งเหมือนจะจำได้ดีขึ้นด้วยซ้ำ

แต่ใจฉันอาจแข็งแรงมากขึ้นก็ได้ แม้ตอนนี้ น้ำตาจะยังซึมอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่ถึงกับร้อไห้โฮ สะอึกสะอื้นดังที่ผ่านมา

ชั้นคงจะกำลังได้หลับพักแบบปกติอีกครั้งละมั้ง


เพราะจริงๆแล้ว ....นี่แหละมั้งเหตุที่ฉันตื่นเช้าเสมอ จริงๆแล้วคือ นอนไม่หลับได้จริง หรือ หลับลึกเพียงพอเลย

เนื่องจากพอเรานิ่งจากการหลับ เราก็จะพบเธอตลอด กับความรู้สึกต่างๆ
......ความคิด หรือ จิตใต้สำนึกก็จะนำเธอมาโดยการฝันที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย


และ นี่ก็คงเป็นอีกตอนนึงที่ฝันถึงเค้าอีกครั้ง ทุกอย่างแม่นยำเหมือนเครื่องเล่นวีโอที่บันทึกในสมองไว้

แล้วฉายภาพเหล่านั้นซ้ำอีก ทุกอย่างแม่นยำ แม้ความละเอียดของแสง หรือ อุณหภูมิ


ผมจะเล่าให้ฟัง

   


ณ.ริมสระว่ายน้ำ สาวร่างน้อยเดินถือกระเป๋าใส่ฟรุ๊ตใบกะทัดรัดในถุงยาวๆที่ดูสปอร์ทๆสีน้ำเงิน มีเครื่องรางชิ้นเล็กเป็นหยกแขวนไว้

ดูเพิ่มความเอเชียนิดๆดูเก๋ในแบบที่เป็น
และ ตามมาด้วยชายตัวโตๆ ถือถุงกีตาร์ที่เริ่มขาด มอมๆมีหยกคล้ายๆกันแขวนไว้เช่นกัน

ทั้งคู่มา นั่งหย่อนกายลงบนเก้าอี้อาบแดดสีขาว ในค่ำคืนท้องฟ้าสดใส ลมพัดแรง จนข้าวของเเทบปลิว อย่างกับอยู่ริมทะเลที่ไหนสักที่

ลมที่พัดเย็นจัดจนไม่น่าเชื่อว่านี่มันเดือน มีนาคมเเล้ว

พวกเรานั่งทานอะไรกันในของที่ง่ายๆ นมรสจืด โบโลน่า ขนมปังชิ้นเล็กๆ นั่งคุยเล่นหยอกเอินกันอย่างสนิทสนม

สักพักพวกเราร่วมเล่นดนตรีกัน ด้วยเพลงที่ผม และ เค้าชอบ เสียงของเธอ กับเพลงของ carpenter ไปกันได้ดี กับกีตาร์คลาสสิคของผมตอนนี้มาก

เธอกำลังเเกะเพลง jazz เพลงนึงคือ take 5 ก็ถือโอกาสซ้อมต่อหน้าที่สาธารณ เป็นครั้งเเรก ผมเห็นเเววตาซุกซนของสาวน้อย ซ่อนอยู่ในเธอเสมอ


เเละ ...เพลงตื่นนอน ทะเลเหงา เเละ หลายเพลงที่ผมแต่งขึ้น เพื่องานที่เรากำลังทำอัลบั้ม ก็ถูกบรรเลง อย่างต่อเนื่อง

ผมเลื่อนตัวมานั่งกับพื้น เอาเท้าแหย่น้ำ เพื่อนั่งมองเธอได้อย่างใกล้ชิดขึ้น เตะเท้าเล่นๆไปพลางๆในน้ำที่เย็นจัดสีดูเป็นมิดไนท์บลูส์

ขณะเล่น ผมเเอบมองเดือนเเละดาว ที่สะท้อนความงามอันสุดจะบรรยาย ของค่ำคืนเเห่งความทรงจำที่นี้ได้

ทุกอย่างสวยงาม ในดนตรีเเห่งความรัก

ผมพูดได้เลยว่า ตายไปตอนนี้ก็ไม่เสียใจ ผมเคยบอกเธอไปเเล้วอย่างเขินๆ


ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปเเค่เมื่อกี้นี้เอง



คุณจะเชื่อเรื่องสัมผัสมั้ย

คุณต้องเจอคนที่คุณรู้สึกแบบนี้จริงๆ คุณไม่มีทางเชื่อหรอกว่า มันแสนวิเศษขนาดไหน มีอะไรมากมายสักแค่ไหน

ผมพูดได้เลยว่า คุณไม่มีทาง ยอมเอามันไปแลกกับอะไรทั้งสิ้น ถ้ายัง หรือ ไม่เชื่อสิ่งนี้ ผมขอภาวนาให้คุณๆได้เจอได้พบในสักครั้งนึงในชีวิตนะ

คุณคงจะรีบมาขอบคุณผมเลยทีเดียว

   
ผมไม่เคยใกล้ชิดใครแล้วมีความรู้สึกดีแบบนี้เลย ยามเราสัมผัสตัวถึงไออุ่นกัน พวกเราต่างรู้สึกแบบเดียวกันเลยว่า

เราถวิลหาความรู้สึกนี้กันมานานมาก นานแค่ไหนไม่รู้ มันไม่ใช่ไอ้เรื่องอย่างว่าที่คุณจะคอยคิดกันหรอกนะ

แค่ได้อยู่ใกล้กันเราก็ไม่อยากได้ต้องการสิ่งใดแล้วในโลก ไม่ต้องการจริงๆ



ค่ำคืน ในช่วงเวลาที่ดี ที่ผมจำได้เกือบทุกนาที ทุกความรู้สึก แม้ตอนนี้ เหล่าบทเพลงที่เราร่วมเล่นกัน

ผมจำได้ว่า ไพเราะ และ มีความสุขที่สุด เท่าที่เคยรู้สึกมา มันจะสุดแสนวิเศษแค่ไหนที่คุณได้ ร่วมบรรเลงกับคนที่คุณรัก

และ มันทำให้เชื่อสนิทใจเลยว่า ในชีวิตที่เหลือของพวกเรา ในช่วงเวลาต่างๆ คงมีความสุขจริงๆเสียที ในชาติภพนี้

ผมมีความเชื่ออย่างมากเลย ว่าเราคงพลัดพรากกันมาแล้วนานแสนนาน ไม่รู้กี่ครั้งที่อาจจะเกิด

คราวนี้ ผมจะไม่ยอม ปล่อยเธอจากไปแน่นอน




แต่คำพูดที่มากมายเหล่านี้ ยังอยู่ค้างคาในจิตใจของผม เพราะ ผมเองไม่ค่อยกล้าพูดบ่อยนัก แต่ผมรู้ว่าเขาเองเข้าใจดี

ผมจะขี้อาย เค้ารู้เรื่องนี้ดี และ ชอบแกล้งเพื่อจะได้เห็นเวลาอายของผม เธอว่ามันน่ารักดี

ตอนเล่าผมยังจำท่าทางสนุกสนานในความชอบแกล้ง และ แววตา ใบหน้า ที่เปื้อนรอยยิ้มแห่งความซนนั้นได้ดีเสมอ



เธอชื่อ** คุณอุ้ม ** เป็นนักดนตรีรุ่นพี่ ที่ได้รับการแนะนำให้รู้จัก โดยรุ่นน้องคนหนึ่ง



...........................................................