ลองฟังดูครับ

[hattaya111]

ดีใจที่ได้เข้ากระทู้นี้ คนที่ 601

ทันทีที่ผมเห็นเลขนี้ ก็อยากเข้ามาบอกกล่าว

อยากกล่าว...

ขอบคุณทุกการสนใจที่ให้มา

การมาเยี่ยมชม อ่านบ้างไม่อ่านบ้าง ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เเม้จะผ่านมาเพราะหลงมาก็ตาม

ทุกความคิดเห็น ติ ชม เเลกเปลี่ยน คือ กำลังใจที่จะเขียนข้อความต่อๆไป.......


ผมเอง เป็นเเค่คนชอบเล่นดนตรีคนหนึ่ง ที่หวังว่าวันนึง อยากมีเพลง ที่เเต่งเองเล่นบ้างเช่นกัน

เอาทุกสิ่งทุ่มกองลงไป เสี่ยงกับเรื่องต่างๆ ที่ต้องเเลกมา ไม่ว่า จะเป็น เวลาการใช้ชีวิตต่างๆ อาชีพการงาน การยอมรับ จากคนรัก หรือ ครอบครัว

ตอบไม่ได้ ว่าคุ้มหรือเปล่าว ที่เลือกทางชีวิตเเบบนี้

   

หลายคนถามว่า ฝึกมายังไง เล่นมาได้ยังไง

ผมมักคิด เเละ มีเผลอถามกลับไปว่า มาลองเเลกชีวิตกันไหมหล่ะ

จะรู้ เเละ เข้าใจ ว่าทำไม เเต่ละงาน เเต่ละการเเสดง เเต่ละตัวโน๊ตจึงออกมาเป็นเเบบนี้



เเต่ยอมรับว่า เคยพยายามเลิกมาหลายครั้ง เพื่อจะกลับมา มีชิวิตปกติ เเบบคนทำงานทั่วๆไป

เเต่ผมเป็นคนตั้งใจ เดินถอยหลังไม่เป็น

ครั้งนึงเคยไปขอความเห็นลูกศิษย์ท่านหนึ่ง อธิบายเหตุผล ที่จะกลับมาเป็นมนุษย์เงินเดือน ของานเขาทำ ได้คำตอบมาว่า

**เท่าที่คบหาพูดคุยกันมาหลายปี รู้ว่าความสามารถเพียงพอ บริษัท ต่างๆของผม หลายๆที่ยินดีต้อนรับ **

**ผมจัดหาตำเเหน่ง เงินเดือนให้ เพื่อให้คุณหนึ่งพอใจ ที่จะมาทำงานให้ผม **

เเต่อยากถามข้อเดียว ว่า....

** สิ่งที่เคยทำ คิดค้น สร้างสมมา จะทิ้งมันเเล้วหรือครับ **

**ผมว่าผมเสียดายนะ ทำมาจะครึ่งชีวิตเเล้ว ...พอมีชีวิตการทำงานในอีกเเบบ ความตั้งใจการฝึกฝนต่างๆ จินตนาการที่เคยมี...

**จะเลือนหายไป ด้วยเวลาเเห่งการทำงาน จะยอมเเลกไหมครับ **

   

คิดอยู่พักใหญ่...

คำตอบนั้นชัดเจน คือ การที่ยังอยู่ตรงนี้ กับอาชีพนี้ อย่างที่เห็น


ผมเองได้ผ่านเรื่องราวต่างๆมากมาย ตามวัย ประสพการณ์การเล่นดนตรี เเละ ประสพการณ์ทางความรู้สึกนึกคิด

ในการรู้สึกกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต



ต้องขอกล่าว ระลึกพระคุณครูอาจารย์ สรรพวิชา ตำรา หนังสือ คำสอน การบอกเล่า สนทนา เพลง หนังภาพยนต์

ที่เเทรกซึมเข้ามาในความรู้สึกนึกคิด จนหล่อหลอมขึ้นมา เป็นชีวิตเเบบผม ที่เป็นคนชอบเเสดงความความรู้สึก ความคิดเห็น....

จนถ่ายทอดความรู้สึกเป็นเพลง เป็นดนตรี ที่ได้บอกเล่าออกมาในเเบบที่มันเป็น

คิดว่าจะยังคงเล่ามันต่อไป

   

ถ้าใครอ่านเเล้ว รู้สึกรำคาญ ต่อความดูลำพอง เย่อหยิ่ง ต้องขออภัยอีกครั้ง

เเต่ ผมก็ยังเป็นเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไป เพราะ..ความมั่นใจหายไป ผมจะก้าวขาอย่างไรออกจากบ้าน อย่าว่าเเต่เวทีเลย

จงเข้าใจธรรมชาติ สรรพชีวิตที่เป็น ทุกสิ่งมีความเเตกต่าง เราละลายช่องว่าด้วยความเข้าใจ


เเม้ดนตรี เริ่มต้น ดำเนินไป รื่นเริง บันเทิง เศร้า

ทุกๆบท ต่างเดินทางเพื่อการสิ้นสุด ที่ความว่างเปล่าว

เเท้จริงคือ ทุกๆเพลง ล้วนต้องจบลงทั้งสิ้น

ดนตรีเเห่งชีวิตก็ไม่ต่างกัน

เสียงปรบมือ สรรเสริญ เยอนยอ ก่นด่า ก็เเค่นั้น ....ผ่านมา เเละ ก็ผ่านไปเช่นกัน



โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 6 เร็วๆนี้

ขอบคุณครับ