เรื่องเล่าของหุ่นยนต์ผิดสเป็ค...

[sukanyastory]

เราต่างเป็นนักเดินทางผู้โดดเดี่ยว
ท่ามกลางผู้คนมากมายเป็นพันล้าน


หลายคนมีความสุขกับการมีชีวิตตามปกติ
หลายคนมีความสุขเพียงได้เปิดเปลือกตามองชีวิตในแต่ละวัน
แต่ไม่เคยได้ลืมตาเห็นความจริงใดในชีวิตเลย..

.......................


เมื่อเรายื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกเพื่อจะมองหาบางสิ่งบนใบหน้า
เราจะไม่พบอะไรเลย
มีแต่เพียงหมอกฝ้ามัว.. บาง ๆของลมหายใจที่กระทบบนกระจก
ยิ่งเรายื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกเท่าใด
หมอกฝ้านั้น ก็จะยิ่งหนาขึ้น.. มัวมากขึ้น


ต่อเมื่อเราถอยออกมา.. หมอกฝ้ามัว ๆบนกระจกนั้นก็จะค่อย ๆจางหายไป
แต่ก่อนที่มันจะจางหายไป
เราลองยื่นมือไปเขียนรอยยิ้มไว้บนกระจกนั้น


กระจกนั้นจะยิ้มให้กับเรา


และเมื่อหมอกฝ้าจางหายหมดลงไป
เราจะเห็นใบหน้าที่ยิ้มด้วยความสุขของเราอีกครั้ง


......................................


เมื่อเราวิ่งเข้าไปในวังวนของชีวิต เราจะไม่มีความสุข
ต่อเมื่อวันที่เราถอยออกมา ปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปตามครรลองของมัน
ชีวิต.. จะิเริ่มยิ้มให้กับเรา


และก่อนที่ชีวิตจะยิ้มให้กับเรา


เราก็หัวเราะเสียงดัง ๆสักครั้ง
หายใจให้ลึก.. ให้เต็มปอด
รับรู้การมีอยู่ของชีวิต.. ลืมตามองดูชีวิต


ยื่นความรักให้กับชีวิตของเรา.. อีกครั้ง


เราก็จะมีรอยยิ้มให้กับชีวิตตลอดไป
เหมือนกับที่ชีวิตยิ้มให้กับเราเสมอ..


ตลอดมา..



...............................................

โอ้โห...เขียนเก่งจังค่ะ
วันนี้..ยังหาเพลงยุทธที่จะโต้กลับไม่ได้
ขอยอมแพ้