....ดีจังเลยครับ...อ่านที่น้าๆ Post จนถึงตอนนี้ผมได้ข้อคิดในการทำงานและการใช้ชีวิตมากขึ้น......บางที่เราก็หลงลืมความเป็นตัวตน...
...ผมจะรู้สึกเป็นประจำเลยครับ.....อ้าววันศุกร์อีกแล้วเหรอ.....อ้าวนี่เราทำงานผ่านไปอีกปีนึงแล้วหรือ.....บางครั้งก็เสียดายครับ...เวลามันหายไปเร็วเหลือเกิน.......มีหลายอย่างที่อยากจะทำแต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อย....
..ผมกำลังสับสนนิดหน่อยครับ....ระหว่างการที่ละทิ้งงานราชการที่ รพ. เพื่อออกเดินทางตามความฝันอีกครั้ง
...ขออนุญาติเล่านะครับ..เพราะผมรู้สึกว่าที่นี่คือบ้าน...น้าๆคือญาติสนิท
.....ชีวิตผมตอนนี้....มีสาม-สี่ส่วน..หลักๆก็คือ
1.งานราชการที่ รพ.ชุมชน..ที่บ้านเกิดของตัวเอง...ทำมา 2 ปีแล้วครับ
2.งานคลินิกส่วนตัว ซึ่งถือว่าป็นรายได้หลัก จุนเจือ น้องๆ..และส่งหลานๆเรียนหนังสือ....
3.งานร้องเพลงและเล่นดนตรี....ที่ร้านในขอนแก่น..ทุกเย็นวันอาทิตย์.....
4.งานกองทุนเล็กๆที่ตั้งขึ้น...(กองทุนครูสุนทร)...เพื่อระลึกถึงคุณแม่ของผม
...... เช้าไปคลินิก สายเข้า รพ...เที่ยง ไปคลินิก..บ่ายมา รพ....เย็น ไปคลินิก....เข้าบ้าน 2 ทุ่ม..ซ้อมร้องเพลง เล่นกีตาร์ จน 6 ทุ่มก็นอน..
..หรือถ้าวันไหนอยู่เวร.ก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้นอน.....
.....
...ความฝันที่อยากจะตามหา..ก็คืออยากเป็นศิลปิน..ออกอัลบัมครับ..55หัวเราะได้นะครับ...
..ไม่รู้ว่ามันเป็นมายังไง..สงสัยจะอยู่ในสายเลือดครับ..ตระกูลทางแม่ผมเป็นคณะหมอลำเพลินครับ...ส่วนทางฝั่งพ่อเป็นตระกูลหมอลำซิ่งครับ....ผมกลายพันธุ์ครับ
..ชอบAcoustic-Folk-Rock...
....ผมเริ่มเล่นพิณอิสานตั้งแต่ ป4 ครับ รวมวงกับน้อง ออกเล่นตามงานบุญครับ..
...ผมรู้ตัวเองเสมอว่า..เป็นคนที่ไม่ได้เก่งกาจอะไร...กว่าจะได้อะไรมาสักอย่างในชีวิตผมก็ทุ่มสุดตัวเลือดตาแทบกระเด็น.....
...วันนี้มานั่งมองตัวเองผมอายุ29....ถ้าขืนผมยังจับนั่นจับนี่อยู่..ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน..ไม่เป็นจริงเป็นจังสักอย่าง...ฝันก็คงจะเป็นแค่ฝันแน่นอน....
.....มารู้ตัวอีกที..ก็คงจะเป็นหมอชั้นทั่วไป..หมอชั้นสองใน รพ.ชุมชน..ให้เด็กๆหมอเฉพาะทางเหยียบหัวอยู่แน่ๆ....ชีวิตหมอมันเป็นแบบนั้นครับ..ถ้าคุณไม่ไปเรียนต่อ..ก็ต้องอยู่เป็นหมอทั่วไป..ไปจนตาย.....
...ถ้าจะให้ผมไปเรียนต่อ...จ้างก็ไม่เอาแล้วครับ..กว่าจะจบมาได้ ก็บุญแล้วว
....ผมก็เลยคิดว่าจะลาออกจาก รพ. ครับ...แต่ยังเปิดคลินิกส่วนตัวอยู่...แล้วเอาเวลามาทุ่มเทให้กับการร้องเพลง..และเล่นดนตรีให้เต็มที่..เพื่อปูทางสู่ความฝันครับ
....อย่างน้อยผมก็ยังเจือจุนครอบครัว..และสังคมได้บ้าง
....คิดหนักครับ....หลังจากสร้างบ้านให้พ่อเสร็จปลายปีนี้ ผมคงต้องตัดสินใจครับ
รบกวนอาๆ น้า ๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ....สำหรับโลกใบนี้...ผมยังเด็กนัก..
ผมก็สับสนในชีวิตเหมือนน้าหมอเอ็ดโด่เหมือนกันครับ พยายามหาแรงกระตุ้น แรงจูงใจในการทำงานหลายครั้งหลายครา เพราะมันไม่เหมือนที่เราคิดไว้
เคยคิดจะลาออกแล้ว walk the earth มาหลายทีแล้ว แต่กลัวจะไปตายแถวชมพูทวีปซะก่อน ก็เลยขอเก็บสตางค์ไปเรื่อยๆก่อน
พี่ชายคนโตผมก็เป็นหมอ ทำงานที่เดียวเอง แกมีความสุขมาก ผมรู้เพราะอยู่บ้านเดียวกัน เคยมีคนชวนไปทำที่นู่นที่นี่หลายที่ แต่ก็ไม่ไป แกกลับบ้านเร็วทุกวัน ไม่ค่อยสังคมนัก แต่เฮฮาตลอดเวลา มีลูก 2 คนละ
ดนตรีผมก็เล่นวันเดียวคือวันศุกร์ เป็นวันที่ตื่นเต้นทุกที เพราะได้ทำอะไรไม่ซ้ำซากจำเจ (วันอาทิตย์ผมก็สอนพิเศษอีก) และเป็นสิ่งที่ผมอินฯที่สุด นอกเหนือไปจากการทำอาหาร
สงสัยอยู่ในวัยสับสน...กระเตาะ..กระแตะ..กับอนาคต ครับ อิอิ
ไม่ว่าจะเลือกเดินทางไหน ความสุขก็เกิดขึ้นที่ใจอยู่ดี
ผมขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอ ประสบความสำเร็จอย่างที่ใจหวังไว้ครับ
หนังสือของคุณบัณฑิต อึ้งรังษี มีอยู่ท่อนนึงยกมาจากหนังสือฝรั่ง "Do what you love, and the money will follow"
แต่ผมว่าเค้าลืมบอกไปอย่างว่า and do not regret if you fail
กระทู้นี้เรามาให้กำลังใจกันดีกว่า อ่านแล้วสบายใจดีครับ
...น้าปุ๊ครับ....ชีวิตน้าปุ๊ตอนนี้......ฝันถึงอะไรครับ.....(นอกจากสาวๆ)55...
..แล้วน้า San หละครับ.....มีความสุขกับงานดีมั้ย...
ปัดโธ่!! ปุ๊บอกหมอแล้ว ว่าให้แก้ไข "ละเอียดดดด" แง้!
pOoH Wrote:ปัดโธ่!! ปุ๊บอกหมอแล้ว ว่าให้แก้ไข "ละเอียดดดด" แง้!
...เอ๋...ตายแล้วทำไงอะครับน้าปุ๊ทีนี้......ช่วยยยยยยยด้วยยยยค้าบบบบบ
edo Wrote:..ผมกำลังสับสนนิดหน่อยครับ....ระหว่างการที่ละทิ้งงานราชการที่ รพ. เพื่อออกเดินทางตามความฝันอีกครั้ง
ขอแสดงความคิดเห็น ส่วนตัว
ตอนที่ในหลวงต้องจากแผ่นดินเพื่อทรงศึกษาต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เป็นที่มาของประโยคที่ว่า "หากประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะละทิ้งประชาชนไปอย่างไรได้"
หาก คนไข้ที่ รพ. ยังต้องการหมออยู่ ก็อย่าละทิ้งงานราชการเลยครับ
เป็นกำลังใจ ให้เดินไปในโลกแห่งความเป็นจริงไปด้วยกันกับโลกแห่งความฝัน แบบ มีทุกข์ มีสุข คลุกเคล้ากันไป รวมแล้วได้รสชาติของชีวิตที่คุ้มค่าครับ
เป็นกำลังใจ ให้คนที่มีอาชีพ แพทย์ พยาบาล และอีกหลายๆอาชีพ ที่ต้องใช้ความเสียสละ