18-09-2007, 13:29
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า...มีเด็กสาวฝาแฝดชื่อพลอยกับเพชร ผู้มีบ้านอยู่ฝั่งบางกอกน้อย พอเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต้องเดินทางข้ามฝั่งเพื่อมาเรียนในเขตเมือง โชคดีที่ทั้งคู่สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้ๆกัน ทุกเช้าทั้งคู่เลยนั่งเรือข้ามฝากจากท่าพรานนกมาขึ้นฝั่งพระนครด้วยกัน บ้างขึ้นที่โป๊ะท่าพระจันทร์ บ้างขึ้นที่โป๊ะท่าช้าง เพราะพลอยเรียนที่ธรรมศาสตร์ เพชรนั้นเรียนที่ศิลปากร ทั้งคู่เป็นฝาแฝดที่พิเศษเล็กน้อย คือ ไม่ได้ดูเหมือนกันเป๊ะแค่รูปร่างหน้าตาเท่านั้น แต่บางทีชอบคิดและรู้สึกอะไรเหมือนกันและพร้อมๆกัน
หากข้ามมาขึ้นฝั่งที่ท่าพระจันทร์ เพชรจะเดินย้อนขึ้นไปที่มหาวิทยาลัยตัวเอง หากข้ามมาขึ้นฝั่งที่ท่าช้าง พลอยก็เดินเรื่อยกลับลงไป ตกเย็นบางวันพลอยมารอเพชรที่โป๊ะท่าช้าง บางวันเพชรมารอพลอยที่โป๊ะท่าพระจันทร์ เป็นเรื่องน่าแปลกแต่จริงทั้งคู่ไม่เคยนัดหมายกันก่อน หากรู้กันเองว่าใครจะเลิกเรียนก่อนกัน และเดินมารอที่ท่าเรือใกล้ของมหาวิทยาลัยของอีกฝ่าย
แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้แฝดคู่นี้ต้องพลัดพรากจากกันไปชั่วชีวิต เป็นวันโชคร้ายที่เรือข้ามฟากที่พลอยและเพชรข้ามฟากมามหาวิทยาลัยเกิดล่ม พลอยโดนตัวเรือที่คว่ำและกระแสน้ำกดเอาไว้ใต้ท้องเรือ ส่วนเพชรตะกายว่ายกลับมาขึ้นฝั่งได้ และร้องหาพลอยพี่แฝดของตัวเองราวจะขาดใจ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เพชรรู้แล้วว่าจะไม่ได้เจอพลอยตัวเป็นๆ อีกต่อไป
ศพของพลอยลอยเหนือน้ำขึ้นมาในวันถัดไป ถูกกระแสน้ำพัดพาไปติดอยู่แถวเทเวศร์ นานนับเดือนทบเดือน เพชรไม่คลายความเศร้าโศก เสียใจ ทุกครั้งที่นั่งเรือข้ามฟากจากบ้านมาเรียน เพชรจะนึกถึงวันที่เรือล่มและพี่แฝดของตัวเองจมน้ำตาย
คืนดึกวันหนึ่ง ขณะที่เรือข้ามฟากกำลังชลอวาดท้ายเพื่อนำเรือเทียบโป๊ะ เพชรที่นั่งอยู่ในเรือมองเห็นยายแก่พายเรือแจวลำหนึ่งตรงดิ่งเข้ามาที่ท่าน้ำ ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างทำให้เพชรเชื่อว่า เรือลำนั้นพายพุ่งเข้ามาหาเธอ พอเรือแจวจ้ำเข้ามาใกล้ๆ เพชรพอเริ่มเห็นรูปร่างผู้พายเรือ เธอก็เกือบที่จะร้องกรี๊ดดดดเสียงหลงด้วยความตกใจ
พอดีเอามืออุดปากตั้งสติไว้ได้ทัน...ร่างค่อยๆเขียวขึ้นๆ ตาที่หย่อนยานเริ่มพองโต ตัวเริ่มอืดขึ้นเรื่อยๆ ยายแก่ยังคงหันหลังพายเรือใกล้เข้ามา เพชรตัดสินใจตะโกนเรียกถามออกไป...
"ยายเป็นใคร มาทำอะไรอยู่ตรงนี้"??
เสียงแหบพร่า..ตอบกลับมาว่า.......
ยาย....ยาย...เป็น เคโระ!
หากข้ามมาขึ้นฝั่งที่ท่าพระจันทร์ เพชรจะเดินย้อนขึ้นไปที่มหาวิทยาลัยตัวเอง หากข้ามมาขึ้นฝั่งที่ท่าช้าง พลอยก็เดินเรื่อยกลับลงไป ตกเย็นบางวันพลอยมารอเพชรที่โป๊ะท่าช้าง บางวันเพชรมารอพลอยที่โป๊ะท่าพระจันทร์ เป็นเรื่องน่าแปลกแต่จริงทั้งคู่ไม่เคยนัดหมายกันก่อน หากรู้กันเองว่าใครจะเลิกเรียนก่อนกัน และเดินมารอที่ท่าเรือใกล้ของมหาวิทยาลัยของอีกฝ่าย
แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้แฝดคู่นี้ต้องพลัดพรากจากกันไปชั่วชีวิต เป็นวันโชคร้ายที่เรือข้ามฟากที่พลอยและเพชรข้ามฟากมามหาวิทยาลัยเกิดล่ม พลอยโดนตัวเรือที่คว่ำและกระแสน้ำกดเอาไว้ใต้ท้องเรือ ส่วนเพชรตะกายว่ายกลับมาขึ้นฝั่งได้ และร้องหาพลอยพี่แฝดของตัวเองราวจะขาดใจ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เพชรรู้แล้วว่าจะไม่ได้เจอพลอยตัวเป็นๆ อีกต่อไป
ศพของพลอยลอยเหนือน้ำขึ้นมาในวันถัดไป ถูกกระแสน้ำพัดพาไปติดอยู่แถวเทเวศร์ นานนับเดือนทบเดือน เพชรไม่คลายความเศร้าโศก เสียใจ ทุกครั้งที่นั่งเรือข้ามฟากจากบ้านมาเรียน เพชรจะนึกถึงวันที่เรือล่มและพี่แฝดของตัวเองจมน้ำตาย
คืนดึกวันหนึ่ง ขณะที่เรือข้ามฟากกำลังชลอวาดท้ายเพื่อนำเรือเทียบโป๊ะ เพชรที่นั่งอยู่ในเรือมองเห็นยายแก่พายเรือแจวลำหนึ่งตรงดิ่งเข้ามาที่ท่าน้ำ ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างทำให้เพชรเชื่อว่า เรือลำนั้นพายพุ่งเข้ามาหาเธอ พอเรือแจวจ้ำเข้ามาใกล้ๆ เพชรพอเริ่มเห็นรูปร่างผู้พายเรือ เธอก็เกือบที่จะร้องกรี๊ดดดดเสียงหลงด้วยความตกใจ
พอดีเอามืออุดปากตั้งสติไว้ได้ทัน...ร่างค่อยๆเขียวขึ้นๆ ตาที่หย่อนยานเริ่มพองโต ตัวเริ่มอืดขึ้นเรื่อยๆ ยายแก่ยังคงหันหลังพายเรือใกล้เข้ามา เพชรตัดสินใจตะโกนเรียกถามออกไป...
"ยายเป็นใคร มาทำอะไรอยู่ตรงนี้"??
เสียงแหบพร่า..ตอบกลับมาว่า.......
ยาย....ยาย...เป็น เคโระ!
