ผมอาจได้ดูช้าเกินไป หรือบางท่านสมาชิกอาจยังไม่เคยได้เข้าไปชม
แต่ once ผมคลิ๊กที่ link นี้ ผมชอบทุกรูปที่ท่านถ่ายมา
สวยงามมากครับ อย่างที่เขาบอกว่าภาพ 1 ภาพ
สามารถบรรยายได้ไม่รู้จบขึ้นกับจินตนาการ
ของแต่ละคน
คลิ๊กเลย
http://un-assignment.blogspot.com/
ของน้าอ้วนนั่นเอง ซู๊ดดดดด ยอดดดดดดด
เคยเข้าไปชมมาแล้ว มากกว่า3 ครั้ง
สดชื่น กลับออกมาทุกครั้ง
เคยถามถึงหนังสือรวมภาพถ่ายฯ
แต่น้าอ้วนยังไม่ได้ทำ
สงสัยต้องบุกไปถึง รังฯ
น้าอ้วนเป็นทั้งนักเดินทาง นักทำสารคดี (อยากชวนมาสอนเป็นวิทยาทานแก่เด็กรุ่นใหม่) นักถ่ายภาพรูปแบบต่างๆ ตลอดจนเป็นนักเขียน นักแสวงหา...เลยล่ะครับ
นับถือมากๆครับ
อย่างที่น้า sarun ได้ให้ความเห็นไปนั้น
ผมอยากให้น้าอ้วนเปิดสอนเทคนิคการถ่ายภาพ
หรือมีคอลัมน์เทคนิคการถ่ายภาพเลยครับ
เพราะแต่ละภาพนั้น บางครั้งความเปรียบต่างของแสงเยอะ
แต่น้าอ้วนก็ยังคงควบคุมเสียงที่บรรจงลงในความเป็นดิจิตอลได้อย่างลงตัว
ไม่เฉพาะเรื่องแสงเท่านั้น แต่เรื่องราวของภาพก็ดีมากด้วย
ถึงว่า มันเป็นอาชีพของน้าอ้วน
Maow Wrote:ถึงว่า มันเป็นอาชีพของน้าอ้วน
อาการตอนนี้ ลามเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ ผ่านเข้าสู่หัวใจ และส่งต่อไปยังสมอง
เข้าใจว่า...มันเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจของน้าอ้วน.... ไปซะแล้วครับ
ขอบคุณครับ น้า Maow ผมเป็นคนหนึ่งที่พยายามฝึกถ่ายรูป เมื่อมาเห็นภาพ set นี้ ผมมีกำลังใจขึ้นอีกโข ครับ...
ได้แวะไปเยี่ยมชมเป็นระยะๆ เช่นกันค่ะ
แต่ละเฟรมที่น้าอ้วนสรรหามาฝากกันนั้น ล้วนกวนกิเลสคนช่างเที่ยวให้ฟุ้งซ่านอย่างได้ผลจริงๆ -_-"
พาดพิงถึงผมทั้งกระทู้เลยนะนี่...!!!!
เลยถือโอกาสประกาศอีโก้ตัวตนสักหน่อย -คงไม่ว่ากัน...
...เรื่องถ่ายภาพกับดนตรี เข้ามาในชีวิตผมไล่ ๆ กันตั้งแต่ตอนประมาณเรียนชั้นมัธยมต้น
แล้วผมก็ทอดทิ้งดนตรีไปเมื่อเริ่มจะพ้นวัยหนุ่ม แต่เรื่องถ่ายภาพ ยังคงอยู่จนได้ไปเป็นตากล้องถ่ายภาพยนตร์สารคดีธรรมชาติ และต่อมาก็เข้าไปทำงานเป็นช่างภาพบริษัทโฆษณา
ทว่าด้วยความเป็นคนงี่เง่ากับระบบ เลยทำให้ทนอยู่ในสตูดิโออยู่ห้องมืด ตั้ง 3 ปี ก็ตัดสินใจขอตกงาน
พอตกงาน ก็ไม่จะกินไม่มีเงินจะผ่อนบ้าน ต้องเอากล้อง Hass. และ Pentax ไปจำนำ
แล้วด้วยความที่ไม่เคยเข้าโรงจำนำมาก่อน ทำให้ในที่สุด กล้องก็ขาดส่งดอกเบี้ย หลุดมือไป!
ซ้ำร้าย... ตอนนั้น เหลือกล้องอยู่ชุดหนึ่ง Nikon Fotomat พร้อมเลนส์ 3 ตัว และกระเป๋า ซึ่งผมได้เป็นของขวัญมาจาก UN มีโลโก้ติดอยู่ทั้งตัวกล้องและเลนส์ จึงไม่ได้เอาไปจำนำ... แต่น้องสาวยืมไปงานรับน้องใหม่ศิลปากร แล้วถูกยกเค้าไปทั้งชุด!
เหตุการ์สูญกล้อง มันเกิดไล่เรี่ยกัน ตอนนั้นเครียดจนนอนไม่หลับเป็นเดือน ๆ!!
มันทำให้ผมต้องทิ้งเรื่องถ่ายรูปไปโดยปริยาย เนื่องจากไม่มีเงินจะซื้อกล้องใหม่ และไม่คิดว่าจะหวนกลับมาถ่ายรูปอีก...
...ร่วมสิบปีผ่านไป ผมมานั่งเป็น บก. ให้นิตสารเล่มหนึ่ง แล้วติติงงานของน้องช่างภาพประจำนิตยสาร
"...พี่ ผมจบวิชาถ่ายภาพมา..." นั่นคือคำตอบ ที่ผมได้จากการติติงน้องคนนั้น
"...แล้วมึงนึกว่ากูเป็นแป๊ะเก็บขยะหรือว่ะ..." จำได้ว่า นั่นคือคำบริภาษจากปากผม
ตามด้วย... "มึงจบวิชาถ่ายภาพ ปริญญากี่ใบ? กูไม่ได้จบ แต่ไปขอเรียน 5 ภาควิชา โดยไม่เอาปริญญา..."
ครับ... มันทำให้ผมเก็บเงินเดือนซื้อ Nikon F3 แล้วถ่ายรูปให้มันดูว่า การเป็นช่างภาพอาชีพ ต้องถ่ายอย่างไร! - - ต้องขอบคุณน้องคนนนั้น ที่ทำให้ผมกลับมาจับกล้องอีกครั้ง...
...อย่างไรก็ตาม สำหรับบ้านเรา ผมเองไม่ถูกนับเป็น "ช่างภาพ" เพราะไม่ยึดไม่เชื่อไม่ทำตาม "ขนบวิธีคิดวิธีมอง" ของ "ช่างภาพ-ไทย"...
เคยมีเพื่อนช่างภาพอาชีพ (ชาวตะวันตก) มันแซวอย่างน่าถีบ แปลเป็นไทยว่า... "ประเทศของยู คงอุดมสมบูรณ์มาก เพราะไอเห็นภาพในนิตยสารส่งเสริมการท่องเที่ยวไทย ยกยอจับปลานั้น น้ำลึกแค่ตาตุ่ม..."
เพื่อนอีกคน ก็เคยอำผมว่า... "ทำไมชาวนาประเทศของยู ต้องใส่เสื้อสีแดงไปเกี่ยวข้าวอยู่คนหนึ่งด้วย..."
...เรื่องน่าขยะแขยงอีกเรื่องหนึ่งในบ้านเรา คือ ราคาค่าจ้าง "ช่างภาพ-ไทย" ต่ำกว่า "ช่างภาพ-นอก"
ปกติ ผมเลยไม่รับงานในบ้านเรา... มันถูกจนเหมือนถูกดูถูกครับ...
เป็นไง...นิทานของผม.
มาว่ากันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวต่อ...
เรื่องถ่ายรูป ผมว่าก็เหมือนเรื่องเล่นดนตรี...
อยากเล่นกีต้าร์ได้ดี ต้องหมั่นซ้อม หมั่นฟังเพลง...
อยากถ่ายรูปได้สวย ก็ต้องหมั่นถ่าย หมั่นดูมุมของคนอื่น
และที่สำคัญ การเรียนรู้ ไม่เคยมีปลายทางครับ...
ทุกวันนี้ เวลาเห็นหนังสือภาพสวย ๆ รูปถ่ายภาพโปสการ์ดงาม ๆ เป็นต้องซื้อมาดูอย่างพินิจพิเคราะห์ - - ไม่ใช่คิดจะ copy มุม... แต่คิด-คิด-คิด คนถ่ายรูปนั้น ๆ ออกมา เขาคิดอะไร, และปัจจัยจังหวะ แสงเงา เวลา หรือกระทั่งเงื่อนไขปฏิสัมพันธ์ทางสังคม เป็นอย่างไร...
เอาละครับ...โม้มาพอหอมปากหอมคอ - - เรื่องถ่ายภาพ เอาไว้คุยกันนอกรอบดีกว่า เดี๋ยวจะผิดกาลเทศะ... หยิบกีต้าร์ขึ้นมาเล่นดีกว่า...
แล้วปัจจุบัน พี่อ้วนใช้กล้องอะไรอยู่ครับพี่