new..เรื่องเล่าเเบบหัทยา...เวลา...คุณค่าในการดำเนินชีวิต ในความคิดของผม

[boobyblue]

ผมหยุดเขียนหนังสือมานานมากแล้ว
สมาธิสั้น...
โลกในตัวหนังสือไร้แรงดึงดูด
มีแค่ความประทับจำแบบโรแมนติกเมื่อย้อนนึก
เปล่าเลย!!
มิใช่ผมไม่ให้คุณค่ากับมันอีกแล้ว
เพียงแต่..ผมรู้สึกกังขาสงสัยในคุณค่าของมัน...

แล้วผมกำลังจะพูดอะไร?
นั่นซิ!!
ผมจะพูดอะไร?
ผมเพียงแต่ต้องแวะเข้ามาทุกโพสตของน้าโฟล์คน้อย
เพราะน้าโฟล์คน้อยมักทำให้ผมย้อนนึกถึงวันชื่นคืนสุขในโลกของตัวหนังสือ
เมื่อครั้งที่โลกของผมมันเป็นอื่นจากชีวิตจริง
หนังสือเป็นที่ที่ผมสามารถฝีกแฝงตัวอยู่อย่างเงียบเชียบ-ปลอดภัย...

ในอารมณ์นั้นมันไม่ต่างจากอารมณ์นี้
ผมคิดถึงการอ่านแต่ไม่นึกอยากอ่านแม้แต่น้อย
หนังสือเรียงเต็มตู้....มันคือขยะกองโต
ปัญญาความรู้ชนิดแห้งยังไม่ถูกเปิด
เมื่อไม่มีผู้พลิกหน้าหนังสือออกอ่าน

เผามันทิ้งเสียเถอะ!!!

เงินหลายบาทอยู่ในนั้น
ชีวิตหลายหลากก็อยู่ในนั้น
ชีวิตเปื่อยขาดก็อยู่ตรงนั้น
ที่ไหน?


ที่นี่มาเนินนาน................




(ไม่เกี่ยวอะไรกับหัทยาเลย........พับผ่า!!!)