กระทู้ที่1000

[hattaya111]

ข้อเขียน..ของความว่างเปล่าว ที่ไร้สาระ

บางทีความว่างเปล่าว อาจเป็นที่สุดของปลายทาง

สุดของกระบวน คือ การไร้กระบวน พอดีคิดถึงงาน ดารลี่ ที่ส่งกระดาษเปล่าว มีงานโผล่มุมเล็กน้อย เเล้ว ส่งให้เพื่อนเขียนต่อ

อ่านไรเล่นๆไร้สาระกันดีกว่า

คงสบายดีนะ
ถ้าไม่ ก้อท่องเอาไว้ ....ฉันสบายดี....ฉันสบายดี....
ระวังคนข้างๆได้ยินนิดนึงละกัน เขาจะรีบเหมา จากประเมินเสียงที่ได้ยิน ว่า...คุณเพี้ยนไป 5555555
สุขสันต์นะวันนี้ ภาระกิจท่านจงรื่น ควบคุมได้ ด้วยสติที่ดี แล ะเข้าใจ
ฉันเองเบื่อๆก้อ กดพิมพ์ไรไป บ่นตามประสา คนเริ่มแก่?
ถ้าว่างก้อ อ่านเล่นนะ ?..นึกว่านิทานละกัน หุหุ..
เอาหล่ะ....เริ่มได้...

ฉันมีสิ่งมากมายที่พบเจอ แล้ว ไม่มีคำตอบ ทุกสิ่งอัน.....ดูเศร้า
โลกนี้ดูไม่น่าอยู่ ทุกข์....ระทม ฉันจมกับภาพที่คอยตามหลอกหลอน
จมกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในอดีต
สายตาพร่ามัว มองไม่เห็นเส้นทาง ไร้อนาคต ไม่อยากจะมี....แม้วันนี้
ความรู้สึก ผิดบาป จนชีวิตดูไร้ค่า
มองหา หลายวิธีทาง.... ที่จะจบมัน??..
หยุด..ลมหายใจ ที่ฉันหมดภาคภูมิ

แต่วันนี้ ......ฟ้าก็ดูเปลี่ยนไป เมื่อเราพยายาม...ละวางอดีตที่เจ็บปวด ที่มาจนสุดทาง ไร้สิ้นวิธีทางแก้ไข

ในนาทีนี้ ......
ฉันปล่อย .....พยายามปล่อย.....ให้ ทุกอย่างไม่ว่าดี หรือ ร้าย เดินจากชีวิตเราไป??..

โชคดีนะที่ฉันเผลอ แอบ มาเหมือนจะคิดได้..... ในเวลาที่ เกือบจะสายไป
ก็อไม่รู้ จะ ทำใจ .......ให้อภัยตัวเองมาคิดได้ แบบนี้ได้ นานแค่ไหนนะ
บางทีวิณญาณของฉัน.... ก้อ เผลอ ล่องลอย ถูกดูดดึงกลับ หลุมดำแห่งความทรงจำ ที่ทุกข์ระทมเหล่านั้น
เขาติดตามฉันอยู่ ไม่ต่างอะไรจากเงาเลย....

เธออาจคงแอบเคยเป็นกันบ้าง ไม่ว่าจะตั้งใจ หรือไม่ก้อตามที

เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม....เอ่อ..ๆๆ ไม่ใช่เข้า เพลง ของทีโบนนะ ...5555



เธอเคยมองท้องฟ้าไหม??.
ฉันมักจะรู้สึกว่า......ท้องฟ้าเป็นวัตถุโบราณ มีมาเก่า นมนาน หลายล้านปี
เวลาเศร้า ...เวลาสุข ...ทุกข์ใจ เหนื่อย เหงา รัก เปล่าวเปลี่ยว
เวลาต่างๆ เราก็มักจะแอบเผลอ มองมัน
คนเราชอบ เยี่ยมชมความว่างเปล่านะ ..............เธอว่าไหม......
จะเป็นทะเล ...แผ่นน้ำกว้างใหญ่.....
.............. ล้วนมีจุดร่วม คือโครงสร้าง ที่เวิ้งว้าง ว่างเปล่า สุดคะเนถึง...............
อาจจะด้วยสายตาที่ค้นหา เฝ้าคิดมอง หรือ แม้แต่ จะไม่คิดอะไร ปล่อยสายตาไว้..... แค่ผ่อนคลาย

ไม่ว่าจะ 200 ปีก่อน ที่เรา กอดเฝ้าพร่ำรำพัน กับคนรัก ที่เทือกเขาสูง เฝ้าชี้ชมท้องฟ้าแสนงาม ในชนบทธิเบต
หรือ นานผ่านมา ที่ แอบหนีกองทัพ มาพรอดรัก กับคนที่คุณรัก อย่างดื่มด่ำด้วยหัวใจที่คุณมีทั้งหมด
ใต้แผ่นฟ้า ณ.ชายทุ่ง ขณะพักรบ ริมแม่น้ำแถบอยุธยา
หรือจะใดๆ ก้อตามแต่..............


ฉันคิดว่า...คุณควร สละเวลาเพียงเล็กน้อย มองไปยัง ความงามที่ว่างเปล่า วังเวง สงบงัน ปล่อยใจนิ่งเฉย ไม่ค้นหา
บางที คำตอบ ที่คว้าค้นมานาน อาจ........
.....................................ไม่ต้องตามหา....อีกต่อไป ?????????????.
บางที เราอาจเคยวางแผนที่ แอบเฉลย ถึงแผนผัง โครงสร้างต่างๆ ของชีวิต ที่เต็มไปด้วยคำถาม ของเวลานี้ เมื่อครั้งอดีต
เฉลย.... บอกทางตัวเองในอนาคตไว้ และ รอตัวเราเองมาพบเจอ
ในแผนที่ในการเดินทาง ที่แสนซับซ้อนนี้ อาจไม่มีอะไร .......
...........อาจแค่คำพูดง่ายๆ สั้นๆ อาจเป็นแค่สิ่งให้คิด
เป็นหลักการคำสอน ความรู้สึกอ่อนโยน หรือความรู้สึก ปลอบประโลมใจ อย่างแผ่วเบา แล้วแต่ใครจะค้นเจอ
   

ลองมองดูสิ เห็นอะไรบ้างไหม บางทีสิ่งที่รับรู้ สัมผัสได้ ......อาจไม่ใช่ แค่สิ่งที่คุณเห็น
ลองใช้จิตใจ และ วิญญาณ ที่ใสซื่อ ภายในตัวเราสิ

อาจจะเห็นทุกสิ่ง ด้วยความจริงอันยิ่งไหญ่
ขอให้ท่านผู้โดยสาร จงเดินทางต่อไป
ด้วยจิตใจที่รู้ และ เท่าทันทุกโจทย์ ทุกความหมาย ของชีวิต ที่จะเจอด้วยละกัน
ฉันเองหัทยา... แม้ขณะนี้ จะตาเกือบบอดสนิท เส้นทางชีวิตนิ่งงัน แทบมองไม่ออก ว่าพรุ่งนี้คืออะไร
เหนื่อยกับ วัฏสงสาร เรื่องที่เป็นวังวง มองไม่เห็นทางหลุดพ้น อดีต และ ปัจจุบัน หล่อหลอมเป็นฝันร้าย ที่ไม่มีวันจบ
ไม่รู้ว่าพักจิต มาพิมม์บ่นอะไรแบบนี้ ได้ยังไง ....หึหึ ก้อบ้าดี
อาจมีประโยชน์ หรือ อะไรบ้างหรือเปล่า.............. ฉันเองก็แอบหวังอยู่
มันอาจมีค่า ในวันท้องฟ้ามืดมัว เกิดขึ้นกับจิตใจเธอ ก้อได้นะ
ไงก้อจะขอส่งใจ อวยชัยให้เธอ เดินทางต่อ อย่างปลอดภัยต่อไป

ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน การเดินทางของจิตที่ไม่ต่างกัน
โชคดีสหายเรา
หัทยา สงวนสิน