บ้านน้า RUN ON TOUR 11-13 APRIL 2009

[san]

ใกล้แล้วครับ ไม่ใช่ใกล้จะโพสภาพเสร็จนะครับ

ผมใกล้จะเป็นง่อยแล้วครับ

ตอนนี้มือสั่น ใจสั่น น้ำลายยืด ตาโปนมากกกกกกกกก

ปล. ยังมีภาพบ้านเต่าอีกสองคืนที่เล่นดนตรีกัน รวมถึงภาพขี้เหร่เนะอีกเพียบ!!!



มาต่อกันด้วยภาพที่ดูจริงจัง ซีเรียสนิดนึงนะครับ เด็ก สตรีมีครรภ์ และแม่ลูกอ่อน ดูภาพนี้ ต้องระวังกระทบกระเทือนจิตใจด้วยนะครับ









รูปนี้น่ารักกว่าเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับ






รูปนี้ไม่สวย ไม่น่ารักเลยครับ รูปข้างบนน่ารักกว่าเยอะ




ดูดีเนอะ(หัวใจข้างบน)





ดูไม่ออกเลยครับว่า ....อันไหนคน อันไหนเสา....




นี่!!! ....มันต้องอย่างนี้!!! การถ่ายรูปให้มีชีวิตชีวา ต้องโพสท่าแบบนี้!!! ไม่ใช่ไปยืนทำท่าซังกะตายแบบภาพข้างบน (ภาพข้างบนเชยมากกกกกก)




พ่อ(แขน) ไม่เข้าใจ ตุ้ม!!!





รูปนี้ตั้งใจถ่ายคนข้างหลังนะครับ ดูภาพก็รู้ ข้างหน้า ไม่ได้แอ็กท่าเลย ธรรมชาติล้วนๆ คนข้างหลังแอ็กท่าเกร็งลูกนัยตาสุดๆ




ใครไม่เคยกินน้ำจากสายยาง ที่ผสมน้ำอบ ไม่รู้หรอกครับว่า ชื่นใจ และชุ่มคอเเค่ไหน



สู้เค้านะครับ สู้เค้านะค่ะ สู้เค้านะจ๊ะ สู้เค้านะฮ้า เป็นกำลังใจให้น้า.....




บนทางเดินแห่งความฝันนี้ อาจไม่มีพรมแดงปูทาง อุปสรรคขวางหนาม มากมายเหลือเกิน

แต่จุดหมายปลายทางของใจ จุดพลังให้ชั้นมีแรงก้าวไป ฝันนั้นไกลแค่ใหนจะไขว่ขว้า ...........

จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า จะไปใขว่ขว้าเอามาเหมือนใจฝัน จะไปให้ถึงปลายทางในวันนั้น จะเป็นคนดังที่อยู่ในแสงไฟ





หมดแล้วครับ(หมดแค่ภาพ แต่ไม่หมดซึ่งมิตรภาพนะครับ)



ขอบคุณน้ารัน และพี่ปิ๋มอีกครั้งที่ดูแลเราทั้งสี่ครอบครัวอย่างดีเยี่ยมครับ

ขอบคุณบ้านเต่า บ้านหลังที่สองของผม(ยังไม่ถามเจ้าของบ้านเลย ว่าเค้าอยากให้อยู่หรือเปล่า แต่คงปฏิเสธผมยาก .....ผมหน้าด้านนนนน)

ขอบคุณครอบครัวพี่นิท ที่ดูแลเรื่องเครื่องเสียงเป็นอย่างดี รู้สึกเหมือนได้เล่นคอนเสริตเลยครับ และขอบคุณเสียงหัวเราะของพี่แป๋มด้วยนะครับ(เป็นเสียงหัวเราะ ที่น่ารักจริงๆครับ)

และขอบคุณครอบครัวน้าแมว ที่มาร่วมแบ่งปันความสุขด้วยกันครับ

ขอบคุณมากครับ









ปล. จริงๆแล้ว ผมไม่ได้ชื่อสันหรอกครับ