Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[bright]

Freshmen ตอน เพื่อนรักจากศาลายา

ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่อยู่ในเมืองนครปฐม ที่ซึ่งมีสิ่งแวดล้อมสวยงาม มีสระน้ำธรรมชาติขนาดใหญ่อยู่ภายใน เป็นมหาวิทยาลัยที่มีสัตว์เลื้อยคลานที่เป็นญาติจระเข้เพ่นพ่านไปมา ผู้คนส่วนใหญ่ใช้จักรยานในการเดินทาง เสียงหัวเราะของหญิงสาว เสียงร้องรำทำเพลงแว่วมาเบาๆ ของชายหนุ่ม ทุกวันนี้ภาพและเสียงเหล่านั้นยังตรึงตาตรึงใจอยู่ไม่รู้ลืม

ผมมีเพื่อนสนิทมากๆ อยู่คนหนึ่ง มันชื่อ กุ๊ก ครับ(น้ากานต์ชื่อเล่นว่ากุ๊ก) ฟังชื่ออย่าพึ่งนึกว่ามันเป็นผู้หญิงนะครับ มันเป็นชายทั้งแท่งเช่นเดียวกับผม ตอนเลือกอันดับคณะตอนเอนทรานซ์ มันเลือกคณะที่ผมเรียนไว้เป็นอันดับหนึ่ง แต่มันไม่ติด?มันไปติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ที่ต้องมาเรียนปีหนึ่งที่อำเภอ ศาลายา จังหวัดนครปฐม

ก็ด้วยความที่สนิทกันมาก ในช่วงเดือนแรกๆของการเรียนในมหาวิทยาลัย ในช่วงที่ว่างจากเรียนและการทำแล็บกุ๊กมักจะมาเยี่ยมผมที่นครปฐมอยู่เป็นประจำ(มันโดดมาครับผมมารู้ทีหลัง) ที่จริงมันไม่ได้คิดถึงผมครับ แต่มันมาเพื่อ...ผมขอใช้ศัพท์พื้นๆ ที่รุ่นผมชอบใช้นะครับ ที่มันมาหาผมทุกสัปดาห์มันมา..."หม้อ"ครับ

"เฮ้ย Bright ทำไมผู้หญิงที่นี่น่ารักจังเลยว่ะ ดูสิแต่งตัวเหมือนจะไปเที่ยวเลย" กุ๊กถามผม

"พวกนั้นมันรุ่นพี่ พวกนั้นมันหาแฟนไม่ได้ เลยต้องสร้างจุดสนใจ มึงอยากรู้จักรึป่าว" ผมมั่วคำตอบให้มัน มันไม่รู้อะไรหรอกเพราะมันเป็นคนแปลกถิ่น ผมกะว่าพูดมั่วๆไปให้มันงงเล่น...แต่...

แต่มันไม่พูดพร่ำทำเพลง มันตรงเข้าไปใกล้พี่สาวพวกนั้นแล้วก็ร้องเพลง พี่สาวครับของจรัญ มโนเพ็ชร จากนั้นมันก็พูดกับพี่ว่า

"พี่อยู่คณะอะไรครับ คือเพื่อนผมมันอยากรู้จัก" ว่าแล้วมันก็ชี้มือมาทางผม...โอ้ย! ไอ้เพื่อนบ้า มึงถือว่ามึงนานๆ มาทีมึงถึงกล้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้

"พวกพี่อยู่คณะอะไรไม่สำคัญหรอก แต่ว่าเพื่อนน้องคนนั้นอยากรู้จักพี่ ทำไมไม่มาถามเองหละ" หนึ่งในพี่สาวใหญ่ตอกกลับ เจ้ากุ๊กมันรีบบอกว่าผมขี้อายและอ้างต่อไปว่าผมเป็นน้องรหัสต่างคณะอะไรเนี่ยละครับ ผมไม่รู้ว่ามันพูดอะไรต่อ ผมรีบเดินหนีกลับหอ เพราะผมตอนนั้นยังไม่ด้านพอ อ่อนหัดในเชิงสาวนัก

แล้วมันก็ได้รู้จักกับพี่สาวพวกนั้นมันมีความสุขมากคุยเล่นกันจนหอปิด พี่สาวใหญ่พวกนั้นเลี้ยงขนมนมเนยมันซะอิ่มเปล้ ส่วนผมกลายเป็นคนขี้อายในสายตาสาวใหญ่ทั้งหลาย

"เอาน่า มึงไปเที่ยวศาลายามั่งดิ " กุ๊กออกปากชวนผม "มีงยังไม่มีเพื่อนเป็นสาวพยาบาลใช่ไหม เดี๋ยวกูพาไป ให้ช่วยรักษาแผลใจให้"

แล้วเย็นวันรุ่งขึ้นผมก็ไปศาลายากับมัน

......เดี๋ยวขอเล่าเท่านี้ก่อนเน้อ... ติดธุระนิดหน่อย... น้ากานต์มีอะไรเสริม หรือเห็นว่าผิดตรงไหนช่วยแถลงไขด้วยจ้า...