เปิดฤดูกาล.. เขียวเจี๊ยบสัญจรคร๊าบบบบ..

[.::.pOoH.::.]

บางวันระหว่างที่ผมกำลังเล่นอยู่ทันใดนั้น ใจเกิดนึกถึงน้าบู แกเป็นคนที่เล่นกีต้าร์แล้วมีความสุขที่สุดเลยนะผมว่า เพราะแกไม่สนใจจังหวะ ไม่สนใจโน๊ต ไม่สนใจว่าแขกจะทำหน้ายังไง ไม่สนใจซาวด์ว่าจะดีไหม ไม่สนใจว่าจะหมดเวลาเมื่อใด และจะจบด้วยเพลงอะไร ไม่สนใจทฏษฎีใดๆ ทั้งสิ้น เล่นแต่เพลงที่อยากเล่นกับกีต้าร์ตัวรักของน้าแก แต่งเพลงดีๆที่มาจากจินตนาการของตัวเอง มีความสุขกับการถ่ายทอดมุมมองความคิดออกมาทางบทเพลงและคำกลอน บางทีผมก็คิว่านี่ตัวกูมานั่งทำอะไรที่นี่วะ เพลงที่เล่นก็ไม่ได้ชอบเลย ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเล่นมันให้หมดเวลาจะได้รับตังค์แล้วกลับบ้าน ไปทำในสิ่งที่ชอบ เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง หรือว่าผมจะ "ป่วย"

เห็นน้อยคนมากๆที่จะมีความสุขกับการทำงาน แม้จะเป็นงานที่ดี งานที่รัก

ผมขอยกย่อหน้าสุดท้ายในเรื่องการงาน จากหนังสือ the prophet ของ คาลิล ยิบราน มาให้อ่านดูนะครับ เป็นหนังสือในใจผมตลอดกาล เพราะมีทุกเรื่องในชีวิตมนุษย์ที่สามารถชี้แนวทางการดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข
---------------------------
การงานคือความรักปรากฏตัวเป็นรูปร่าง

ถ้าเธอไม่อาจประกอบการงานได้โดยมีความรัก แต่ด้วยความจำใจเบื่อหน่าย เธอก็ควรวางมือ และไปนั่งตามประตูโบสถ์ขอทานท่านผู้ทำงานด้วยความชื่นชมจะดีกว่า

เพราะเธอปิ้งขนมปังอย่างไม่แยแส เธอก็จะได้ขนมอันมีรสขมและบรรเทาความหิวโหยของมนุษย์ได้เพียงครึ่งเดียว

และถ้าเธอบ่นขณะบีบน้ำองุ่น การบ่นของเธอคือยาพิษซึ่งซาบซึมลงในน้ำองุ่นนั้น

และถึงเธอจะร้องเพลงได้ด้วยเสียงดุจเทพธิดา แต่ถ้าเธอมิได้รักการร้องเพลงนั้นแล้ว เธอจะทำให้หูของมนุษย์ หนวกต่อสำเนียงของวันและคืน
-----------------------------