The end of Thailand?

[Maow]

เห็นด้วยอย่างยิ่งกับข้อสังเกตุของน้าบู และก็ค่อนข้างเข้าใจในบทวิเคราะห์ของน้าซารัน (ทั้งเก่งในเรื่องกีต้าร์และการตีความ)

ผมอยากจะให้ข้อน่าสังเกตุที่และน่าเป็นในระบบการศึกษาของประเทศไทย ในฐานะผู้อยู่ในระบบราชการ และกำลังถูกผลักดันให้อยู่ระบบที่เรียกว่าพนักงานของมหาวิทยาลัยแทนที่จะเป็นข้าราชการในใต้เบื้องพระยุคลบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผลกระทบนี้เกิดขึ้นเนื่องจากการที่ในปัจจุบันนี้ลักษณะของสังคมที่เป็นทุนนิยมที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนมันกัดกินเข้าไปในแกนของประเทศไทยโดยคนรุ่นใหม่ก็ได้รับการปลูกฝังให้นึก หรือคิดเรื่องทุนนิยม ว่าเป็นสิ่งที่ดี สิ่งที่ควรที่สุด และเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แล้วปัญหาในระบบราชการมันอยู่ตรงไหนหละ?

มหาวิทยาลัยในประเทศไทย โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยของรัฐ กำลังถูกพลักดันให้เป็น มหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐบาล (autonomous university) ซึ่งรัฐบาลที่บาลที่แล้วบอกว่าสาเหตุที่ทำเนื่องจากจะได้มีความคล่องตัวในการบริหารงาน ไม่ต้องขึ้นอยู่กับส่วนกลางเพียงอย่างเดียว แต่จริงๆ แล้วเท่าที่ได้สัมผัสกับข่าว และสถานการณ์ในปัจจุบัน ก็พอสรุปได้ว่า เงินในท้องพระคลังของประเทศไทยเริ่มลดลง จากการนำไปใช้ในโครงการต่างๆ ที่เป็นการหาเสียงของรัฐบาลที่ผ่านมา อย่างไม่รู้จักยั้งคิด หรือไตร่ตรองอย่างสมควร แต่คิดเพียงเฉพาะผลประโยชน์ในพวกพ้องเท่านั้น

ดังนั้นผลที่ตามมาก็คือได้มีการตราพระราชบัญญัติขึ้นและผ่านรัฐสภาไปเรียบร้อยแล้ว และขณะนี้ก็กำลังบังคับใช้อยู่ ซึ่งไอ้เจ้ากฏข้อบังคับนี้มันกำลังมีผลโดยตรงต่ออาจารย์ในมหาวิทยาลัยเช่นผมเป็นอย่างมาก

แม้แต่หน่วยงานราชการบางแห่งยังต้องออกมายอมรับว่าเงินไม่พอจ่ายต้องมีการประหยัดและลดทอนตามสัดส่วน หรือความสำคัญลงไป

แล้วมันมีผลอย่างไรหละ?

กฏข้อบังคับนี้ได้ระบุให้อาจารย์ทุกคนที่เข้ามาทำงานใหม่ในระยะเวลาที่ผ่านมา 5 ปี ที่มีการเปลี่ยนสถานะจากข้าราชการเป็นพนักงาน จะต้องทำงานวิจัย และต้องทำตำแหน่งทางวิชาการ ผศ. ให้ได้ภายใน 5 ปี ให้ได้ รศ. ภายใน 9 ปี และให้ได้ ศ. ในระยะเวลา 15 ปี ถ้าทำไม่ได้ตามนี้ก็ขอเชิญออกจากการเป็นอาจารย์ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องถือปฏิบัติ ทำให้แต่ละคนก็ต้องดิ้นรนในการหาเงินทำงานวิจัย เพราะถ้าไม่มีเงิน งานวิจัยไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วเงินมาจากไหนหละ? ส่วนใหญ่เงินก็มาจากหน่วยงานราชการเช่น สภาวิจัยแห่งชาติ หรือ หน่วยงานอื่นๆ ที่พอจะเจียดเงินให้ได้เช่นศูนย์นวตกรรม ศูนย์เทคโนโลยีแห่งชาติ ซึ่งก็ไม่ค่อยจะพอสักเท่าไหร่ เพราะอาจารย์ในประเทศไทยมีตั้งเยอะแยะ แล้วจะเอาเงินมาจากไหนหละครับพี่น้อง...... ครั้นจะไปหาทุนจากโรงงานอุตสาหกรรมในเชิงของการร่วมวิจัย ก็คงไม่มีใครเขาให้ เพราะเทคโนโลยีต่างๆ ก็นำเข้าจากต่างประเทศ คงไม่มีใครให้เงินที่ไม่ได้รับผลกำไรต่อบริษัทของเขาหรอก เนื่องจากระบบของประเทศไทยไม่เหมือนต่างประเทศ ที่มีการพัฒนาร่วมกันระหว่างบริษัทและมหาวิทยาลัยร่วมกัน แต่ระบบของประเทศไทยมันไม่ใช่.....

แล้วผลกระทบต่อเยาวชนของชาติที่เป็นนักศึกษาหละ?

เมื่ออาจารย์ต้องหาเงิน อาจารย์ต้องทำผลงานวิจัย ก็มีผลทำให้ประสิทธิภาพในการเตรียมสอน หรือการสอนลดลงอย่างมาก สังเกตุง่ายๆจากอาจารย์ท่านใดที่มีตำแหน่งสูงๆ เช่น รศ. หรือ ศ. ก็มักไม่ค่อยมีเวลาให้นักศึกษา หรือไม่มีเวลาในการเรียบเรียงแผนการสอนให้กับนักศึกษา เพราะเดินทางบ่อย ประชุมบ่อย และก็ตามมาด้วยการสอนที่ไม่รู้เรื่อง เอาอะไรมาพูดในห้องก็ไม่รู้ มักเป็นเรื่องประสบการณ์งานวิจัยซึ่งนักศึกษาก็ไม่ต้องการจะรู้เลย ทำให้การเรียนการสอนมันลดลงไปอย่างมากในปัจจุบัน แต่ผมก็ปฏิญานกับตัวเองไว้ว่า ผมจะไม่เป็นอาจารย์เช่นนั้น เพราะผมสำนึกว่างานสอนต้องเป็นงานหลัก งานวิจัยเป็นงานรอง ถ้าสอนไม่ได้ดีก็อย่าไปเป็นมันเลยกับตำแหน่งที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นอาจารย์ และถ้าสุดท้ายมหาวิทยาลัยจะเอาผมออก ผมก็คงต้องไปขายเต้าฮวยหละครับพี่น้อง.... เพราะอุดมการณ์ของผมมันคือการสอน ส่วนงานวิจัยเป็นการเสริมให้การสอนดีขึ้น.....

ผมสงสารอาจารย์เด็กๆ รุ่นใหม่ๆมากครับ ที่ต้องมาประสบชะตากรรมเช่นนี้เพราะการสร้างห้องวิจัยหรือการหาเครื่องมือสักชิ้นมันทำได้ยากลำบากมากเพราะราคามันแพงมากๆ เครื่องมือวิเคราะห์แต่ละเครื่องก็ราคาไม่ต่ำกว่าล้านบาททั้งนั้น ครั้นจะรอให้มหาวิทยาลัยซื้อให้ก็คงจะฝันตอนกลางวันร้อนๆ ครั้นจะวิ่งไปขอจากทางโรงงานอุตสาหกรรมก็คงโดนตอกหน้ากลับมา แล้วเช่นนี้ชะตากรรมของทั้งอาจารย์รุ่นใหม่ และเด็กๆ จะเป็นเช่นใดเล่า และยิ่งในปัจจุบันนี้เป็นช่วงการเปลี่ยนถ่ายจากอาจารย์อาวุโสที่ต้องเกษียณ และอาจารย์รุ่นใหม่ที่กำลังเข้ามาวนเวียนในอุตสาหกรรมการศึกษา มันจึงเป็นวัฏจักรที่ค่อยๆเคลื่อนที่ไป แต่ไม่รู้ว่าจะไปข้างหน้า หรือข้างหลัง มันช่างหน้าเป็นห่วงยิ่งนักกับกระแสของทุนนิยม ที่กำลังแผ่แสนยานุภาพไปทั่วทุกหย่อมหญ้า....ไม่เว้นแต่การศึกษาซึ่งควรจะเป็นการศึกษาเสรี แต่กลับกลายจะเป็นอุตสาหกรรมไปเสียนี่....

ไม่ว่าความคิดนี้จะถูกจะผิดหรือไม่ แต่อุดมการณ์ในการเป็นอาจารย์ มันยังคงเป็นสิ่งที่ควรอยู่ในใจของผู้ที่เรียกตัวเองว่าเป็นอาจารย์ทุกๆ คน