The Lost Soul & Air on G STRING by Hattaya

[hattaya111]

เเกสั่งให้มาลงก่อน บอกว่าจะไปเก็บภาพ ให้มาลงที่นี่ทำไมไม่รู้ ดูไปหน่อยนึกว่าหนังสั้น ลองชมกันไปก่อนนะครับ

เเล้วเเกจะมาเขียนอะไรยาวๆต่อ เเกบอกอย่างนั้น ป่านนี้คงหิ้วกล้องลั้นลาเเถวราชดำเนิน
จากผู้เเทนพี่หนึ่ง

....


The Lost Soul & Air on G String ...by Hattaya


เราต่างหาอะไรมากมายมาถมเติมชีวิต เเล้วคิดว่านั่นคือสิ่งที่ตัวเองมี.....

มนุษย์เราล้วนเเต่หาวิธีจัดการกับความว่างเปล่าต่างกัน บ้างสร้างสรรค์ บ้างฆ่าทิ้งทำลายเวลา

เเต่คนเราทุกคนไม่มีอะไรเลย เเท้จริงคือว่างเปล่า... เกิดเเละดับในเวลา



งาน vdo edit ภาพดูซ้อนๆยุ่งๆ ผมคิดว่ามิตติที่เราสื่อสารด้วยจิตใจ ไม่ใช่ไอ้กว้าง ยาว ลึก พันมันด้วยเวลา มันอาจจะเป็นอะไรคล้ายๆนี้ อาจจะเป็นภาพในความนึกคิด หรือความฝัน มุมมองของใครบางคน

สำหรับเสียง มีโน๊ตหลักทำนองจริงไม่กี่ตัว เลื่อนเปลี่ยนที่ จัดการกับความว่างที่มันมีให้ในเวลา

เเล้วมาที่ Air on G string ในเเบบที่ออกมาเป็นห้วง เลื่อนเปลี่ยนเหมือนเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาในเเสงที่เป็นในเนื้อที่หนึ่ง เเล้วสะท้อนสิ่งที่มันเกิดขึ้นเข้ามาที่สายตา


ปลาทอง วิธีการมอง อาการกิริยา สีหน้าคนต่างๆ ตุ๊กตาที่ล้มลง มือที่จับดึงขึ้น รูปนักการเมือง มุมมองรถที่วิ่งไปในเเสงไฟ

ทุกสิ่งคือองค์ประกอบของสิ่งที่มากกว่าเวลา กว้างยาวสูงคือสมมุติ เเม้ภาพจะไม่ชัดเลื่อนไหล ทุกสิ่งดูซ้ำเเละยืดเยื้อ โน๊ตที่ใช้เหมือนวิถีชีวิตที่มีห้วงวงจรเหมือนซ้ำเเต่อาจจะเหมือนเคลื่อนไป

เเต่จริงๆมันก็คือวิถีที่มีที่เป็น.... การอยู่กับวิญญาณตัวรู้ภายในที่เราไม่ค่อยเข้าใจ ปล่อยให้เลื่อนไหลไปกับสัญชาตญาณ

คำถามที่พยายามหาคำตอบของผู้คนต่างๆที่ใช้ชีวิตเติมเเต่งประกอบกันในความว่างเปล่า ผูกกันในเวลา

ในงานนี้จะเห็นชัดๆกับการมองของวัยของบุคคลที่ต่างกัน เพลงที่สื่อออกมาจะอยู่ร่วมกับ บางคนขับรถอยู่ในถนนมืดๆคนเดียว บางคนเป็นพนักงานในสถานที่นั้นต้องทนฟัง บางคนคืออาชีพที่ต้องทำมันไป บางคนนั่งมองทุกสิ่งเคลื่อนไหวกล้องถ่ายจับสิ่งต่างๆมาเล่าเรื่องราว

มีสิ่งที่สามารถอธิบายได้ เเละไม่ได้อีกมาก อยากให้คนดูคิดเองมากกว่าชี้นำ

ใครคิดเห็นยังไง สื่อสารกันตามสบายนะครับ เพิ่งหัดทำ อยากพัฒนาต่อไปครับ


ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาครับ

หากรู้สึกเสียเวลา สื่อสารไม่รู้เรื่อง ไม่มีคุณค่าความงามในศิลปะต่อผู้ใด กราบขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยครับ


.......................................


วันที่14ธันวาคม 2009 ขอเพิ่มเติมข้อมูลอีกหน่อยนะครับ





อธิบายเรื่องของดนตรีที่ใช้ในงานนี้

เมโลดี้หลักเกิดจากประโยคถามเเละตอบไปมา เเต่โน๊ตหลักจริงๆมี4ตัว ผมอยากนำความคิดไปยังสิ่งเรียบง่ายที่เป็นตัวการของวังวน คือ เกิด เเก่ เจ้บ ตาย นี่คือที่มาของโน๊ตทั้ง4

คิดว่าจำนำหลักนี้ทำไปหลายๆตอนในช่วงนี้นะครับ

มาว่ากันต่อที่โน๊ต

ในจังหวะที่มีโน๊ตหลัก จะพยายามเปลี่ยนเลื่อนค่าจังหวะของมันเกือบตลอด

โจทย์คือคิดว่าจะทำยังไงให้ความจำกัดของความจำเจนี้เดินทางไปได้เป็นในเวลาที่คิดไว้

ถ้าสังเกตุมันจะมีปฎิกิริยาตอบสนองต่อตัวของมันเองในการถามตอบไม่คงที่เลย

การมาการไปมีการเเตกตัว ลดจำนวน ผกผันคลี่คลายในความเเตกต่างกัน เเต่ทั้งหมดอยู่ในพื้นฐานที่มีจังหวะเเบบเดิม คอร์ดเดิมๆ

นี่คือการเเทนค่าที่เราล้วนเเต่ใช้ชีวิตกันในวังวนของความซ้ำซาก พยายามหาอะไรต่างๆเข้ามาถมเติมกันมากมาย ทั้งๆที่จริงเเล้วทุกคนล้วนว่างเปล่า

เดินทาง รอนเเรม ดิ้นรนเเสวงหาอะไรกันมากมายเเต่ภายนอก เเต่ไม่ได้เดินทางค้นหาอะไรในจิตใจกันเลย



เเล้วทำไมต้องมี air on g string มา varition

จริงๆผมคิดว่าผู้เเต่งเพลงนี้มีความชื่นชมต่อโลก ต่อสรรพสิ่งที่เกิด ผมชื่นชมงานต่างๆของบ้าคมากๆตั้งเเต่นานมาเเล้วก่อนเริ่มเรียนดนตรีด้วยซ้ำ

งานยุคclassic Baroque Renaissance มีคุณค่าสง่างามมากความรู้สึกผม เพลงเเห่ศพที่ผมเเต่ให้ตัวเองยังมีกลิ่นไอจากดนตรีเหล่านี้เยอะมาก

ผมคิดว่าถ้าให้ตัวบ้าคเองเลือกเพลงเเห่ศพตัวเอง เเกอาจจะนำเพลงนี้มาก็เป็นได้ ผมไม่เเน่ใจจะอธิบายยังไงว่าทำไมต้องเอาเพลงนี้มาvarition

อีกนิดนะครับ คือในความสากลของช่วงเสียงของเพลง รวมถึงเเนวความคิดในการประพันธ์ เดิมมีก็เเนวโน้มสอดคล้องกับสิ่งที่ผมคิดจะเล่าเรื่อง

ผมใช้การตีความโดยรวมจากสังคม เเละทัศนะที่มีกับเพลงนี้ตีความเพิ่มในขณะบรรเลงจึงออกมาอย่างที่ได้ยินเเหละครับ

[boobyblue]

ความว่างเปล่า....
ตอบฉันหน่อยได้มั้ย...
เหตุใดฉันถึงปรับตัวเข้ากับเธอไม่ได้สักที.............

[hattaya111]

ความว่างเปล่า....
ตอบฉันหน่อยได้มั้ย...
เหตุใดฉันถึงปรับตัวเข้ากับเธอไม่ได้สักที.............

ขอบคุณน้าบูที่สื่อความคิดออกมาครับ....

มนุษย์เราล้วนเเต่หาวิธีจัดการกับความว่างเปล่าต่างกัน บ้างสร้างสรรค์ บ้างฆ่าทิ้งทำลายเวลา เเต่คนเราทุกคนไม่มีอะไรเลยครับ เเท้จริงคือว่างเปล่า


ใครคิดเห็นยังไง สื่อสารกันตามสบายนะครับ เพิ่งหัดทำ อยากพัฒนาต่อไปครับ


ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาครับ


อัพเดทอยู่ที่กระทู้เเรกครับ

[poPPie]

ขอวิวแบบไนท์คลับหรือบาร์อโกโก้หรือย่านพัฒนพงศ์หรือแถวๆพระรามเก้า RCA อะไรนั่นหนะ ก็ได้นะ
เอ่อ...สนามหลวงไม่เอา

แล้วลองบรรเลงออกมาให้ลองฟังหน่อย อยากรู้ๆ ว่าอารมณ์เพลงมันจะออกมาแนวไหนนะ

[napman]

Dear Brother Hatt,
Very smart move that you had with Bach's Air, like I said before I had quite few old friends from Silapakorn Univ., so I'm familiar with this kind of abstract art. You combined them so beautifully, may be some of us will not fully understand it but if they take time they will understand and appreciate your unique talent.

I'm glad that lately you came back and post again, thanks for sharing with us, I love you young man, and your CD that you gave it to me is sooooo soothing to my ears when I listen to you at Chiangmai especially in the morning hours like right now. I met Maow yesterday and we talked about you too when you and him met at Chiangmai sometime ago.
Maow respected you a lot and he hopes to see you again, and I hope so too

[ลูกแกะ]

เอ่อ...น้าหนึ่งชอบอะไรที่มันดู abstract จังเลยครับ เข้าใจยาก หรือ อาจจะตั้งใจทำอะไรลอยๆแบบให้คิดกันเอาเอง
โดยรวมเหมือนพยายามเอาวีดีโอมาซ้อนกันเพื่อจะสื่อว่า คุณอยากคิดอะไรก็ได้ และลักษณะวีดีโอเหมือนเป็นการถ่ายไปรอบๆ ถ่ายไปเรื่อยๆ
ซึ่งก็เข้ากับลักษณะของเพลงมาก ที่ถ่ายรูปปลาทองในถุง เหมือนพยายามจะบอกผมว่า "มันบาปนะหมอ" รึเปล่าครับ สงสัยผมจะคิดไปเอง
แล้วก็ตอนจบ ผมรู้สึกว่าเยิ่นเย้อไปหน่อยครับ

[hattaya111]

เอ่อ...น้าหนึ่งชอบอะไรที่มันดู abstract จังเลยครับ เข้าใจยาก หรือ อาจจะตั้งใจทำอะไรลอยๆแบบให้คิดกันเอาเอง

ไม่ทราบว่าคุณหมอได้อ่านถึงสิ่งที่ผมอธิบายไว้รึเปล่า


ชีวิตมันก็น่าเบื่อเยิ่นเย้ออย่างนี้เเหละ

ผมอยากสื่อสารถึงความว่างเปล่าจำเจ เราใช้ชีวิตอยู่กับอะไรพวกนี้อยู่เสมอจนชิน


ขอคัดมาอีกทีเพื่อการซ้ำการเยิ่นเย้ออย่าเป็นรูปธรรมนะครับ 555555




เราต่างหาอะไรมากมายมาถมเติมชีวิต เเล้วคิดว่านั่นคือสิ่งที่ตัวเองมี.....

มนุษย์เราล้วนเเต่หาวิธีจัดการกับความว่างเปล่าต่างกัน บ้างสร้างสรรค์ บ้างฆ่าทิ้งทำลายเวลา

เเต่คนเราทุกคนไม่มีอะไรเลย เเท้จริงคือว่างเปล่า... เกิดเเละดับในเวลา



งาน vdo edit ภาพดูซ้อนๆยุ่งๆ ผมคิดว่ามิตติที่เราสื่อสารด้วยจิตใจ ไม่ใช่ไอ้กว้าง ยาว ลึก พันมันด้วยเวลา มันอาจจะเป็นอะไรคล้ายๆนี้

สำหรับเสียง มีโน๊ตหลักทำนองจริงไม่กี่ตัว เลื่อนเปลี่ยนที่ จัดการกับความว่างที่มันมีให้ในเวลา

เเล้วมาที่ Air on G string ในเเบบที่ออกมาเป็นห้วง เลื่อนเปลี่ยนเหมือนเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาในเเสงที่เป็นในเนื้อที่หนึ่ง เเล้วสะท้อนสิ่งที่มันเกิดขึ้นเข้ามาที่สายตา


ปลาทอง วิธีการมอง อาการกิริยา สีหน้าคนต่างๆ ตุ๊กตาที่ล้มลง มือที่จับดึงขึ้น รูปนักการเมือง มุมมองรถที่วิ่งไปในเเสงไฟ

ทุกสิ่งคือองค์ประกอบของสิ่งที่มากกว่าเวลา กว้างยาวสูงคือสมมุติ เเม้ภาพจะไม่ชัดเลื่อนไหล ทุกสิ่งดูซ้ำเเละยืดเยื้อ โน๊ตที่ใช้เหมือนวิถีชีวิตที่มีห้วงวงจรเหมือนซ้ำเเต่อาจจะเหมือนเคลื่อนไป

เเต่จริงๆมันก็คือวิถีที่มีที่เป็น.... การอยู่กับวิญญาณตัวรู้ภายในที่เราไม่ค่อยเข้าใจ ปล่อยให้เลื่อนไหลไปกับสัญชาตญาณ

คำถามที่พยายามหาคำตอบของผู้คนต่างๆที่ใช้ชีวิตเติมเเต่งประกอบกันในความว่างเปล่า ผูกกันในเวลา

ในงานนี้จะเห็นชัดๆกับการมองของวัยของบุคคลที่ต่างกัน เพลงที่สื่อออกมาจะอยู่ร่วมกับ บางคนขับรถอยู่ในถนนมืดๆคนเดียว บางคนเป็นพนักงานในสถานที่นั้นต้องทนฟัง บางคนคืออาชีพที่ต้องทำมันไป บางคนนั่งมองทุกสิ่งเคลื่อนไหวกล้องถ่ายจับสิ่งต่างๆมาเล่าเรื่องราว

มีสิ่งที่สามารถอธิบายได้ เเละไม่ได้อีกมาก อยากให้คนดูคิดเองมากกว่าชี้นำ

โดยรวมเหมือนพยายามเอาวีดีโอมาซ้อนกันเพื่อจะสื่อว่า คุณอยากคิดอะไรก็ได้ และลักษณะวีดีโอเหมือนเป็นการถ่ายไปรอบๆ ถ่ายไปเรื่อยๆ
ซึ่งก็เข้ากับลักษณะของเพลงมาก ที่ถ่ายรูปปลาทองในถุง เหมือนพยายามจะบอกผมว่า "มันบาปนะหมอ" รึเปล่าครับ สงสัยผมจะคิดไปเอง
แล้วก็ตอนจบ ผมรู้สึกว่าเยิ่นเย้อไปหน่อยครับ

ใช่ๆหมอกำลังเดินทางไปตกปลา ผมเคยบอกว่าไม่ไปด้วยเพราะมันบาป เเต่นี่งานสื่อสารกับมวลชนนะหมอ
ผมไม่ได้เจาะไปที่ใครเลย

งานเก่าผมก็มีปลาทอง เเต่ไม่อยู่ในถุงที่คุมขัง งานมันเล่าเรื่องอีกเเบบ


เอามาให้ดูอีกที่อันนี้ก็หัดทำเมื่อสักพักที่ผ่านมา... เเอบเอามาลงอีกทีโฆษณากับเเบบจะๆ


Life goes on by Hattaya in Concert - ดูวิดีโอทั้งหมด กดที่นี่



มีพี่ชายท่านนึงตอบมาในpm คิดว่ามีประโยชน์ เเละตั้งใจตอบมาก ขออนุญาตนำมาลงไว้นะครับ


หรือใครไม่อยากลงชื่อตอบตรงนี้ ไปตอบภายในเเล้วเอามาลงตรงนี้อีกทีก็ได้ครับ


มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งช่วยดูเเละเเนะนำมาให้ว่า มันยาวไป น่ามีมูฟเมนท์ ลองเเบ่งเป็นตอนสักสองสามตอน ให้มีการเคลื่อนไหวเปลี่ยนดนตรี ไม่จำเป็นต้องเป็นจังหวะความเร็วกรูฟเดิม

เเต่สิ่งหนึ่งที่ตรงใจผมมากโดยที่ท่านยังไม่ทันอ่านคำบรรยายคือ ท่านเข้าใจว่าความอะไรยาวๆที่เยิ่นเย้อนี้เป็นภาพที่เกิดขึ้นในสมอง อาจเป็นความฝัน หรืออะไรเเต่เกิดจากมุมมองใครคนหนึ่ง

ผมบอกท่านผู้รอบรู้ท่านนั้นไปเเล้วว่า มีน้อยคนมากที่จะตอบเเบบท่าน ผมดีใจมากที่คนอายุ60ยังเข้าใจ

เเล้วอีกปัญหาคือ เสียงทีทmixมาย่านเสียงกลางมันมีบางช่วงที่พร่าอัดมาเยอะเกิน เเล้วจะรีบดำเนินการต่อครับ

Re: ตาบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
To: hattaya111

ไมตอบเร็วจังว-
ไม่ไปทำงานรึไง


อื มมม มีคำบรรยายใต้ภาพ
ค่อยเข้าใจคนเขียนงาน ง่ายหน่อย

Conceptแบบนี้ คราวหน้า ภาพ ต้องเด็ดๆและสะเทือนอารมณ์ คือ
ภาพในทุกๆฉากจะต้องอธิบายเรื่องได้ด้วยตัวมันเอง ภาพใน1เวลากะพริบตา หากแนวนำเสนอ เพื่อ จะหา เหตุผมมาสนับสนุน them ของเรื่อง

หรือ หากเรื่องมี โครงอยู่แล้ว และเราอยากจะเล่า ภาพที่เอามาเรียงเมื่อร้อยเป็นเรื่องแล้ว ต้องลำดับเรื่องไปตามจริง

จึงจะเรียกว่า เป็นการพัฒนาไปอีกขั้น
(นั้นแปลว่า ต้องเก็บตัวอย่างภาพ ไว้เยอะๆๆๆๆๆ)

ส่วนงาน ดนตรี....Themeและ Feel ดีมาก คล้อยไปกับเรื่องได้ไม่ชวนสะดุดเคอะเขิน แต่...
คราวหน้า ไม่เอา เสียง ตบ สายกีต้าร์ ได้มะ กับ ความโฮกฮาก ของบางตัวโน๊ตที่มันโผล่มา ในช่วงเพลงกำลัง ผ่อนคลาย !!!!
แล้วดนตรี จะดูมีชีวิตขึ้นมาอีก กับ Concept แบบนี้


ขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลากับงานของผมครับ


ความเเตกต่างของมุมมอง วิธีคิด การมีจินตนาการ ความเข้าใจสุนทรียะ

ทำให้คนมองโลกได้ต่างกัน

เเต่นั่นก็คือศิลปะที่น่าชื่นชมของการร่วมมีชีวิตในโลกนี้


อัพข้อมูลเพิ่มในกระทู้เเรกนะครับ......

[โฟล์คน้อย]

สรรพสิ่งในโลกล้วนกำเนิดเกิดจากสิ่งใด
ไม่มีประโยชน์ที่จะเสาะหาจุดเริ่ม
และเปล่าประโยชน์ที่จะคิดถึงจุดจบ


ไม่มีประโยชน์ใดเลยที่จะมองหาอดีต และเพ้อฝันถึงอนาคต
ปัจจุบันคือสิ่งที่เป็นอยู่..


หากใครเคยเข้าใกล้เฉียดความเป็นความตายในชีวิต
เมื่อยังมีห่วงและยังไม่อยากจากไป
จะเกิดเป็นภาพซ้อนเหมือนการฉายหนังเวียนซ้ำ
ภาพในอดีตจะวิ่งผ่านซ้อนกับภาพตรงหน้าในปัจจุบัน


.............................................


หากเราสามารถมองเห็นภาพทุกภาพซ้อนกันได้
เหมือนกับเราเห็นภาพวิถีชีวิตของผู้อื่น
เราจะไม่เห็นความแตกต่างใดเลยในการดำรงอยู่


ภาพการดำรงชีวิตของแต่ละคนอาจเปรียบกับหลายมิติที่ซ้อนกันอยู่
หรืออยู่เคียงข้างกัน
เราอยู่ในความทรงจำของคนหนึ่ง หรือหลายคน
ในขณะที่หลายคนก็อยู่ในกล่องความทรงจำของเรา


เราต่างเป็นกระจก เป็นมิติซึ่งดำรงอยู่ด้วยกัน
เราต่างมาจากที่เดียวกัน
และเราก็จะกลับไปสู่ที่แห่งเดียวกัน


.............................................................


หลายคนอาจเชื่อมโยงกันด้วยเสียงของดนตรี
บทเพลงเดียวกัน.. อาจมีความหมายแตกต่างตามแต่สิ่งที่เคยพบเจอ
หนึ่งเพลงเดียวกัน.. หากเราสามารถมองเห็นภาพความคิดของแต่ละคน ณ ขณะนั้น
อาจมีมากมายหลากหลาย..


แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน..


นั้นคือความว่างในชั่วขณะหนึ่งที่จิตใจจดจ่ออยู่กับเสียงเพลง
แม้เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ


ในช่วงเวลานั้น
ไม่มีสิ่งใดก่อเกิด ไม่มีช่วงเวลา ไม่มีเขา ไม่มีเรา
ไม่ภาพใด ๆ ไม่มีสิ่งใด ๆเลย
เหมือนกับที่บางครั้งเวลาเรากำลังทำอะไรอยู่ ดูอะไร หรือฟังอะไร
เราจะบอกว่า..


จบแล้วหรือ..


เพราะทุกสิ่งทุกอย่างหายไปในความว่างนั้น !


........................................................


เมื่อเพลงเริ่ม เราก็เริ่มต้นการฟังใหม่
เมื่อเพลงจบ เราก็พบประสบการณ์ใหม่
และเมื่อเพลงเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเริ่มต้นออกเดินทางใหม่อีกครั้งหนึ่ง


หากเราใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกที่ดี
ให้คุ้มกับการที่เราได้มีชีวิต
ทุกวันจะไม่เพียงแค่ผ่านไปโดยไม่มีคุณค่า


เมื่อเราใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่าของชีวิต
เราจะไม่รู้สึกถึงช่วงเวลา
ช่วงเวลาจะหายไป..


หมดวันแล้วหรือ..


ปลายทางแล้วหรือ


ลมหายใจสุดท้ายแล้วหรือ..


ทุกสิ่งว่างเปล่าอย่างนี้เองหรือ


ไม่มีช่วงเวลา ไม่มีเรา ไม่มีสิ่งใดเลย


......................................................


ไม่มีประโยชน์ที่จะมองหาอดีต และเพ้อฝันถึงอนาคต
ไม่มีประโยชน์ที่จะเสาะหาจุดเริ่ม หรือคิดถึงจุดจบ..


มีเพียงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ณ ขณะนี้เท่านั้น
ที่มีชีวิตจริง ๆ..



.........................................

[sukanyastory]

น้าโฟล์คน้อย หายไปไหนมาตั้งนานคะ...

[.::.pOoH.::.]

ชอบครับ....

ผมดูแบบรวดเดียวจบตามสไตล์ และยังไม่ได้อ่าน comment ของน้าๆท่านอื่นเลยครับ กลัวว่าจะไปเสริมหรือขัดใครเข้า

และก่อนจะเขียนแสดงความคิดเห็นสำหรับ "งานภาพและเสียง" ผมจะดูอย่างน้อยที่สุด "สามรอบ" พลางเขียนไปดูไป....

ผมขอแชร์ความเห็นแบบไม่ต้องอิงทฤษฎีใดๆให้ปวดกะโหลกนะ เพราะเบื่อทฎษฎีเข้าเส้นแล้วครับ
และขออนุญาติไม่กล่าวถึงดนตรี เพราะน้าหนึ่งเข้าใจดีกว่าผม แต่ขอแจมในส่วนการเล่าเรื่องด้วยภาพแล้วกัน

เอาแค่ว่าอยากทำ และได้ทำออกมาแล้ว.....

ขอพูดถึงเทคนิคก่อนนะครับ มันสั้นดี

วิธีการนำเสนอ - ชัดเจนว่าต้องการสื่อถึง "ความเลือนหาย" เลยใช้ dissolve transition (ซวยแล้วดันมีศัพท์ เอาเป็นว่าหมายถึง "ภาพจางซ้อน" แล้วกัน.......รอดตายละ) มาถูกทางแล้วครับ เหลือแต่ความประณีตในการเปลี่ยนภาพให้ตรงกับจังหวะดนตรีเท่านั้นเอง อันนี้ถือเป็นพื้นฐานอารมณ์คนดูในการไต่ขยับทางอารมณ์ ตามเรื่องราวที่เราเรียบเรียง แต่ก็ไม่จำเป็นเสมอไป...

อีกรูปแบบหนึ่งคือ การใช้ภาพซ้อน (superimposition) อันนี้สำคัญมากครับ คนดูจะตีความระหว่างภาพที่ถูกซ้อนให้เป็นความหมายเดียวโดยสัญชาตญาณ

Zooming in and out - ก็ชัดเจน แต่ยังไม่รู้แน่ว่า "เพื่ออะไร"

การใช้สื่อซ้อนสื่อ - ดีแล้วครับ ชอบมากๆตรงที่เห็นคุณสมัครเป็นภาพ negative เห็นเพียง "ภาพกาย" ที่ขยับไปมา เจ๋งที่สุดนะ ตรงนี้!!

มาที่เรื่องการเล่าเรื่อง ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด

ผมขอใช้คำว่าหนังทดลองนะ เพราะมันเข้าข่ายแล้วละ เป็นหนังทดลองประเภทหนึ่ง แต่ไม่ใช่ ABSTRACT ล้านเปอร์เซนต์นะครับ เนื่องจากว่า

มันมีตัวละครที่ชัดเจนคือ ชายเล่นกีตาร์ หญิงเด็กเสิร์ฟ และคุณสมัครผู้ล่วงลับ ที่เหลือคือตัวประกอบไม่มีใครสนใจ เป็นเพียงสิ่งเติมเต็ม

ชายเล่นกีตาร์ - โคตรชัดเจนว่า มันต้องเป็นผู้เล่าเรื่องแน่ๆ ต้องเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวทั้งหมด โอเคเข้าใจ เล่าไปกูจะดู....

หญิงเด็กเสิร์ฟ - เฮ้ย!! ก่อนหน้านั้นตัวละครมากมาย แต่ไม่มี focus ที่ใครเลย มาชัดเจนตรง ญ คนนี้ แสดงว่าเธอต้องเป็นผู้ดำเนินเรื่องแทนอีตาชายเล่นกีตาร์แน่นอน!! เวลายิ่งผ่านยิ่งชัดมีการ crop เฟรมภาพด้วยฉากธรรมชาติ และการซูมทำให้เราเริ่มหวั่นไหว แต่มีการตัดสลับ....โอเครอ...ฮูยยย

ตัวละคร "ภาพ negative คุณสมัคร" - ตรงนี้ขอชมจากใจว่ะ เจ๋งมากด้วยวิธีการถ่าย ชอบตัวละครตัวนี้มาก และเริ่มเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่าง ชายกีตาร์ - เด็กเสิร์ฟ - คุณสมัคร

ตัดไป--

ภาพ ญ เด็กเสิร์ฟ - เฮ้ย!! เอาแล้ววุ้ย...เริ่ม zoom เค้น บดขยี้ ระยะภาพและเวลานี้นำพาคนดูดำดิ่งลึกเข้าไป มีการซ้อนภาพเด็กหญิงกับ cast shadow (ซวยแล้วมีศัพท์อีกแล้ว หมายถึง เงาคนหรือเงาตัวละครแล้วกัน!!) และ silhouette (ภาพเงาดำ หมายถึง ภาพวัตถุที่ถูกถ่ายย้อนแสง) กับเด็กหญิง...คนดูเริ่มสนุกและตีความ สำหรับผม นั่งรอจุดซัดอารมณ์แล้ว...

มีการซ้อนทับของภาพมากมาย ทั้งชายกีตาร์ - เด็กหญิง - ผู้คนในผับบาร์....ตรงนี้ดีมากๆครับ compose ภาพดีมาก

ตัดไป--

คุณสมัคร และภาพเด็กหญิงที่ชัดเจนขึ้น ผู้คนตัวประกอบเริ่มละลานตา....

ตัดไป--

เด็กหญิงชัดเจนมาก และเปิดเผยว่าชายเล่นกีตาร์คือคนเดียวกับ**ชายช่างภาพ - ตัวละครตัวใหม่**

ตรงนี้คนดูเริ่มสนุกจัด****

ตัดไป--

ภาพปลาทองแหวกว่าย (เริ่มใช้สัญลักษณ์)

ตัดไป--

ภาพเบลอ (out of focus) เห็นหน้าชายคนหนึ่ง กับผู้คนละลานตาเบลอๆ เดิมๆๆ

ภาพคุณสมัครในทีวี
ภาพนักดนตรีบนเวที
ภาพหญิงสาวในวงสุนทรีย์

(ภาพเหล่านั้นเริ่มถูกใส่ effects ด้วยความเมามันส์)

(ภาพซ้อนมากมายหลากหลาย)

(ภาพสุดท้ายคือตุ๊กตาแมว 2 ตัว)

---------จบ-----------------

สรุป---ผมชอบดนตรีในการนำพาและเสนอเรื่องราวทั้งหมด แต่ผมเสียดายที่ไม่ได้ใช้ตัวละครเล่าเรื่องได้อย่างเต็มที่

ชายเล่นกีตาร์ ทำหน้าที่ของเขาได้ครบถ้วนดี

หญิงเด็กเสิร์ฟ - นี่คือตัวละครหลัก นี่คือเทพของน้าหนึ่ง นี่คือหัวใจของงาน!!! อุตส่าห์เดินเรื่องมากมายขนาดนั้นแล้ว กลับทิ้งเธอลงกลางคัน!!!...

คุณสมัคร - บุคลิกเค้าชัดเจนมาก เอามาใส่ในงานของเราเพื่ออะไร แทนนักการเมืองหรือยังไงครับ

สุดท้ายคือ ชายช่างภาพ เค้าทำหน้าที่ชัดเจนเช่นเดียวกัย ชายเล่นกีตาร์ เค้าเปิดเผยตนเองอย่างหล่อเหลาและเท่ห์

--------------------------------------

เพราะ***ชายเล่นกีตาร์และชายช่างภาพคือน้าหนึ่งนั่นไง น้าหนึ่งมองเห็นตัวเองชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่น้าหนึ่งยังไม่เข้าถึง "มนุษย์คนอื่น" เลยมองเป็นเพียง "ภาพมนุษย์ที่ขาดบุคลิกและจุดมุ่งหมาย"

ตรงนี้สำคัญมากนะ เพราะตัวละครคือมนุษย์ สัดส่วนในการนำมาใช้ ถ้าเป็นเพียงภาพถ่ายหรือสัญลักษณ์ เช่นนักดนตรีที่ถูกถ่ายจากด้านหลัง ชายหนุ่มหญิงสาวในวงสนทนา ตรงนั้นชัดเจนดี แต่ถ้าเป็นส่วนหนึ่งของงาน "เราต้องรักตัวละครตัวนั้นเทียบเท่าที่เรารักตัวเอง" ไม่ว่ามันจะบัดซบขนาดไหนก็ตาม เพราะพวกเขาเหล่านั้นคือมนุษย์

ผู้เล่าเรื่องๆนี้....ทิ้งเด็กหญิงลงกลางคัน....ทั้งๆนี้กำลังพาผมและคนดูเข้าไปที่ใจของเธอ....

ปลาทองและตุ๊กตาแมวเป็นสัญญะสากลหรือเปล่าครับ

-----------------------

โดยรวม ชอบนะ!!!