โอบกอดเป็นครั้งสุดท้าย...Hattaya & r-bu acoustic ballads

[boobyblue]

ไม่รู้ใครคิดอย่างไร.....?
เพลงนี้อยู่ในใจผมมาสัก2-3ปีแล้ว...
เพิ่งเขียนสำเร็จเมื่อวาน...
จึงบันทึกไว้ทันทีเมื่อเขียนเสร็จ....
คำร้องก็ยังไม่ค่อยเข้าปากเท่าไหร่...
ทำนองก็ประมาณนี้....
ด้วยอารามดีใจที่เขียนสำเร็จเสียทีจึงรีบ....
อยากเอามาให้ใครสักคนฟัง....
เห็นดีเห็นต่างไม่มีปัญหา...
ชอบไม่ชอบไม่ใช่ประเด็น...
เรื่องของเรื่องคือผมอยากพูด!!!
ผมมีเสรีภาพทางความคิด...
ทุกคนก็มี...ใครๆย่อมมี....

ฟังแล้วจะคิดมากหรือปล่อยวางก็สุดแท้...
มันคือนิทานหรือเรื่องจริง?
ผมก็สับสนไปหมด...
อ่านเนื้อเพลงตามประกอบนะครับ...
เพราะบางคำผมยังร้องเพี้ยนไปจากที่เขียน...
ไว้ผมจะทำอย่างตั้งใจให้เป็นงานที่สำเร็จแล้วมาให้ฟังอีกที...(ถ้าอยากฟังนะ)

ยังไม่รู้จะมีใครขุ่นเคืองใจมั้ย....?
บอกเลย...
ผมไม่ได้เขียนเพลงนี้เพื่อให้คนโกรธหรือทะเลาะกัน....
ผมคิดว่าคุณเข้าใจผมน่า....
ผมไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไรหรอก.....
ลั้นลันลา.....กันครับพี่น้องชาวไทย.....^_^

"ลั้นลันลา"

ไม้ใหญ่ยืนตนอยู่ตรงนั้น เห็นมานานวันอยู่ตรงนั้นตลอดมา
ให้ร่มเย็นแก่ผู้ผ่านไปมา แต่ดูเหมือนว่าไร้ค่าไร้ความหมาย

ครั้นแล้ววันหนึ่งจู่จึงมีความหมาย ผ้าสามสีผืนใหญ่ลอบผูกเอาไว้โดยอวิชชา
ผู้พบเห็นต่างกราบไหว้บูชา ประหนึ่งว่ามีเทวาสถิตย์อยู่ในนั้น

ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ ขัดถูขอลาภขอพร
ขอตัวเต็งสองตัวก่อน แน่นอนเครื่องเซ่นถวาย
อวิชชาก็ยิ้มใหญ่ เป็นไปเหมือนอย่างคิด
ชาวบ้านเสพติด ไม้ใหญ่ทรงฤทธิ์อภินิหารย์

เมื่อการณ์ดำเนินไปรวยใหญ่คืออวิชชา เบื้องหลังคือมายาฉากหน้าเจ้ามือหวย
ชาวบ้านหลงงมงวยซื้อหวยก็ยิ่งจน แรกๆคล้ายหลุดพ้นไม้ใหญ่มีเมตตา

นอกจากชาวบ้านยากจนยังมีอีกคนไม่พอใจ ปัญญาเจ้าหวยอีกรายต้องแบ่งรายได้กับอวิชชา
เขาคิดสารตะต่อไปไม่เข้าท่า โคนไม้ใหญ่ทิ้งดีกว่าบอกชาวประชาถึงเบื้องหลัง

ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ ชาวบ้านเข้าขัดขวาง
อวิชชาก็ต่อต้าน ปัญญาก็ปั่นสมอง
ชาวบ้านเคยเป็นหนึ่ง บัดนี้แบ่งเป็นสอง
ไม้ใหญ่ไม่สำนอง ได้แต่ยืนมองและนิ่งเฉย

เกิดกลายเป็นม็อบๆๆๆใหญ่ แบ่งฝ่ายๆทะเลาะกัน
โดยไม่รู้ถึงเบื้องหลัง อวิชชาก็จิ้งจอก
ปัญญาก็หมาป่า ส่วนชาวบ้านนั้นหรือคือลา....
ลั้นลันลา........


[video=youtube]http://youtu.be/lI16gQLSWSo[/video]