เยี่ยมบ้านพี่ napman (Krispy Kreme Doughnuts at Atlanta/เส้นทางสู่ Hollywood)

[karn]

ผ่านมาสามเดือนเต็ม เป็นสามเดือนที่ค่อนข้างย่ำแย่ในชีวิต น้ำไม่ท่วมบ้านผมสักหยด ที่ทำงานก็ไม่ท่วมแม้แต่น้อย
แต่โรงงานลูกค้าผมโดนน้ำท่วมเป็นแถวเลย รายได้หดหายไปกับสายน้ำ หุ้นก็ตกวินาศสันตะโร เป็นช่วงที่ชีวิตค่อนข้างต๊อแต๊

แต่แล้วมันก็ผ่านไปกับปีเก่า เริ่มปีใหม่ยอดขายก็เพิ่มขึ้นมาชดเชยกับของเก่าที่เสียไป หุ้นก็กลับฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง
และที่ดีใจที่สุด คือผมหา SD card ตอนไปเที่ยว California เจอแล้ว คือเก็บไว้ดีเกินไปอ่ะครับ เส้นผมบังภูเขา

ผมผ่านชีวิตขึ้นๆลงๆมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้เริ่มชิน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน..และทำวันนั้นให้ดีที่สุด
ปัญหาคือ วันนั้นอ่ะมันวันไหนกันแน่ วันที่ฝันหรือวันที่มี (ถ้าคุณบอยอ่านอยู่ช่วยตอบที)


เช้าวันนั้นผมตื่นมาด้วยความสดชื่น อากาศที่นี่กำลังสบาย ราวๆ 28c น่าจะได้ เพิ่งสังเกตเห็นว่าผ้าปูเตียงของผมเป็นรูปกีต้าร์ด้วย



พี่ nap ชวนไปดูโรงเรียนของหลานสาว ผมรีบไปทันที อยากเห็นชีวิตของเด็กๆอเมริกัน



ที่นี่มีเด็กๆหลากหลายเชื้อชาติ ทุกๆคนเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันสนุกสนาน

---

หลังจากนั้นเราแวะไปที่โรงพยาบาลที่พี่ imp ทำงานอยู่ เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลผมเลยไม่กล้าถ่ายรูป เลยถ่ายแต่บอร์ดมา



แล้วพี่ nap ก็พาไปเที่ยว Santa Monica
ระหว่างทางก็เกิดกลุ่มหมอกทึบเข้ามาปกคลุม แย่หน่อยวันนี้คงถ่ายรูปไม่สวย พี่ nap บอก

สิ่งแรกที่เห็นคือจุดสิ้นสุดของ Route 66 ทางหลวงซึ่งพาดจาก Chicago มายัง LA.
เป็นเส้นทางหลักที่เชื่อมรัฐฝั่งตะวันออกและรัฐฝั่งตะวันตกเข้าด้วยกัน

---

ช่วงนี้เป็นช่วงเช้า ยังไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมากนัก คงแฮงค์อยู่เลยยังไม่ตื่นกัน







Santa Monica Pier มีสวนสนุก Pacific Park สวนสนุกริมทะเล (จริงๆต้องบอกว่าริมมหาสมุทร)



หมอกลงจัดจริงๆ



อู้...ให้ภาพเล่าเรื่องแทน อิอิ











ภาพ Santa Monica Pier มุมนี้เป็นที่คุ้นตาในภาพยนต์หลายๆเรื่อง



เดินมาถึงสุดท่า ได้ยินเสียงเพลงไพเราะแว่วมาแต่ไกล