27-04-2010, 16:35
เช้าวันแรกในการทำงานของสัปดาห์...
ฉันรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ จากทางเดินหน้าตึกที่ทำงานเพื่อหลบไอร้อนที่พัดเอาลมร้อนๆ เข้ามาปะทะตามร่างกายและใบหน้า
นี่พึ่งจะตอนเช้าเองนะ...ทำไมอากาศมันร้อนได้ใจขนาดนี้...
ร้อนจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มซึมที่ใบหน้าและกลางแผ่นหลัง...
ก้าวแรกที่ขาก้าวข้ามประตูออฟฟิศ...
สัมผัสได้ถึงความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ...
อืม... เย็นสบายดีจัง สดชื่นจนไม่คิดอยากจะก้าวจากออฟฟิศจนถึงเวลาเลิกงาน
คิดอยู่ในใจ...วันนี้ได้เริ่มต้นวันทำงานด้วยอารมณ์สดชื่นแบบนี้ สงสัยวันนี้ต้องมีอะไรดีแน่ๆ เลย...
เดินผ่านเพื่อนร่วมงานสาวแสนสวย ฉันส่งยิ้มหวานทักทายอย่างที่เคยทำเป็นประจำ...
แอบคาดหวังเล็กๆ ว่าจะได้รอยยิ้มหวานๆ จากเธอตอบกลับมา
แต่วันนี้ กลับไม่ใช่...
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นข้อง ขัดเคืองและยังคงอยู่ในอาการครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
หน้าตาเหมือนคนมีความทุกข์ใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองให้อยู่ในอารมณ์ปรกติได้
ฉันยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถาม...
เธอชิงถามฉันขึ้นมาก่อน
" ถามจริงๆ เถอะ ตัวเองอยู่ฝั่งไหน" ...มาแล้วคำถามยอดฮิตประจำเดือน...
ฉันรู้ว่าเธอคงอยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องทนทุกข์อยู่กับวังวนความคิดของตัวเอง...
กว่าหนึ่งเดือนที่ฉันรับรู้ว่าเธอเริ่มมีปฏิกิริยาเอียงจัด(จนแทบจะล้ม)กับกลุ่มผู้ประท้วง
เธอจะคอยติดตามข้อมูลข่าวสาร และตามไปร่วมชุมนุมตามที่ต่างๆ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
และทุกครั้งที่เธอกลับมา...
ดูเหมือนเชื้อไฟแห่งความเกลียดชัง ความโกรธ ความขุ่นข้อง จะค่อยๆ เพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ...
เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหน?
อะไรที่ทำให้คนที่มีความสงบสุขในใจ
กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอัดแน่นอยู่ข้างใน
จนปลดระวางตัวเองจากเชื้อร้ายที่เริ่มลุกลามและกัดกร่อนจิตใจไม่ได้...
และความเคียดแค้นนี้เป็นเหมือนระเบิดเวลา
ที่รอคอยให้ใครสักคนมาแกะสลัก
และพร้อมที่จะทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า...
ฉันไม่ตอบ...แต่กลับถามไปว่า "สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"
เธอตอบกลับมาพร้อมกลับอารมณ์พลุ่งพล่าน
" แย่กว่าเดิม เราอยากให้มันตายตายให้หมดเลย พวกนั้นมัน......และ.......และ..........."
ฉันอยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จัง....
ช่างไม่ต่างอะไรกับจอมพิฆาตที่พร้อมลงดาบคู่ต่อสู้อย่างไร้ความปราณี
.
.
.
เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหนนะ?
คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...
จนฉันอดไม่ได้ที่จะสดชื่นเวลาอยู่ใกล้ๆ...
ใครกันนะที่ขโมยความสดชื่นในชีวิตของเธอไป?..
.
.
.
ฉันนั่งฟังเธอพรั่งพรูถึงสิ่งที่เธอคิด...
ความคิดที่ตอนนี้ฉันชักไม่แน่ว่า...มันเป็นความคิดที่มาจากตัวเธอเอง
หรือเป็นความคิดที่ถูกป้อนให้จากใครสักคน
ฉันชักไม่แน่ใจว่า...สิ่งที่เธอกำลังปักใจอยู่...มันใช่คำว่า "อุดมการณ์" หรือไม่
ถ้าใช่... มันช่างรุนแรงและไม่น่าพิสมัยสำหรับฉันเลยสักนิด
หลังจากนั่งฟังเธอป้อนข้อมูลใหม่ประจำสัปดาห์ให้ฉัน....
ความสดชื่น เย็นสบายของเมื่อเช้ามลายหายไปหมดสิ้น
อากาศในที่ทำงานเย็นสบาย...แต่ทำไมใจข้างในมันถึงร้อนรุ่มได้ขนาดนี้
ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากอากาศที่แสนเย็นสบายนั้น....
ขอสูดออกซิเจนแบบร้อนๆ ให้เต็มปอด...
เรื่องราวเหล่านั้น...ทำให้ฉันเลือกที่จะออกมาเผชิญกับความร้อนสักครู่
ดีกว่าอยู่ในที่เย็นแต่กาย แต่ใจไม่เป็นสุข...
แค่สิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของเธอ...
เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของข้อมูลข่าวสารที่เธอได้รับแบบอัดแน่นเต็มไปด้วยคุณภาพคับกล่อง
ฉันยังรู้สึกถึงความอึดอัดในใจได้ขนาดนี้...
ถ้าเทียบกับเธอแล้ว...จึงไม่น่าแปลกใจว่า...อะไรที่ทำให้เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไป....
ฉันรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ จากทางเดินหน้าตึกที่ทำงานเพื่อหลบไอร้อนที่พัดเอาลมร้อนๆ เข้ามาปะทะตามร่างกายและใบหน้า
นี่พึ่งจะตอนเช้าเองนะ...ทำไมอากาศมันร้อนได้ใจขนาดนี้...
ร้อนจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มซึมที่ใบหน้าและกลางแผ่นหลัง...
ก้าวแรกที่ขาก้าวข้ามประตูออฟฟิศ...
สัมผัสได้ถึงความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ...
อืม... เย็นสบายดีจัง สดชื่นจนไม่คิดอยากจะก้าวจากออฟฟิศจนถึงเวลาเลิกงาน
คิดอยู่ในใจ...วันนี้ได้เริ่มต้นวันทำงานด้วยอารมณ์สดชื่นแบบนี้ สงสัยวันนี้ต้องมีอะไรดีแน่ๆ เลย...
เดินผ่านเพื่อนร่วมงานสาวแสนสวย ฉันส่งยิ้มหวานทักทายอย่างที่เคยทำเป็นประจำ...
แอบคาดหวังเล็กๆ ว่าจะได้รอยยิ้มหวานๆ จากเธอตอบกลับมา
แต่วันนี้ กลับไม่ใช่...
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นข้อง ขัดเคืองและยังคงอยู่ในอาการครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
หน้าตาเหมือนคนมีความทุกข์ใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองให้อยู่ในอารมณ์ปรกติได้
ฉันยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถาม...
เธอชิงถามฉันขึ้นมาก่อน
" ถามจริงๆ เถอะ ตัวเองอยู่ฝั่งไหน" ...มาแล้วคำถามยอดฮิตประจำเดือน...
ฉันรู้ว่าเธอคงอยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องทนทุกข์อยู่กับวังวนความคิดของตัวเอง...
กว่าหนึ่งเดือนที่ฉันรับรู้ว่าเธอเริ่มมีปฏิกิริยาเอียงจัด(จนแทบจะล้ม)กับกลุ่มผู้ประท้วง
เธอจะคอยติดตามข้อมูลข่าวสาร และตามไปร่วมชุมนุมตามที่ต่างๆ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
และทุกครั้งที่เธอกลับมา...
ดูเหมือนเชื้อไฟแห่งความเกลียดชัง ความโกรธ ความขุ่นข้อง จะค่อยๆ เพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ...
เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหน?
อะไรที่ทำให้คนที่มีความสงบสุขในใจ
กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอัดแน่นอยู่ข้างใน
จนปลดระวางตัวเองจากเชื้อร้ายที่เริ่มลุกลามและกัดกร่อนจิตใจไม่ได้...
และความเคียดแค้นนี้เป็นเหมือนระเบิดเวลา
ที่รอคอยให้ใครสักคนมาแกะสลัก
และพร้อมที่จะทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า...
ฉันไม่ตอบ...แต่กลับถามไปว่า "สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"
เธอตอบกลับมาพร้อมกลับอารมณ์พลุ่งพล่าน
" แย่กว่าเดิม เราอยากให้มันตายตายให้หมดเลย พวกนั้นมัน......และ.......และ..........."
ฉันอยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จัง....
ช่างไม่ต่างอะไรกับจอมพิฆาตที่พร้อมลงดาบคู่ต่อสู้อย่างไร้ความปราณี
.
.
.
เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหนนะ?
คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...
จนฉันอดไม่ได้ที่จะสดชื่นเวลาอยู่ใกล้ๆ...
ใครกันนะที่ขโมยความสดชื่นในชีวิตของเธอไป?..
.
.
.
ฉันนั่งฟังเธอพรั่งพรูถึงสิ่งที่เธอคิด...
ความคิดที่ตอนนี้ฉันชักไม่แน่ว่า...มันเป็นความคิดที่มาจากตัวเธอเอง
หรือเป็นความคิดที่ถูกป้อนให้จากใครสักคน
ฉันชักไม่แน่ใจว่า...สิ่งที่เธอกำลังปักใจอยู่...มันใช่คำว่า "อุดมการณ์" หรือไม่
ถ้าใช่... มันช่างรุนแรงและไม่น่าพิสมัยสำหรับฉันเลยสักนิด
หลังจากนั่งฟังเธอป้อนข้อมูลใหม่ประจำสัปดาห์ให้ฉัน....
ความสดชื่น เย็นสบายของเมื่อเช้ามลายหายไปหมดสิ้น
อากาศในที่ทำงานเย็นสบาย...แต่ทำไมใจข้างในมันถึงร้อนรุ่มได้ขนาดนี้
ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากอากาศที่แสนเย็นสบายนั้น....
ขอสูดออกซิเจนแบบร้อนๆ ให้เต็มปอด...
เรื่องราวเหล่านั้น...ทำให้ฉันเลือกที่จะออกมาเผชิญกับความร้อนสักครู่
ดีกว่าอยู่ในที่เย็นแต่กาย แต่ใจไม่เป็นสุข...
แค่สิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของเธอ...
เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของข้อมูลข่าวสารที่เธอได้รับแบบอัดแน่นเต็มไปด้วยคุณภาพคับกล่อง
ฉันยังรู้สึกถึงความอึดอัดในใจได้ขนาดนี้...
ถ้าเทียบกับเธอแล้ว...จึงไม่น่าแปลกใจว่า...อะไรที่ทำให้เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไป....
