19-03-2010, 03:34
ฝันกันไป
เพลงมอบให้เเด่ทุกคน ทุกสี ทุกตัวตน ทุกความเป็นไป
เพลงนี้เเต่งไว้เป็นสิบปี อัดเสียงตัวอย่างกันลืมทิ้งไว้ 6-7 ปีก่อนตอนลองกีตาร์
วันนี้มองเห็นเมืองไทยสวยงามเเปลกๆ อยากเอาภาพมาตัดต่อเป็นที่ละลึก อยากบอกอะไรบางอย่างสักนิดหน่อย ก็เเค่นั้น
ทุกคนควรมีความหวัง ใช้ชีวิตอย่างเข้าใจ อย่ามัวคิดว่าทำไม เเต่ควรมองว่าอย่างไร
พูดคุย เเนะนำได้ตามสบายครับ
ฝันกันไป
ก็ฝันกันไป ความฝันลอยไกลเรื่องราวต่างๆ
ที่ล่วงเลยผ่าน เรียนรู้กับการเสียใจ
ก็ค้นกันไป ก็หากันไป เเม้จะไกลห่าง
อันเเท้ที่จริง ตัวฉันเเละเธอเพียงลม
ล่องลอยผ่านทางยาวไกล บางครั้งอาจผิดพลั้งบ้าง
โบกบินไปตามเส้นทาง ดังนกเริงปีกเหินลม
ได้เเต่หวัง บางครั้งเราอาจเสียใจ
ได้เเต่ฝัน พรุ่งนี้คงดีกว่าที่มีอยู่
ถึงเเม้อาจเป็น เพียงนกเริงปีกหลงทาง
ถึงเเม้อย่างไร ตัวฉันจะไขว่คว้ามาเป็นจริง
.....................
ยกที่ผ่านมาๆตอบนะครับ^^
(14-03-2010, 06:51)Maow Wrote: [ -> ]อาจารย์วสันต์....กรี๊ด......
คนนี้ผมชอบครับ เพราะท่านเป็นศิลปินทั้งวาดทั้งแต่งทั้งร้อง พูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม จริงใจ ได้ใจความ และตรงประเด็น
ยิ่งตอนร่ายบทกวีพร้อมเสียงกีต้าร์ที่ทั้งกร้าว ดุดัน ยิ่งเพิ่มอรรถรส และแต่งแต้มบรรยายกาศด้วยสีสรร ที่ค่อนข้างแตกต่างจากศิลปินท่านอื่นๆ
สวัสดีครับอาจารย์ ขอบคุณสำหรับคำนิยม
งานนี้ จริงๆผมเอาเรื่องการศึกษาการเรียนรู้ต่อสังคมมาเล่า โดยใช้สีสันการดำเนินเรื่องจากเสียง ลองสังเกตุกลุ่มโน๊ตหลัก ที่เริ่มเเพร่เชื้อ เเสดงตน เเละคอยคลี่คลาย ผมใช้มันเเทนค่ากลุ่มวัฒนธรรมการสื่อสารของคน โดยใช้ทำนองพื้นเมืองเข้ามา เเล้วสังเกตุตอนท้ายดีๆว่า เหมือนกลุ่มโน๊ตนี้จะมา เเต่มาลักษณะโครงสร้างเปลี่ยนไป มีจังหวะ เเละ พื้นharmony ที่เปลี่ยนไป เเทนค่าสถาณะการณ์ที่เปลี่ยนเช่นกัน มีการใช้คำของตัวละครมาวนซ้ำหลายอัน ลองผูกเรื่องดูก็จะเข้าใจไม่ยาก
เช่น....
สวัสดีครับ ผม คือผมเอง
เด็กๆเราเรียนรู้อะไร
เราทุกคนรู้ เเต่ไม่รู้จะทำอะไร
ประโยคเเรกๆเราจะพูดกันถึง สุดยอดของดนตรี คือการสร้างงานศิลปะ การเป็นตัวของตัวเอง...มันเป็นการเปรียบเทียบ
ซึ่งจริงๆ ทุกคนก็เป็นตัวของตัวเอง เเบบฉลาด เเบบไม่ฉลาดก็สื่อสาร เรียนรู้กันไป
ในความเชื่อพื้นฐานที่ว่า ทุกคนล้วนเป็นตัวเอง เรียนรู้ถ่ายทอด ทุกคนเป็นงานศิลปะในสังคมโดยตั้งใจหรือไม่ก็สุดเเต่
เเต่เราทุกคนหล่อหลอมรวมกันเป็นสังคม เราคือสื่อสารมวลชนโดยไม่รู้ตัว
จริยะ ธรรม เราจึงควรมีไว้ในการกระทำของเรา...(อันนี้ในทัศนะผมนะ หากจะลิเกปาหี่กัน มันก็เเสดงตัวตนกันให้ลูกหลานในสังคมเรียนรู้กันในความไม่รู้ ซึ่งถ่ายทอดกันเหมือนสืบพันธุ์ไม่ดูกาละ หากไร้ยั้งคิดผลกรรมตกอยู่กับสังคมต่อๆไป ตำเเหน่งประเทศโลกที่สามคงอยู่กับลมหายใจลูกหลานชั่วกาลนานกันไป)
หากไร้ความรับผิดชอบ คงเหมือนในงานชิ้นนี้ Run away manในตอนท้ายคนเล่นก็เผ่นหายเหลือเเต่เเค่หมายืนงง
(14-03-2010, 11:27)ลูกแกะ Wrote: [ -> ]หากขวานไม่มีด้าม ไม่มีสัน หรือไม่มีคม ก็คงไม่ใช่ขวาน
แต่โดยส่วนผมชอบ(ถูกชมว่า)สันขวาน กับด้ามขวาน
ครับท่านหมอ ทุกสิ่งล้วนเกื้อกัน มี เเบ๊ทเเมน ก็ควรมีโจ๊กเกอร์ ทุกสิ่งล้วนเติมเต็มก่อเป็นสังคม
เเต่ขวานหากมีเเต่สันด้านคมทื่อ มุหมายกันในทางที่ง่ายไร้การขัดเกลา
ขวานคงไม่ต่างจากเเท่งทั่งเหล็กสนิม ไม้ตีพริกน้ำหนักเกิน สมอเรือวางขวางบก
Runaway man
รายงานสดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ด้วยเสียงดนตรี/ เชิญทุกความเห็นครับ^^
ความจริงวันนี้.....ทุกคนรู้ เเต่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
เสียง....
ขอบคุณ อาจารย์ ปริณ รักชีพ ที่ร่วมเเสดงความเห็นด้วยเสียงกีตาร์ด้วยกันครับ
บทพูด......
อ.วสันต์ สิทธิเขต
อ.เอนก จงทวีธรรม
พี่โป๊ง adhere the13 (บางลำพูบลูส์เเบนด์)
ขอบคุณ...ทุกท่านด้วยนะครับ
หากด้ามขวานคงยังประกอบด้วยสันขวาน
ประเทศโลกที่สาม ด้อยพัฒนา ก็ยังคงเป็นชื่อที่ยังคงเขียนอยู่บนหน้าผากกันต่อไป
จุดด่างพร้อย หากมีพันร้อย นาวาเเห่งประชาชาติก็คง_.....???? ต่อไป
หากมองโลกด้วยปัญญา เเละพัฒนาร่วมกันคงจะดี^^
+
= ?????
