21-05-2009, 12:35
เรื่องเล่าแบบหัทยาภาค ๒
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร ตอนที่ ๑
นางฟ้าสีรุ้ง
![[Image: DSC00160m.jpg]](http://www.dropfiles.net//files/2276/DSC00160m.jpg)
ตุ้มโทรหาณัฐบ่นเหนื่อย เเละ เบื่อ สภาพการทำงานที่รุมเร้า วันนี้กว่าจะกลับได้เกือบสามทุ่ม งานการดึงเวลา นำโอกาสอิสระของชีวิตไปมากมาย
ณัฐรู้สึกเห็นใจเธอ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
เธอบ่นเสียงซนๆตามประสาคนขี้เล่นว่า....." แงๆ เหนื่อยๆ ความบันเทิงๆๆๆ เอาความบันเทิงชั้นมา "
ณัฐได้เเต่อมยิ้ม เอ็นดูกิริยาความซนเเบบเด็กๆในคนๆนี้ เเม้ทางอายุตุ้มเองอาจจะเรียกได้ว่ามาครึ่งคนเเล้ว เเต่อะไรหลายอย่างนี้มั้ง ที่ทำให้เขารู้สึกดีอบอุ่นใกล้ชิดกันมาก
สักเเป๊บก็บ่นหาทีวี เปิดดูละครหลังข่าวไร้สาระ ซึ่งจริงๆเเล้วณัฐค่อนข้างไม่ชอบถึงขั้นเกลียดความบันเทิงที่ไม่ประเทืองปัญญาเหล่านี้มาก
ณัฐใจแคบ หรือถึงขั้นมองโลกแง่ร้ายกับสิ่งนี้มากทีเดียว การครอบงำทางสื่อ การมอมเมาให้คนอยู่กับสิ่งที่ไม่ประเทืองปัญญา แฝงประโยชน์แต่ทางการค้า ทั้งในแบบโจ่งแจ้ง และ แฝงในเชิงจิตวิทยา
"ทำไมน้อ...ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ " ณัฐคิด ......
เมื่อก่อนนี้ผมชอบใช้เวลากับเธอโทรคุยเล่นด้วยจนสนิทสนม เพราะส่วนหนึ่งคือ เธอไม่เคยเปิดสื่ออะไรให้ผมได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว นอกจากหนัง และ เพลง
แต่เดี๋ยวนี้ดูแปลกเปลี่ยนไป .....
เมื่อเช้านี้ เขาทำความสะอาดกล่องกีตาร์ ในนั้นมีกระดาษต่างๆใส่ไว้หลายๆแผ่นหลายขนาดด้วยกัน
ในนั้นไม่มีกระดาษโน๊ตเพลงใดๆเลยสักแผ่น เพราะเขาคิดว่า สิ่งเหล่านั้นมันคงไม่ได้ทำให้เล่นกีตาร์ได้เพราะขึ้นแต่อย่างไร
โปสการ์ดกับจดหมายเป็นสิ่งที่มีมากในกล่องนี้ กระดาษเขียนอะไรจุกจิกส่วนตัวในเรื่องสารพัด จากที่ต่างๆที่เป็นลายมือคนๆนึง อีเมลล์บางฉบับที่อ่านแล้วรู้สึกดีจำนวนหนึ่ง
ถ้านำมาหมดคงไม่มีที่ใส่กีตาร์แน่นอน ของทั้งหมดนอนนิ่งแนบกับกีตาร์ และ ร่วมเดินทางสร้างดนตรีกับเขาเสมอ
หากกล่องนี้หายไปใครเก็บได้ เขาคงอยากเขียนว่า.....
" กรุณาส่งคืนเฉพาะของเหล่านี้ด้วย กีตาร์ผมยกให้ แม้จะรักและผูกพันกันก็ตาม แต่มันเทียบไม่ได้กับเศษกระดาษเหล่านั้นเลย กรุณาส่งคืนผมเถิดมันมีค่ากับผมมาก "
เสียงละครหลังข่าว บทพูดสนทนายังคงดังเบาสลับเสียงพูดคุยของพวกเขาเป็นระยะ
ด้วยความสนิทกัน และ ความตรงไปตรงมา ทำให้ณัฐเคยถามเรื่องนี้ไปแล้ว ทำไมถึงเอาเวลามาดูละครพวกนี้
เธอตอบ.....ชั้นก็งี้แหละเป็นช่วงๆไป
ณัฐก็ลองนึก เอ....เราก็เคยติดสิ่งเหล่านี้อยู่พักนึงเหมือนกันนะ
อยู่ดีๆณัฐก็นึกถึงละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่ง โดยที่จำรายละเอียดอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่
เเต่เพลงประกอบละครเรื่องนี้ มันดึงดูดความคิดเขามากๆ เสียงเเหบเสน่ห์ ถ้อยคำเนื้อร้องเชิงเเฟนตาซี คุณน้า เต๋อ เรวัติ พุทธินันท์ แต่ง และร้องเอาไว้
นางฟ้าสีรุ้ง คือชื่อเรื่อง เเละ ชื่อเพลงของละครที่ว่า
ณัฐทำการค้นหา ซึ่งเจอข้อมูลเป็นชื่อขึ้นมาพอสมควรในอินเตอร์เน็ท เขากำลังคลิ๊กเข้าไปเพื่อจะหาเพลงดังกล่าว?????
ณัฐถามไปอีกว่า " ตุ้มไม่ค่อยได้ดูจะรู้เรื่องหรอ ละครอะไรนี่...เพิ่งเคยได้ยินเธอเอ่ยปากถึงเป็นครั้งแรก "
" ละครที่ว่าดีนะ "เธอตอบ เเละ เล่าว่า...." ไม่ต้องดูต่อเนื่องตั้งใจทุกฉากก็ปะติดปะต่อ เข้าใจได้โดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากนัก ชีวิตเหนื่อย ซับซ้อนพอแล้ว ขออะไรโง่ๆบ้างเถอะ "
ความเงียบเกิดขึ้น เหมือน มีคำถามซ่อนอยู่ ว่าทำไมชั้นต้องมาเหน็ดเหนื่อยอะไรขนาดนี้กับชีวิตนะ
ณัฐเข้าใจ เเละ ปลอบโยนไปตามประสา อิสรภาพในการใช้ชีวิตถูกครอบขีดไว้ โดยเรื่องของงาน ที่บางคนก็จำเป็นต้องทำเเม้จะไม่ได้รักชื่นชมอะไรกับมันเลยก็ตาม
ชีวิตส่วนใหญ่ทำงานหาเงินกัน เเต่เงินมีที่มากขึ้น......ทำให้คนมีความสุขขึ้นจริงหรือ ณัฐคิดในใจ
เขาหยิบโปสการ์ดแผ่นหนึ่งมานั่งมอง คิดย้อนไปถึงเรื่องราวที่อบอุ่นหัวใจในวันวาน ทะเลเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ที่แฝงอะไรไว้มากมาย มันชุกตัวอยู่อย่างสงบ เมื่อเราเข้าใจ สิ่งเหล่านั้นจะแสดงตัวออกมาเป็นมิตรที่อบอุ่นใจ
ความทรงจำที่ดี แสดงตนออกมาแจ่มชัดเสมอ เมื่อเราลึกซึ้งที่จะนึกถึงมัน มันชัดเจนกว่าเครื่องบันทึกใดๆ ไม่ว่าจะกล้อง วีดีโอไหนๆก็ตาม
ละครจบไปนานแล้ว ณัฐนั่งพิมพ์งาน โดยหูใส่สมอล์ทอร์คฟังเสียงรายการโทรทัศน์ และ คอยเป็นเพื่อนหัวเราะกับเธอเป็นระยะ จนเธอหลับไป
เสียงเพลงนางฟ้าสีรุ้ง ก้องกังวานด้วยท่วงทำนองที่ไม่ได้ยิน แต่แจ่มชัดในความรู้สึกเสมอ
ณัฐปิดอินเตอร์เน็ทไปนานแล้ว โดยไม่ได้กดเข้าไปหาข้อมูลใดๆต่อจากนั้นเลย
ความทรงจำที่ดีในการรู้สึกถึงกัน ยังคงอยู่เสมอ จะในเวลาที่ดีกับการเริ่มต้นของความแน่นแฟ้น จะคลายตัวโดยระยะเวลา ที่ความคุ้นชินนำพาความตื่นใหม่หายไป
หรือ จะอย่างไร ความรู้สึกที่ดีจะยังคงอยู่เสมอ เวลาการเปลี่ยนแปลงไม่เคยนำความสุขในเวลาเหล่านั้นจากไปได้เลย
นางฟ้าสีรุ้งของเขาส่งเสียงเล็กๆ กรนผ่านสัณญาณโทรศัพท์สักพักแล้ว
ณัฐบอกลาเธอเบาๆเช่นทุกวัน.........ฝันดีๆนะเด็กน้อย......
โปรดติดตามตอนต่อไป เชิญเเนะนำ วิจารณ์ได้เต็มที่ครับ
เรื่องเล่าเเบบหัทยา ตอนเเรกๆ คิดจะทำเป็นรวมเรื่องสั้น ไปๆมาๆ ยาวขึ้นจนไม่รู้คืออะไร เขียนด้วยความไม่รู้ ผิดถูกยังไงก็ลองๆไป หากมีข้อเเนะนำก็เชิญเต็มที่ครับ ผมทำเพราะอยากทำ เป็นงานทดลองเท่านั้น ขอขอบคุณที่ติดตามกันครับ
ลองตามตอนเก่าๆได้ที่นี่ครับ
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthread.php?tid=2391
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthread.php?tid=1657
ขอบคุณรูปประกอบ จาก คุณมุกอาภาด้วยครับ
เเก้อักษรเเล้ว....
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร ตอนที่ ๑
นางฟ้าสีรุ้ง
ตุ้มโทรหาณัฐบ่นเหนื่อย เเละ เบื่อ สภาพการทำงานที่รุมเร้า วันนี้กว่าจะกลับได้เกือบสามทุ่ม งานการดึงเวลา นำโอกาสอิสระของชีวิตไปมากมาย
ณัฐรู้สึกเห็นใจเธอ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
เธอบ่นเสียงซนๆตามประสาคนขี้เล่นว่า....." แงๆ เหนื่อยๆ ความบันเทิงๆๆๆ เอาความบันเทิงชั้นมา "
ณัฐได้เเต่อมยิ้ม เอ็นดูกิริยาความซนเเบบเด็กๆในคนๆนี้ เเม้ทางอายุตุ้มเองอาจจะเรียกได้ว่ามาครึ่งคนเเล้ว เเต่อะไรหลายอย่างนี้มั้ง ที่ทำให้เขารู้สึกดีอบอุ่นใกล้ชิดกันมาก
สักเเป๊บก็บ่นหาทีวี เปิดดูละครหลังข่าวไร้สาระ ซึ่งจริงๆเเล้วณัฐค่อนข้างไม่ชอบถึงขั้นเกลียดความบันเทิงที่ไม่ประเทืองปัญญาเหล่านี้มาก
ณัฐใจแคบ หรือถึงขั้นมองโลกแง่ร้ายกับสิ่งนี้มากทีเดียว การครอบงำทางสื่อ การมอมเมาให้คนอยู่กับสิ่งที่ไม่ประเทืองปัญญา แฝงประโยชน์แต่ทางการค้า ทั้งในแบบโจ่งแจ้ง และ แฝงในเชิงจิตวิทยา
"ทำไมน้อ...ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ " ณัฐคิด ......
เมื่อก่อนนี้ผมชอบใช้เวลากับเธอโทรคุยเล่นด้วยจนสนิทสนม เพราะส่วนหนึ่งคือ เธอไม่เคยเปิดสื่ออะไรให้ผมได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว นอกจากหนัง และ เพลง
แต่เดี๋ยวนี้ดูแปลกเปลี่ยนไป .....
เมื่อเช้านี้ เขาทำความสะอาดกล่องกีตาร์ ในนั้นมีกระดาษต่างๆใส่ไว้หลายๆแผ่นหลายขนาดด้วยกัน
ในนั้นไม่มีกระดาษโน๊ตเพลงใดๆเลยสักแผ่น เพราะเขาคิดว่า สิ่งเหล่านั้นมันคงไม่ได้ทำให้เล่นกีตาร์ได้เพราะขึ้นแต่อย่างไร
โปสการ์ดกับจดหมายเป็นสิ่งที่มีมากในกล่องนี้ กระดาษเขียนอะไรจุกจิกส่วนตัวในเรื่องสารพัด จากที่ต่างๆที่เป็นลายมือคนๆนึง อีเมลล์บางฉบับที่อ่านแล้วรู้สึกดีจำนวนหนึ่ง
ถ้านำมาหมดคงไม่มีที่ใส่กีตาร์แน่นอน ของทั้งหมดนอนนิ่งแนบกับกีตาร์ และ ร่วมเดินทางสร้างดนตรีกับเขาเสมอ
หากกล่องนี้หายไปใครเก็บได้ เขาคงอยากเขียนว่า.....
" กรุณาส่งคืนเฉพาะของเหล่านี้ด้วย กีตาร์ผมยกให้ แม้จะรักและผูกพันกันก็ตาม แต่มันเทียบไม่ได้กับเศษกระดาษเหล่านั้นเลย กรุณาส่งคืนผมเถิดมันมีค่ากับผมมาก "
เสียงละครหลังข่าว บทพูดสนทนายังคงดังเบาสลับเสียงพูดคุยของพวกเขาเป็นระยะ
ด้วยความสนิทกัน และ ความตรงไปตรงมา ทำให้ณัฐเคยถามเรื่องนี้ไปแล้ว ทำไมถึงเอาเวลามาดูละครพวกนี้
เธอตอบ.....ชั้นก็งี้แหละเป็นช่วงๆไป
ณัฐก็ลองนึก เอ....เราก็เคยติดสิ่งเหล่านี้อยู่พักนึงเหมือนกันนะ
อยู่ดีๆณัฐก็นึกถึงละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่ง โดยที่จำรายละเอียดอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่
เเต่เพลงประกอบละครเรื่องนี้ มันดึงดูดความคิดเขามากๆ เสียงเเหบเสน่ห์ ถ้อยคำเนื้อร้องเชิงเเฟนตาซี คุณน้า เต๋อ เรวัติ พุทธินันท์ แต่ง และร้องเอาไว้
นางฟ้าสีรุ้ง คือชื่อเรื่อง เเละ ชื่อเพลงของละครที่ว่า
ณัฐทำการค้นหา ซึ่งเจอข้อมูลเป็นชื่อขึ้นมาพอสมควรในอินเตอร์เน็ท เขากำลังคลิ๊กเข้าไปเพื่อจะหาเพลงดังกล่าว?????
ณัฐถามไปอีกว่า " ตุ้มไม่ค่อยได้ดูจะรู้เรื่องหรอ ละครอะไรนี่...เพิ่งเคยได้ยินเธอเอ่ยปากถึงเป็นครั้งแรก "
" ละครที่ว่าดีนะ "เธอตอบ เเละ เล่าว่า...." ไม่ต้องดูต่อเนื่องตั้งใจทุกฉากก็ปะติดปะต่อ เข้าใจได้โดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากนัก ชีวิตเหนื่อย ซับซ้อนพอแล้ว ขออะไรโง่ๆบ้างเถอะ "
ความเงียบเกิดขึ้น เหมือน มีคำถามซ่อนอยู่ ว่าทำไมชั้นต้องมาเหน็ดเหนื่อยอะไรขนาดนี้กับชีวิตนะ
ณัฐเข้าใจ เเละ ปลอบโยนไปตามประสา อิสรภาพในการใช้ชีวิตถูกครอบขีดไว้ โดยเรื่องของงาน ที่บางคนก็จำเป็นต้องทำเเม้จะไม่ได้รักชื่นชมอะไรกับมันเลยก็ตาม
ชีวิตส่วนใหญ่ทำงานหาเงินกัน เเต่เงินมีที่มากขึ้น......ทำให้คนมีความสุขขึ้นจริงหรือ ณัฐคิดในใจ
เขาหยิบโปสการ์ดแผ่นหนึ่งมานั่งมอง คิดย้อนไปถึงเรื่องราวที่อบอุ่นหัวใจในวันวาน ทะเลเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ที่แฝงอะไรไว้มากมาย มันชุกตัวอยู่อย่างสงบ เมื่อเราเข้าใจ สิ่งเหล่านั้นจะแสดงตัวออกมาเป็นมิตรที่อบอุ่นใจ
ความทรงจำที่ดี แสดงตนออกมาแจ่มชัดเสมอ เมื่อเราลึกซึ้งที่จะนึกถึงมัน มันชัดเจนกว่าเครื่องบันทึกใดๆ ไม่ว่าจะกล้อง วีดีโอไหนๆก็ตาม
ละครจบไปนานแล้ว ณัฐนั่งพิมพ์งาน โดยหูใส่สมอล์ทอร์คฟังเสียงรายการโทรทัศน์ และ คอยเป็นเพื่อนหัวเราะกับเธอเป็นระยะ จนเธอหลับไป
เสียงเพลงนางฟ้าสีรุ้ง ก้องกังวานด้วยท่วงทำนองที่ไม่ได้ยิน แต่แจ่มชัดในความรู้สึกเสมอ
ณัฐปิดอินเตอร์เน็ทไปนานแล้ว โดยไม่ได้กดเข้าไปหาข้อมูลใดๆต่อจากนั้นเลย
ความทรงจำที่ดีในการรู้สึกถึงกัน ยังคงอยู่เสมอ จะในเวลาที่ดีกับการเริ่มต้นของความแน่นแฟ้น จะคลายตัวโดยระยะเวลา ที่ความคุ้นชินนำพาความตื่นใหม่หายไป
หรือ จะอย่างไร ความรู้สึกที่ดีจะยังคงอยู่เสมอ เวลาการเปลี่ยนแปลงไม่เคยนำความสุขในเวลาเหล่านั้นจากไปได้เลย
นางฟ้าสีรุ้งของเขาส่งเสียงเล็กๆ กรนผ่านสัณญาณโทรศัพท์สักพักแล้ว
ณัฐบอกลาเธอเบาๆเช่นทุกวัน.........ฝันดีๆนะเด็กน้อย......
โปรดติดตามตอนต่อไป เชิญเเนะนำ วิจารณ์ได้เต็มที่ครับเรื่องเล่าเเบบหัทยา ตอนเเรกๆ คิดจะทำเป็นรวมเรื่องสั้น ไปๆมาๆ ยาวขึ้นจนไม่รู้คืออะไร เขียนด้วยความไม่รู้ ผิดถูกยังไงก็ลองๆไป หากมีข้อเเนะนำก็เชิญเต็มที่ครับ ผมทำเพราะอยากทำ เป็นงานทดลองเท่านั้น ขอขอบคุณที่ติดตามกันครับ
ลองตามตอนเก่าๆได้ที่นี่ครับ
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthread.php?tid=2391
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthread.php?tid=1657
ขอบคุณรูปประกอบ จาก คุณมุกอาภาด้วยครับ
เเก้อักษรเเล้ว....
