ครั้งแรกที่ตัวผมได้มีโอกาส เรียกการเล่นกีต้าร์ร้องเพลงว่า เป็นอาชีพ สืบเนื่องมาจาก มีน้าของเพื่อน คนนึง อยู่ๆเกิดอยากเปิดร้าน สเต็ก เล็กๆขาย เครื่องดื่มชิวๆ ด้วย เลยชวนผมไปทำงานเป็นเด็กเสริฟ โดยที่ตอนนั้นร้านก็มี เสตอริโออยู่ชุดนึงใช้เปิดเพลง ไปเรื่อยๆ จนมีวันนึงมีลูกค้าอยู่กลุ่มนึงเป็นนักศึกาษา หิ้วกีต้าร์มาตอนร้านใกล้จะปิดละ เค้าก็ขอเอากีต้าร์ต่อกับเสตอริโอ ที่ร้านมีไมค์ร้องคาราโอเกะอยู่ 1 ตัวเก่าๆ ก็ร้องรำทำเพลงกันไป น้าเพื่อนคนนี้จึงปิ๊ง ไอเดียขึ้นมาว่า ร้านเราน่าจะมีโฟรค์ซองเนอะ แต่ใครจะเล่นหละเพราะงบจะจ้างก็ไม่มี ด้วยความที่ผมพอร้องเล่นได้ จึงเสนอตัวควบ 2 ต่ำแหน่ง ทั้ง เด็กเสริฟ และนักดนตรี สำหรับค่าจ้างก้าวแรกอยู่ที่ 100 บาทต่อวัน
อยากฟังอยากอ่านและอยากรู้ก้าวแรกของน้าๆ ว่าเริ่มกันยังไง
ยังไม่ได้ก้าวเลยครับ กล้าๆกลัวๆอยู่
(09-10-2008, 11:34)BENZene1984 Wrote: [ -> ]ยังไม่ได้ก้าวเลยครับ กล้าๆกลัวๆอยู่
นับหนึ่งให้ถึงแปดให้ได้ เรื่องเก้าหรือก้าว มันไม่ยากเกินความสามารถของน้าเบ็นซ์หรอกครับ
สงกรานต์ปี50 ผมกลับบ้านตามปกติ สังเกตว่ามีร้านมาเปิดใหม่ไม่ไกลบ้านนัก เลยไปขอออดิชั่น เขานัดมาอีกวัน วันไปออเล่นไปแบบทุลักทุเล เล่นเสร็จเจ้าของร้านไม่เอาแต่ผู้จัดการให้มาลองดูอีกวัน อีกวันเล่นดีขึ้นคราวนี้ก็ได้เล่นสมใจ ค่าตัว 350 บาทมารู้ทีหลังว่าเรื่องรับผมเข้ามาเล่นเนี่ย ทำให้เจ้าของร้านกับผู้จัดการทะเลาะกันเลยนะพอผมเล่นไปสองอาทิตย์ผู้จัดการก็ออกทุกวันนี้ยังคุยกันอยู่เขาบอกว่าผมเล่นไม่ได้เรื่องเลยแต่เห็นความตั้งใจเลยอยากให้โอกาสต้องขอบคุณเขาจริงๆ
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ซ้อม และมีงานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันนี้ผมได้เล่นทื่ข้าวสารผมอยากเล่นที่นี่มากเพราะคนเยอะทุกวัน จะมีคนได้ยินผมได้เห็นผมมากมายต่อวันและได้เล่นเพลงที่ตัวเองชอบ สรุปทุกวันนี้ผมมีความสุขมากๆและไม่ต้องการอะไรอีกผมพอใจแบบนี้และหาตัวเองเจอแล้วครับ
โพสต์ที่ 4 ข้างต้น จัดได้ว่านับเก้า(ก้าว)ไปแล้ว
เหลือเวลาเพียงกรรมการนับ 10 เท่านั้น!
ผมเคยเล่นในร้าน ตอนหัวค่ำ
สมัยที่ผมเรียนแพทย์ ปี 3 เล่นทุกวัน
ครั้งแรกนั้น ผมไปนั่งฟังเพลงกะเพื่อนๆ
เจ้าของร้านเค้าเข้ามาทักว่า ผมสอนอยู่ร.ร.ดนตรี หน้าร้านเค้าใช่มั้ย
ผมก็ตอบว่าใช่
เค้าเลยให้ผมขึ้นไปเล่นบนเวที
หลังจากนั้น ก็มีคนเข้ามาขอผมไปเล่นในงานแต่งงาน
แล้วเจ้าของร้านก็ขอจ้างผมเล่นต่อที่นั่นเลย
(ทั้งๆที่ร้องไม่เป็น และไม่เคยร้อง)
มีครั้งนึง
แขกมานั่งสองสามโต๊ะ
ผมก็นั่งเล่น (เคยไม่มีแขก แต่เจ้าของร้าน เค้าก็ยืนยันให้ผมเล่น)
แขกเค้าต่อว่าผมว่าทำไมไม่ร้องเพลง
เป็นใบ้หรือไง หรือร้องไม่เป็น
เจ้าของร้านเค้าก็เข้ามาบอกผมว่า
ไม่ต้องร้องนะ ผมจ้างคุณมาเล่นแต่กีต้าร์ ไม่ต้องร้องซักเพลงเลย
สมัยนั้น ผมได้วันละ 180 บาท ข้าวมื้อนึง มิกเซอร์ สองขวด
(หกเจ็ดปีที่แล้วน่ะครับ)
ให้กำลังใจน้า kim ก้าวต่อ ๆ ไป อย่าหยุดยั่งครับ
เล่นดนตรีกลางคืนเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมอยากทำมากในตอนนี้ การเล่นกีตาร์+ร้องเพลงก็เป็นความสุขของผมอยู่แล้วในทุกๆวัน แต่ถ้าใด้เล่นเป็นการเป็นงานคงเป็นอะไรที่เจ๋งโครต! และคงจะทำให้ฝีมือผมพัฒนาขึ้นอีกอิอิ แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ายังหาจุดเริ่มต้นไม่เจอ ที่ไหน ยังไง เล่นแล้วคนฟังจะชอบมั๊ย จะเหนื่อยแค่ไหนเพราะทำงานกลางวันด้วย เวลาเห็นแววตานักดนตรีที่เล่นกลางคืนดูเขามีความสุขจัง คิดแล้วถ้าเป็นเราคงจะ........สุขจริงวุ๊ยยยยยย
อิอิ
หุ หุ
มาจองที่ไว้ก่อนนะ มะมีเวลา เด๋วมาเเก้ครับ เห็นเลขสวยดี อิอิ
ถ้าความหมายของการเล่นเป็นอาชีพ คือการเล่นตามร้านแล้วได้รับค่าจ้างจากการเล่น ผมทำอยู่เพียงแค่ประมาณ 2 ปีครับ
เริ่มต้นก็คงเหมือนใครอีกหลายๆคน ไม่มีอะไรพิเศษ ที่ร้านเห็นเราแจมเล่น ก็เลยชวน แล้วรุ่นพี่ที่เปิดร้านก็ชวนต่อๆกันไป ก็เล่นแบบรับค่าจ้างอยู่ประมาณนึง ช่วงนั้นก็เจอมาสารพัดรูปแบบ
---------------------------
ผมเลิกเล่นเป็นอาชีพมาปีนึงแล้วมั้ง เพราะถ้าให้เล่นอีกครั้ง ผมขอเป็นจ้างเฉพาะกิจมากกว่าเล่นประจำ หรือไม่รับค่าจ้าง
แต่ผมใจรักที่จะเล่นดนตรีเพื่อความสนุกไปตลอดชีวิต หรือเล่นตามงานสังสรรค์มากกว่าเล่นดนตรีเป็นอาชีพตามร้านกลางคืนครับ
สำหรับผม ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ถือว่าบรรลุแล้วครับ
ถ้าจะให้ก้าวต่อไปในทางนี้ ขอเล่นตามโรงแรมดีกว่า แม้ฝีมือจะไม่ถึงขั้นก็ตาม
ส่วนทำอัลบั้มสนุกๆ ผมไม่ได้รีรอ หรือขอเวลาให้มันมีมากกว่า 24 ชม. แต่ผมไม่ได้ก้าวออกไปเท่านั้นเอง
