23-06-2008, 10:58
ศิลปะแห่งความจริงใจ..
?"ความจริงใจ.." เป็นศิลปะประเภทหนึ่ง..
ไม่ง่าย.. ที่เราจะทำตัวจริงใจกับใครสักคน..
มีเพียงบางคนเท่านั้น ที่เรากล้า ?จริงใจ? ใส่เขา..
บางคน จริงใจมากเกินไป ก็อาจทนกันไม่ไหว..
รับกันไม่ได้ และอาจฟูมฟายนำไปสู่การเลิกคบหา..
การพูดจากันด้วยความจริงใจ.. หาได้ยากในบทสนทนาของคนเพิ่งรู้จัก..
แต่ก็ไม่เสมอไป..
บางคน เพิ่งรู้จักกันก็ซัด "ความจริงใจ" ใส่กันโครมๆ..
อาจมีอะไรบางอย่างบอกใบ้กับเราว่า ไอ้คนนี้ "จริงใจ" ใส่มันได้..
เราจึงมักหยั่งเชิงอยู่พอสมควร ก่อนที่จะ "จริงใจ" กับใครสักคน
ด้วยรู้ฤทธิ์แห่ง ?ความจริงใจ? ดี
แหม ใครจะกล้าทัก คนที่เพิ่งเจอว่า ?น่ารักจังเลยค่ะ แต่กลิ่นตัวเหม็นยังกะปลาร้า!?
หรือ ?เสื้อกล้ามตัวนี้สวยดีนะคะ แต่ก่อนใส่น่าจะตัดขนจั๊กกะแร้ก่อนนะคะ?
มันก็จริงใจกันเกินไป
"ความจริงจริงใจ" จึงเป็นศิลปะ..
และหากมีใครเปิดสอนคอร์ส "ศิลปะแห่งความจริงใจ" เชื่อว่าหลายๆคนคงอยากไปสมัครเรียน..
แต่ความจริงใจ.. ก็เคยทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิท "ร้าว" มาแล้ว..
แม้ยังคบหากันอยู่ แต่รอยร้าวก็ยังคงร่องรอยไว้ ยากจะกลับไป "สนิท" ดังเดิม
การที่จะพูดจา "จริงใจ" จึงต้องอาศัยศิลปะ..
"สาร?ไแห่งความจริงใจ.. น่าจะถูกส่งออกไปพร้อมกับความเข้าอกเข้าใจ..และความปรารถนาดี..
เมื่อนั้น "จริงใจ" จะสวยงาม
ไม่ห่าม ไม่ดิบ ไม่แข็ง ไม่รุนแรงจนเกินไปนัก
ทุกครั้งที่ได้รับคำแนะนำจากเพื่อน, พี่, น้อง ที่จริงใจ
เรามักรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนนั้นกระชับแน่นขึ้น
ยิ่งสนิทกัน.. ยิ่งกล้าพูดจากันจากใจ..
ยิ่งพูดจากันจากใจ.. ก็ยิ่งสนิทกัน..
คนจริงใจ.. เชื่อว่าใครๆ ก็คงชอบ..
หลายๆคนพยายามจริงใจกับคนที่จริงใจได้..
และหวังว่าเขาจะจริงใจกลับมา..
แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบความจริงใจมากนัก..
ก็ต้องรักษาระยะให้พอเหมาะ..
"ความจริงใจ" จึงไม่ใช่ทั้งการเลือกที่จะไม่พูดเรื่องที่ไม่ถูกใจ.. หรือเรื่องที่เรารู้สึกแย่..
และก็ไม่ใช่การสักแต่จะพูดออกไป..
โดยไม่คิดถึงจิตใจของฝ่ายที่รับฟัง..
หากแต่ เป็นการเริ่มต้นการพูดจาด้วยเจตนาที่ดี.. และถ้อยคำที่นุ่มนวลชวนให้คิดตาม..
"สาร" ก็ยังส่งผ่านไปเท่าเดิม..
ในชีวิตเรา เราต้องการคนพ่น "ถ้อยคำจริงใจ" ใส่หูอย่างสม่ำเสมอ
เรื่องที่เผลอ.. เราต้องการคำตักเตือน..
เรื่องที่พลาด.. เราต้องการคำท้วงติง..
เรื่องที่ผิดใจกัน.. เราต้องการคำบอกกล่าวอย่างตรงไปตรงมา..
เพื่อนประเภทนี้จะช่วยชี้ให้เรามองเห็นด้านอื่นที่ไม่เคยมอง..
ได้ฟังแล้วตรึกตรองก็จะมองเห็นปัญหา.. นำไปสู่การพัฒนาต่อไป..
คบคนจริงใจไว้เยอะๆ ย่อมดีกว่าคบคนขี้ป้อยอ..
ติเพื่อก่อ.. ย่อมดีกว่าชมเพื่อรอให้มันเลี้ยงข้าว..
เรื่องคำชม..
ไม่ต้องห่วงหรอก..
เพื่อนที่จริงใจก็ยินดีหยิบยื่นให้เรา.. ในวันที่เขาเห็นว่าเรา "น่าชม"..
และคำชมนั้นคงมีค่าเข้าไปอีกหลายเท่า..
เมื่อเรารู้ว่าออกมาจากปากของคนที่พูดจากใจจริง..
แต่ความจริงใจที่แล้งไร้ศิลปะ.. ก็อาจทำร้ายมนุษย์ได้ไม่แพ้คำยกยอปลอมๆ..
"การทะนุถนอมหัวใจ" กับ "ความจริงใจ"
จึงเหมือนสองด้านของเหรียญเดียวกัน..
มีทั้งสองด้านจึงจะมีค่า..
และเวลาที่มีคนแสดงความจริงใจกับเรา.. โดยไม่ลืมทะนุถนอมจิตใจ..
ยิ่งทำให้เรา ?รัก? คนคนนั้นมากยิ่งขึ้น..
และทุกคนก้จะรักกันมากขึ้น..
จริงใจหามาให้อ่านกันนะครับ..
--------------------------------------------------
?"ความจริงใจ.." เป็นศิลปะประเภทหนึ่ง..
ไม่ง่าย.. ที่เราจะทำตัวจริงใจกับใครสักคน..
มีเพียงบางคนเท่านั้น ที่เรากล้า ?จริงใจ? ใส่เขา..
บางคน จริงใจมากเกินไป ก็อาจทนกันไม่ไหว..
รับกันไม่ได้ และอาจฟูมฟายนำไปสู่การเลิกคบหา..
การพูดจากันด้วยความจริงใจ.. หาได้ยากในบทสนทนาของคนเพิ่งรู้จัก..
แต่ก็ไม่เสมอไป..
บางคน เพิ่งรู้จักกันก็ซัด "ความจริงใจ" ใส่กันโครมๆ..
อาจมีอะไรบางอย่างบอกใบ้กับเราว่า ไอ้คนนี้ "จริงใจ" ใส่มันได้..
เราจึงมักหยั่งเชิงอยู่พอสมควร ก่อนที่จะ "จริงใจ" กับใครสักคน
ด้วยรู้ฤทธิ์แห่ง ?ความจริงใจ? ดี
แหม ใครจะกล้าทัก คนที่เพิ่งเจอว่า ?น่ารักจังเลยค่ะ แต่กลิ่นตัวเหม็นยังกะปลาร้า!?
หรือ ?เสื้อกล้ามตัวนี้สวยดีนะคะ แต่ก่อนใส่น่าจะตัดขนจั๊กกะแร้ก่อนนะคะ?
มันก็จริงใจกันเกินไป
"ความจริงจริงใจ" จึงเป็นศิลปะ..
และหากมีใครเปิดสอนคอร์ส "ศิลปะแห่งความจริงใจ" เชื่อว่าหลายๆคนคงอยากไปสมัครเรียน..
แต่ความจริงใจ.. ก็เคยทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิท "ร้าว" มาแล้ว..
แม้ยังคบหากันอยู่ แต่รอยร้าวก็ยังคงร่องรอยไว้ ยากจะกลับไป "สนิท" ดังเดิม
การที่จะพูดจา "จริงใจ" จึงต้องอาศัยศิลปะ..
"สาร?ไแห่งความจริงใจ.. น่าจะถูกส่งออกไปพร้อมกับความเข้าอกเข้าใจ..และความปรารถนาดี..
เมื่อนั้น "จริงใจ" จะสวยงาม
ไม่ห่าม ไม่ดิบ ไม่แข็ง ไม่รุนแรงจนเกินไปนัก
ทุกครั้งที่ได้รับคำแนะนำจากเพื่อน, พี่, น้อง ที่จริงใจ
เรามักรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนนั้นกระชับแน่นขึ้น
ยิ่งสนิทกัน.. ยิ่งกล้าพูดจากันจากใจ..
ยิ่งพูดจากันจากใจ.. ก็ยิ่งสนิทกัน..
คนจริงใจ.. เชื่อว่าใครๆ ก็คงชอบ..
หลายๆคนพยายามจริงใจกับคนที่จริงใจได้..
และหวังว่าเขาจะจริงใจกลับมา..
แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบความจริงใจมากนัก..
ก็ต้องรักษาระยะให้พอเหมาะ..
"ความจริงใจ" จึงไม่ใช่ทั้งการเลือกที่จะไม่พูดเรื่องที่ไม่ถูกใจ.. หรือเรื่องที่เรารู้สึกแย่..
และก็ไม่ใช่การสักแต่จะพูดออกไป..
โดยไม่คิดถึงจิตใจของฝ่ายที่รับฟัง..
หากแต่ เป็นการเริ่มต้นการพูดจาด้วยเจตนาที่ดี.. และถ้อยคำที่นุ่มนวลชวนให้คิดตาม..
"สาร" ก็ยังส่งผ่านไปเท่าเดิม..
ในชีวิตเรา เราต้องการคนพ่น "ถ้อยคำจริงใจ" ใส่หูอย่างสม่ำเสมอ
เรื่องที่เผลอ.. เราต้องการคำตักเตือน..
เรื่องที่พลาด.. เราต้องการคำท้วงติง..
เรื่องที่ผิดใจกัน.. เราต้องการคำบอกกล่าวอย่างตรงไปตรงมา..
เพื่อนประเภทนี้จะช่วยชี้ให้เรามองเห็นด้านอื่นที่ไม่เคยมอง..
ได้ฟังแล้วตรึกตรองก็จะมองเห็นปัญหา.. นำไปสู่การพัฒนาต่อไป..
คบคนจริงใจไว้เยอะๆ ย่อมดีกว่าคบคนขี้ป้อยอ..
ติเพื่อก่อ.. ย่อมดีกว่าชมเพื่อรอให้มันเลี้ยงข้าว..
เรื่องคำชม..
ไม่ต้องห่วงหรอก..
เพื่อนที่จริงใจก็ยินดีหยิบยื่นให้เรา.. ในวันที่เขาเห็นว่าเรา "น่าชม"..
และคำชมนั้นคงมีค่าเข้าไปอีกหลายเท่า..
เมื่อเรารู้ว่าออกมาจากปากของคนที่พูดจากใจจริง..
แต่ความจริงใจที่แล้งไร้ศิลปะ.. ก็อาจทำร้ายมนุษย์ได้ไม่แพ้คำยกยอปลอมๆ..
"การทะนุถนอมหัวใจ" กับ "ความจริงใจ"
จึงเหมือนสองด้านของเหรียญเดียวกัน..
มีทั้งสองด้านจึงจะมีค่า..
และเวลาที่มีคนแสดงความจริงใจกับเรา.. โดยไม่ลืมทะนุถนอมจิตใจ..
ยิ่งทำให้เรา ?รัก? คนคนนั้นมากยิ่งขึ้น..
และทุกคนก้จะรักกันมากขึ้น..
จริงใจหามาให้อ่านกันนะครับ..
--------------------------------------------------
