NimitGuitar webboard

...





นอนไม่หลับย้อนกลับมาอ่าน เห็นยอดจำนวนคนเข้ามาเเล้วตกใจ

ทบทวนดูเหมือนเราละทิ้งอะไรไป


ไม่ได้อยากขุดกระทู้ปลุกอะไรจากหลุม เเต่เรา.....น่าจะทำสิ่งที่ควรทำ

งั้นเราพบกับตอนที่ 8 เร็วๆนี้ครับ คิดโครงบ้างเเล้วกำลังดำเนินการครับ




เอาเพลงประกอบไปฟังก่อนเเล้วกันครับ คราวนี้น่าจะมีเพลงประกอบใหม่ด้วยขณะอ่าน ถ้าทำไหวนะครับ

ติดตามกันต่อไป

สวัสดีค่ะ...

ได้อ่านเรื่องเล่าแบบ...คร่าวๆ (เพราะที่ เขียนไว้ เยอะมาก) ชอบมากค่ะ
แล้วจะค่อยๆ ทะยอยอ่านเก็บไปเรื่อยๆ
เขียนเก่งจังค่ะ...ขอเป็นแฟนคลับอีกคน
มาช้า...ดีกว่าไม่มาใช่ไหมคะ

ส่วนตัวเป็นคนชอบเขียนเหมือนกัน
คงมีซักวันได้เขียนเรื่องราวให้ได้อ่านเล่นๆ ค่ะ

ขออนุญาติพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับ
บุรุษไปรษณีย์ อันนี้ขอย้ำว่าเห็นกับตา

เมื่อเกือบสองปีก่อน เหมียวอยู่ในซอยมัยลาภ รามอินทรา
เวลาไปไหนมาไหนก็นั่งรถสองแถวออกมาต่อป้ายรถเมล์หน้าปากซอย
วันนั้นนั่งรอรถเมล์อยู่ ลมพัดไปพัดมา
บุรุษไปรษณีย์ได้เวลามาไขตู้พอดี
ก็เปิดตู้ไปรษรีย์เพื่อที่จะเก็บจดหมาย
แต่มันไม่ใช่ยังงั้นน่ะสิคะ

บุรุษไปรษณีย์เค้าโกยเอาจดหมายในตู้ออกมา
กำแบบลวกๆเต็มกำมือแล้วตอนที่กำลังเปิดถุงเพื่อเก็บจดหมาย
สรุปว่าหลุดมือ บวกด้วยลมที่มาจากรถที่ขับผ่านไปมา
ทำให้จดหมายปลิวกระจายไปเต็มถนน
จดหมายมีค่อนข้างเยอะมาก

บุรุษไปรษณีย์แทนที่จะเก็บจดหมายให้หมด
แต่ไม่เลย เค้าหยิบเอาติดมือไปประมาณสิบกว่าซองเท่านั้น
ส่วนที่เหลือคือคงคิดว่าชั้นไม่สน ไปดีกว่า
อีกหลายสิบ ปลิวว่อนเต็มไปหมด

คิดดูในใจนะคะ
ว่าถ้าจดหมายนั่นเป็นจดหมายสำคัญต่างๆ
จกหมายที่แม่อาจจะเขียนถึงลูก ลูกเขียนให้แม่
เอกสารราชการ ใบประกันสินค้า หรืออะไรอีกสารพัด
คนส่งก็ไม่ได้รู้เลยว่าจดหมายตัวเองไม่ถึงปลายทาง
นี่ถ้าเป้นเรื่องคอขาดบาดตาย เรื่องด่วน
คนที่เสียหายเป็นใครล่ะคะ
ไม่ใช่บุรุษไปรษณีย์ผู้ขาดความรับผิดชอบคนนั้นเลยซักนิด

สรุปว่าที่เหลือหลายๆฉบับก็ช่วยกันกับคนที่ยืนรอรถเมล์เก็บแล้วเอาไปหย่อนใหม่
แต่หลายฉบับที่ไม่กล้าเสี่ยงวิ่งลงไปกลางถนน
รามอินทราถ้ารถไม่ติดก็วิ่งกันเร็ว คิดว่าลงไปอันตรายแน่นอน
แต่ถ้าคนเราระวังและรับผิดชอบมากกว่านี้คงดีค่ะ

(13-11-2009, 04:44)hattaya111 Wrote: [ -> ]...





นอนไม่หลับย้อนกลับมาอ่าน เห็นยอดจำนวนคนเข้ามาเเล้วตกใจ

ทบทวนดูเหมือนเราละทิ้งอะไรไป


ไม่ได้อยากขุดกระทู้ปลุกอะไรจากหลุม เเต่เรา.....น่าจะทำสิ่งที่ควรทำ

งั้นเราพบกับตอนที่ 8 เร็วๆนี้ครับ คิดโครงบ้างเเล้วกำลังดำเนินการครับ

ในหนึ่งชีวิตมีอะไรหลายอย่างให้เราต้องทำ
อาจมีเรื่องสำคัญที่หลงลืม หรือหลงติดอยู่กับเรื่องไม่สำคัญ


แต่ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครเลยจะรู้ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องที่ควรต้องทำ


บางสิ่งบางอย่างต้องผ่านช่วงเวลา ให้ช่วงเวลาที่ขาดหายเป็นสิ่งบอก
ว่าเรื่องไหนที่สำคัญ ที่เราควรต้องให้เวลา


การเว้นระยะหายใจในชีวิตทั้งที่ตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ
ล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้เราได้เข้าใจอะไรหลายอย่าง
ถ้าเราสังเกตุ


ไม่ว่าจะเว้นช่วงเวลาอะไรในชีวิตก็ตาม
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีงาม หรือร้ายแรงเพียงใด
ทุกสิ่งทุกอย่างมีคุณค่าอยู่ในตัวของมันเอง


ต่อเมื่อวันที่เรากลับมาทบทวนในสิ่งนั้น
เราจะเห็นบางสิ่งที่เราไม่เคยเห็น
รับรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรับรู้


การเว้นช่วงระยะเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งในชีวิต
เหมือนเสาแต่ละต้นก็ยังต้องเว้นช่องว่าง เพื่อเป็นโครงสร้างที่แข็งแรง
คนแต่ละคนต่างก็มีช่องว่างเพื่อเป็นพื้นที่ในการดำรงอยู่ของความคิด


ตัวโน้ตยังต้องมีช่องว่างเพื่อให้เกิดความสวยงามของสรรพเสียง


นับประสาอะไรกับคนอย่างเรา ๆที่จะมีช่องว่างเพื่อให้ชีวิตได้หายใจบ้างไม่ได้..


โฟล์คน้อย.. อิอิ..
....................................