ขณะหนึ่งนั้นฯ
๐ชั่วจังหวะหนึ่งนั้น.............................ครุ่นคิด
เอาไฉนนอชีวิต..............................ขณะนี้
จักจัดท่วงท่าทิศ.............................ทางที่ ยืนเหยียบ
สำเนียกความเปล่าปลี้.......................สั่นสะเทื้อนภายในฯ
๐จึ่งระดมความคิดค้น..........................ความหมาย
ทุ่มถกเถียงอภิปราย..........................เคร่งเข้ม
เหตุ-เพราะ-เพื่อ-ขนขวาย...................ตอบโจทย์ คำถาม
คำเฉลยกลับมิมเม้ม..........................ขยักไว้พะอากพะอำฯ
๐ตากลับมองโลกเบี้ยว.........................บิดบูด
ตั้งสมการพิสูจน์..............................ทักท้วง
จริงฤาหลอกรีดขูด............................คลอนสั่น ความเชื่อ
ที่เหลือฤาต้องล้วง.............................ควานคว้าอุปทานฯ
๐ครั้นล่วงขณะหนึ่งนั้น..........................เลยแล้ว
กลับสู่สำนึกแน่ว..............................เช่นนี้
โลกคงบ่คลาแคล้ว............................ย่อมเป็น ตามวัฎฎะ
สละวางปล่อยละลี้............................วกย้อนอจินไตยฯ
เชิญแลกเปลี่ยนทัศนะคติเกี่ยวแก่การใช้ชีวิตกันบ้าง
แม้ฟังดูหนัก....แต่ทว่าชีวิตมิใช่ความเบาบางเลย...
เราควรพูดคุยกันอย่างจริงจังดูบ้าง
ดูซิว่าชาวคณะบ้านนิมิตรจะเคร่งขรึมกันได้ขนาดไหน
ลองดู.........
อ่านข้อความของน้า ทำให้นึกถึงปี 2528 ผมไปขลุกอยู่ที่ ม.ธรรมศาสตร์ อยู่ 1 ปีเต็ม ๆ ก่อนจะไปเป็นสิงห์เกษตร ได้พูดคุยกับเพื่อน ที่ ม.ธรรมศาสตร์ ทุกวันเหมือนเป็นบุปผาชนคนหนึ่ง ได้ซึมซาบความคิดของเพื่อน ๆ มาหลายแบบหลายแนวครับ
อื๊มมมมม พูดอะไรดีนะ???
ผมพูดเป็นทางการไม่ค่อยจะเป็นซะด้วย
ขออ่านอย่างเดียวละกันครับ
แฮ่ๆๆ
น้าบลู นี่ท่าจะความหลังเยอะ เรื่องราวก็คงเยอะ จึงกลั่นเสี้ยวชีวิตออกมาเป็นความคิดหลายๆมุม
มุมที่น้าเอ่ยประจำ ดูมันแล้ง ๆ แห้ง ๆ สากๆ คว้างๆ และเย้ยหยัน ไงไม่รุ ฮี่ ๆ ๆ
แต่เรื่องจริงในโลกแท้....ผมชอบฟังนะ 5555
ปุ๊ยังไม่ "ตกผลึก" ในชีวิตครับ
ยังคงมุ่งหวังและปรารถนาอย่างมีขอบเขตตามอัตภาพ...
สำหรับปุ๊...ความหวัง...คือ พลังชีวิต
" ความสุขเล็กๆ
ช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา.....ผมแทบจะลมจับ....คนไข้เยอะมากๆๆ
...ที่ รพ.ผมตรวจวันละร้อยกว่าๆ....ไหนต้องวิ่งคลินิกอีก 50-60 .....เรียกว่าน้ำหนักลดฮวบไป 2 กก.เลยครับ...แทบอยากจะลาออกอยู่รอมร่อ.......
....... 3-4 ปีแล้วครับที่ผมอยู่กับชีวิตแบบนี้...แต่ก็ใช่จะเหนื่อยแบบนี้ทุกวัน...แต่โดยรวมแล้วก็เหนื่อย55.....
.....วันนี้ฝนตกครับ....ถือเป็นโชคดีเพราะผมอยู่เวร.....เลยพอมีเวลามาจับกีตาร์ตัวโปรด...
...
...นั่งเช็ด...นั่งขัด....มองดูที่สายก็เริ่มสึกหรอ....คงถึงเวลาแล้วหละที่จะต้องเปลี่ยนสายเสียที......แล้วก็เลยถือโอกาสเปลี่ยนถ่าน pickup ไปด้วยเลย...............
.........แปลกจัง...แค่ผมนั่งเปลี่ยนสาย ขัดถูทำความสะอาดเจ้า Edo Killer เพียงแค่สอง ชม. ผมกลับลืมเรื่องราวความเหนื่อยหน่ายตลอด สองสัปดาห์ไปอย่างสิ้นเชิง.....
......ความสุขเล็กๆครับ......."
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
กระทู้นี้แดดาลมาจาก"ความสุขเล็กๆ"ของคุณหมอedo
หลังอ่านข้อความของคุณหมอ พลันความนึกก็ค้นกากโคลงชิ้นนี้ที่ผมเขียนไว้นานแล้วขึ้นมาในสมอง
ผมจึงนำเอาโคลงชิ้นนี้มาต่อกระทู้ของคุณหมอ แต่ไม่มีใครรับไม้ เลยยกมาตั้งกระทู้ใหม่เสียเลย
จากข้อความของคุณหมอที่พูดถึงความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้น ขณะเช็ดถูทำความสะอาดกีต้าร์ ของรักของหวง หลังจากเหนื่อยอ่อน เคร่งเครียดมาทั้งวันกับการงาน
ผมเกิดคำถามในใจ....
เหตุไฉนเราจึงต้องเหนื่อยหนัก เพื่อจะมีความสุขเล็กๆ
ทำไมเราไม่ทำความสุขให้ใหญ่ เพื่อจะได้มีทุกข์ที่เล็กลง
ทำไมเราไม่ทำความสุขให้ง่ายแก่การเข้าถึง มีความทุกข์เป็นเพียงเรื่องที่เลี่ยงมิได้เท่านั้นในปริมาณเบาบาง
นี่เองจึงเป็นต้นที่มาแห่งการตั้งกระทู้นี้ แม้จะแห้ง แล้ง ฝาด ขื่น แต่นี่ละชีวิตที่หลีกลี้มิได้
เราจะปฎิเสธรสชาดอย่างนี้ของชีวิตได้อย่างไร?
หรือแค่ทำเป็นลืม ไม่ใส่ใจ กลบเกลื่อนด้วยการกระทำอย่างอื่นที่ในชีวิตจริงทำไม่ได้ ต้องมาแอบทำนอกเวลางาน นอกเวลาหาเงินแล้วเท่านั้น
เรื่องเกี่ยวแก่ทัศนะการใช้ชีวิตนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจสำหรับผมอย่างยิ่ง
มิใช่ว่าผมมีความหลังมากมายอะไร ผมก็มีเท่าที่มีได้ในช่วงชีวิตสามสิบกว่าปีของผม ก็เท่าๆกับช่วงชีวิตของทุกคน
ใครมีอายุเท่าไหนก็มีความหลังได้เท่านั้น ไม่มากไม่น้อยไปกว่ากัน มีเพียงแต่เวลาเท่านั้นที่ไม่ได้เริ่มต้นพร้อมกัน
จะว่าเป็นเรื่องตกยุคพ้นสมัยกับเรื่องเช่นนี้ ยิ่งย่อมมิได้ ตราบใดที่มีชีวิตก็ย่อมต้องใช้ชีวิต คำถามเหล่านี้ดำรงอยู่คู่ชีวิตมาช้านาน และจะตลอดไป
ไม่ว่าผมจะมีอายุเท่าใด ผมมีคำถามเกี่ยวแก่ชีวิตตลอดมา มิมีช่วงวัยใดเลยที่ผมไม่สนใจ จะมีแตกต่างไปบ้างก็ตามแต่รายละเอียดชีวิตแต่ละช่วงที่ไม่เหมือนกัน
ทุกวันนี้ผมยังถามตัวเองเสมอ....
นี่จึงเป็นเรื่องราวที่ผมสนใจมากที่สุด จึงพยายามแหย่กระทู้ต่างๆเพื่อไขความลับข้อนี้ โดยเห็นความหลากหลายของผู้คนที่ได้พบเจอ เลยไม่วายอดใจจะถามหมู่มวลมิตรที่มีความรักความชอบเกี่ยวแก่กีต้าร์คล้ายๆกัน เป็นตัวเชื่อมเพื่อสนทนาถึงเรื่องที่เป็นสาระที่สุด
อาจบางทีจะเกิดประโยชน์สาระในทางสร้างสรรค์
หรืออาจบางทีจะกลายเป็นความระคายเคืองน่ารำคาญก็เป็นได้?
เรื่องนี้สุดคาดเดา....
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมก็ยังมุ่งหวังว่าจะเกิดแรงบันดาลใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ให้เกิดการใคร่ครวญพิจารณาชีวิตเพื่อความสุขใหญ่ๆ มิต้องมาแอบสุขเล็กๆกันอีกต่อไป
เพื่อชีวิตอันเบิกบาน มิใช่ชีวิตรื่นเริงเพียงชั่วคราว เพื่อลืมความหนักหนาสาหัสในแต่ละวันเท่านั้น
เราจะได้มีเวลาร้องเพลงดีดกีต้าร์เพิ่มขึ้นมิดีรึ?
โปรดอย่าคิดว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่ายเลยที่รัก......
ด้วยความนับถือหมู่มิตรในบ้านนิมิตรแห่งมิตรทุกท่าน
boobyblue'
15 กย. 50
สุขของข้าฯคือได้.......นั่งโถ
มิต้องใหญ่ไม่ต้องโต....พอนั่ง
ระบายกากคืนค่ำ........สำแดง ฤทธิ์เดช
ส้มตำปูไหลต้มเปรต.....ท้องข้าฯ เจียนวาย...
boobyblueเขาคือใครนอ...ฤาคือใครไม่รู้
เมื่อไหร่จะเฉลยหละคับ น้าบู
ผมเล่นซ่อนแอบครั้งสุดท้ายน่าจะประมาณ 30 ปีมาแล้ว
ความสุขมันเป็นนามธรรม ไม่มีเครื่องวัด ไม่มีมิเตอร์วัดความสุข เหมือนมิเตอร์วัดค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า
และ ความสุขของแต่ละคน ไม่เหมือนกัน
ใครจะรู้ ว่า สุข ที่ใครบางคนบอกว่า เป็นสุขเล็กๆ นั้น จริงๆแล้ว ยิ่งใหญ่เพียงใด
ผมเชื่อว่า สุขหรือทุกข์ นั้น อยู่ที่ใจครับ
ทำใจให้มันสนุก สิ่งที่เจอ มันก็คือ ความสุขใจ อ.เขต์อรัญ ผู้ล่วงลับ เคยว่าไว้
ผมมีความสุข ครับ ได้ทำงานที่ชอบ ไม่รู้สึกว่าเป็นงานเท่าไหร่ .......... มีความสุข
งานเยอะๆ ไม่มีเวลาพักผ่อน แต่พอนึกถึงเงินที่จะได้มา หลังจากงานจบ ....... ก็มีความสุข
งานน้อย ว่างซัก 2-3 อาทิตย์ ได้ไปเที่ยว นอนเล่น พักผ่อน ............. ก็มีความสุข
ได้เล่นดนตรีที่รัก อาทิตย์ละ 2-3 วัน พอได้หายอยาก ......... มีความสุขมาก
รักษาสุขภาพ จากการกินอาหารที่ดี และออกกำลังกาย สุขถาพแข็งแรง .......... มีความสุข
ไปทำลายสุขภาพ จากเขียวเจี๊ยบ และ บุหรี่บ้าง .......... อันนั้นก็สุขดี
และอีกหลายเรื่อง สุขทั้งนั้นแหละครับ สุขมาก สุข น้อยเท่านั้นเอง อยู่ที่มองครับ
" ไม่ว่าผมจะมีอายุเท่าใด ผมมีคำถามเกี่ยวแก่ชีวิตตลอดมา มิมีช่วงวัยใดเลยที่ผมไม่สนใจ จะมีแตกต่างไปบ้างก็ตามแต่รายละเอียดชีวิตแต่ละช่วงที่ไม่เหมือนกัน "....น้าบูพูดไว้
ผมไม่ค่อยมีคำถามเท่าใดกับตัวเอง แต่บ่อยครั้งที่มองตัวเองเวลาอาบน้ำ
เรือนร่างที่ว่างเปล่า ดูๆไปราวกับไม่มีอะไรปกคลุม...
แต่จริงๆแล้วผมรู้ดีว่ากิเลส
ดังนั้น...จงทำวันนี้และทุกๆวันให้ดีร่วมกันเถิด...นะน้าบู