Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
น้าหนึ่ง นึกออกเลยนะ เสียง เเละ ท่าทางเวลา กรี๊ดดดดดด ที่ปิ๊งว่า................5555555
มีพรสวรรค์ ในการเล่าเรื่องจริงๆ เห็นภาพ
เเต่ก้อ ยังรู้สึกตัวคนเดียว .......................ก้อ นะ........ เดะเเนว ชั้น ข้าวว จายย อ่ะ.....
13.57
ขอบคุณ ฝนกะลังมา พรางซ่อนสายตาที่พร่ามัว
เเม้บางที จะกระตุ้นเตือน ความรู้สึกต่างๆ ที่เคยผ่านมา.......ก็จงชื่นชม กับสิ่งสวยงามเหล่านั้น
เพราะ....ชีวิต คือของขวัญ ที่งดงามจากพระเจ้า
เเม้โศกนาฏกรรม ทางจิตใจ ก็ คือส่วนหนึ่งของ สุนทรียภาพ เเห่ง การรับรู้
เวลาที่ดี จะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ เเต่เวลาที่เเสนเชื่องช้า ในทุกอณูวินาทีต่อไป ที่มี..............
คุณคงใช้เวลา พยายาม ละวาง ลืมช่วงเวลาที่น้อยนิดนั้น...ซึ่งบางที อาจไม่มีวัน ลบเลือนได้เลย
ฉันบอกตัวเองอยู่เช่นกัน
จงโชคดี ในการบริหาร ..... จำ เเละ ลืม สิ่งต่างๆ ปลดปล่อยตนเอง จากพันธนาการ เเห่ง ความคิด
สุขสันต์วันเสาร์ครับ
หัทยา สงวนสิน
-วันนี้ เป็นวันสุดท้าย ที่เล่นดนตรีที่ สุรวงศ์ ร้านนี้เล่นมาเกือบ5ปี
กำลังเป็นเเค่ความทรงจำที่ดี ที่กำลังผ่านไป
เเม้การเกิดขึ้น ดำรงค์อยู่สูญสลาย คือเรื่องธรรมดา
เเต่ก็อดใจยากที่จะ สะเทือนใจ ในความสัมพันธ์ที่ดีๆ ที่เคยผ่านมา
จึงขอเชิญ เพื่อนๆ พี่ๆ เเละ ท่านผู้สนใจ หรือ คนที่อยาก ชมการเล่นดนตรี ในเเบบที่เป็นตัวผม
เยี่ยมชมได้ครับ 5ทุ่ม ถึง ตี1
ร้านชื่อ sip 02 233 0605
02 233 2661
ขอบคุณที่เเวะมาอ่าน เเละ บางคนที่คิดว่าจะมาขอบคุณครับ หนึ่ง....หัทยา สงวนสิน
เอ่อ..ร้านนี้จะปิดแล้วเหรอครับน้า
ไม่ทันละ ถ้าเป็นวันนี้ จะไปจิบอะไรขมขื่นที่นั่น แน่นั่งครับ น้า1
เมื่อคืนว่าจะไปดูน้าหนึ่งกันแต่หนูแอมโดนผู้ปกครองเรียกตัวกลับบ้านซะก่อนเลยอดไป
เสียดายมากเลยละ
ขอบคุณ พี่ๆ ที่อยากไปเยี่ยมชม ไม่รู้พูดยังไง ที่อื่นก้อไปเล่นให้ได้ครับ
อันนี้เเตกต่างนิดนึงที่นี่ เล่นยังไง เเบบไหนก้อได้ ไม่มีขีดข้อจำกัดใดๆ
เจ้าของร้าน เเกรักเเละเข้าใจในดนตรี อย่างที่ผมไม่เคยเจอที่ไหน
ช่วยกันเซ๊ทระบบเครื่องเสียงเอง ได้น่าพอใจ ทำมากะมือ
ผมเล่นกับเพื่อนที่สนิทที่สุด เล่นกันมาน่าเกิน7ปี
ถึงจะยังไง... คือคนที่อ่านทางได้ดีที่สุด เล่นหลบหลีกกัน ได้................. เอ่อ ......
มันเเค่เรื่องเมื่อวาน เเละ ความทรงจำที่ดี ความยาว เกือบ5ปีครับ
ไม่รู้เรื่องส่วนตัวไปรึเปล่าว
อยากให้คนที่อ่าน เข้าใจว่า งาน ไม่ใช่เเค่ งาน
ที่ทำงาน ไม่ใช่ เเค่ที่ทำงาน ขอ ให้รัก เเละ เคารพตัวเอง ในสถาบัน ในอาชีพ
เเม้จะเป็น เเค่ร้านอาหารเล็กๆ ก้อตาม ขอให้ทำทุกอย่างอย่างเต็มที่
เราจะไม่เสียดายอะไร เมื่อเดินมาสุดทาง อยากให้เห็นตอนทำงานนะ
เข้าใจครับ.....ถ้าวันนึงผมต้องจากบ้านที่ผมเคยวิ่งเล่นหรือสนุกกับเพื่อนๆไปอยู่ที่อื่นผมก็คงใจหายเหมือนกันครับ
"ความทรงจำ"คำนี้มันโหดร้ายสำหรับมนุษย์ครับน้า ทำร้ายเราได้ทุกวินนาทีเลยล่ะครับ
เพราะเราไม่เคยวิ่งหนีเงาตัวเองพ้นไงครับ เราคงทำได้แค่เพียงไม่หันไปมองมันครับ
กลับบ้านดีกว่า....อิอิ
เข้าใจด้วยสิ...ยิ่งนานยิ่งใจหาย
คนทำงานมาด้วยกันเกือบ 20 ปีที่โรงงานนรก ทะยอยออกกันไปทีละคน สองคน จนจะหมดแล้ว...เลี้ยงส่งแล้วก็ร่ำลา สัญญิงสัญญาว่าจะไปเยือน ไม่ลืมเลือนที่จะเยี่ยมเยียน แล้วก็หาย ไม่เขาก็เรา
สุดท้าย...ความรู้สึกก็จาง เสื่อม ดับ
อีกหน่อยก็ถึงคิวเรา ไม่ใครก็ใครละ น้าเอ้ย?
พระราม3,เลียบทางด่วนรามอินทรา,เกษตร-นวมินทร์ หลายๆร้านฯ ถ้าเห็นพวกผมมาแหกปาก ร้องเพลงกัน แสดงว่า มีคนออกจากงาน 5555
เป็นงานเลี้ยงที่ไม่อยากไป แต่ก็ต้องไป เพราะส่วนใหญ่จะเมากันได้ก็ครั้งนี้ละ ภาพสุดท้ายที่จะเลือกจำน่ะ
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11