19-04-2008, 12:32
[attachment=8154]เปล่า..เปล่าครับ ไม่ได้บินไปกาต้าร์ อิตาลี่ สิงคโปร์..ไหน หรอกครับ
คือว่า....ทนไม่ได้จริง ๆ กับการนั่งนิ่ง ๆ ...เลยขออนุญาตเปิดกระทู้ (หลังจากตั้งครั้งสุดท้ายเมื่อ 2 ปีก่อน)
----------------------------------------------------------------
เมื่อคืนประมาณทุ่มกว่า ๆ ผมและเพื่อน 2 คน (เคยปรากฏตัวเมื่อมีตติ้งนายพักผ่อน) ยืนโบกแท็กซี่แถวแคราย....แท็กซี่จอด."พี่ ๆ ไปถนนข้าวสารครับ"....คนขับนิ่งอยู่พัก "เอ้อ..ต้องไปส่งรถอ่ะครับ"....คันที่ 1 ผ่านไป คันที่สองก็ผ่านไป คันที่สามก็ผ่านไป คือ เราได้คำตอบแบบเดียวกันหมด..โชเฟ่อร์คงจะอ่านฟังข่าวแล้วขยาด เพราะข้าวสารช่วงนี้ดังมาก โดยเฉพาะอาทิตย์แล้ว
มาได้แท็กซี่คันที่สี่ ถึงยอมไป...ได้เจอแท็กซี่คนแรกที่พูดว่า.."คนเรียนน้อยเลือกรัฐบาล คนมีการศึกษาเลือกฝ่ายค้าน"..เอาละเข้าเรื่องดีกว่าครับ...พวกเราลงที่ถนนข้าวสาร..งงนิด ๆ แล้วเดินดุ่ม ๆ แบบกะเหรี่ยงในต่างแดนไม่มีผิด...เดินตั้งแต่ท้ายถนน จนจะไปโผล่อีกถนน วนอยู่สองรอบ.."เฮ้ย ผมว่าถามเขาดีกว่า..".."มีแต่ฝรั่ง แล้วจะไปถามใครล่ะ".....ถกเถียงกัน 2-3 ประโยค...
พลันเหลือบไปเจอ..เอ...หน้าคุ้น ๆ หว่า ผมดำ ๆ ม้วน ๆ คางดำ ริมฝีปากก็ดำ ที่เด่นสุดคือ ผอม..ผมได้ยินเสียงทักจากอีกฟากถนน..."น้า หมุ่ย ใช่มั้ย...?".........ผมโผเข้าไปจากอีกฟากถนน เพื่อจับมือทักทายและไหว้ตามประเพณีไทย..."น้าบูมาทำอะไรที่นี่ครับ..ผมกำลังเดินตามหาร้านน้องเขาเล่นอยู่ที่นี่"..น้าบูหลังจากฟังข้อมูลเบื้องต้นแล้วตอบ.."ผมพาไปเอง แต่ไม่เคยไปร้านนั้นนะ"
เรามายืนอยู่หน้าถ้ำ (The Cave) ต้องเดินเข้าในหลืบถึงเจอถ้ำจริง..ข้างในนึกว่าเป็นถ้ำ กลายเป็นผาไว้ให้ปีนเล่น...มองไปที่สเตจตามเสียงเพลงไพเราะ...อ้าวนั่นเอง..น้องป๊อบ สองแสนกว่า...กำลังเปล่งเสียงร้องอย่างดุเดือด มือก็ขยุกขยิกกับเครื่องดนตรียี่ห้อ nng มองเห็นชัดเจน..ได้ยินเสียงทักทายจากบนเวที..ทักกันไป ทักกันมา ร้องเพลงบ้าง ยิ้มบ้าง ชวนแจมแต่ได้รับการปฏิเสธ...จนสามทุ่มกว่า เราถึงได้คุยกัน..."พี่ พี่ เดี๋ยวผมมีเล่นอีกที่ แต่จะพาไปร้านอาจารย์ผม..บรรยากาศต่างจากร้านนี้ที่มีแอร์เย็น"
ผม+น้าบู+เพื่อนสองคน เดินตามน้องป๊อบสองแสนกว่า..ดุ่ม ๆ ไปโผล่หน้าโรงแรมเวียงใต้...ความรู้สึกแรกคือ เสียงเพลงจากอคูสติคกีต้าร์ ผ่านแอมป์เล็ก ๆ ..พวกเรามองไปรอบ ๆ มีโต๊ะนั่ง 7-8 โต๊ะ ฝรั่งทั้งนั้น..คนที่นั่งอยู่แล้วมองมาคงนึกว่าเราเป็นพวกเกาหลีหรือญี่ปุ่นมั้ง ส่งยิ้มให้กัน น้องป๊อบพาไปรู้จักเจ้าของร้าน+นักดนตรี(คนเดียวกัน)..แล้วเราก็นั่ง..ฟัง ฟัง ฟัง...ผมพึมพำกับน้าบูและเพื่อนว่า.."โอ้.ใช่เลย..ถนนข้าวสารต้องอย่างงี้...ฝรั่ง+คนต่างชาตินั่งริมถนน..มีดนตรีเบา ๆ บรรเลง ร้อง ออกแนวโฟล์คแท้..มีน้ำปั่น(เหล้าเขย่า)..หรือซอท์ฟดริ้งค์..เพลินดีจริง...ผู้ฟังหลายโต๊ะร่วมพึมพำเพลงไปกับนักดนตรีด้วย..มีบางช่วงลุกขึ้นไปแจม..สนุกมากครับ คืนนี้...โต๊ะ 1 โต๊ะ 2 โต๊ะ3...ทำไปทำมากลายเป็นโต๊ะเดียวกัน.....เสียดายน้าบู กับน้องป๊อบขอตัวก่อน...พวกเราสนุกต่อ นักดนตรีเปลี่ยนก็มาคุยกับเราอย่างเป็นกันเอง หันไปคุยกับแขก ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง...เลยขอถามน้า ๆ ที่ผ่านร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำมา
"เหมือนเมืองนอกมั้ยครับ ?"..........................(ปล.ขออภัยไม่มีภาพยืนยัน แต่ต้องไปเก็บภาพมาฝากน้า ๆ ป้า ๆ อีกบ่อย ๆ แน่ครับ)..ขอบคุณครับ
คือว่า....ทนไม่ได้จริง ๆ กับการนั่งนิ่ง ๆ ...เลยขออนุญาตเปิดกระทู้ (หลังจากตั้งครั้งสุดท้ายเมื่อ 2 ปีก่อน)
----------------------------------------------------------------
เมื่อคืนประมาณทุ่มกว่า ๆ ผมและเพื่อน 2 คน (เคยปรากฏตัวเมื่อมีตติ้งนายพักผ่อน) ยืนโบกแท็กซี่แถวแคราย....แท็กซี่จอด."พี่ ๆ ไปถนนข้าวสารครับ"....คนขับนิ่งอยู่พัก "เอ้อ..ต้องไปส่งรถอ่ะครับ"....คันที่ 1 ผ่านไป คันที่สองก็ผ่านไป คันที่สามก็ผ่านไป คือ เราได้คำตอบแบบเดียวกันหมด..โชเฟ่อร์คงจะอ่านฟังข่าวแล้วขยาด เพราะข้าวสารช่วงนี้ดังมาก โดยเฉพาะอาทิตย์แล้ว
มาได้แท็กซี่คันที่สี่ ถึงยอมไป...ได้เจอแท็กซี่คนแรกที่พูดว่า.."คนเรียนน้อยเลือกรัฐบาล คนมีการศึกษาเลือกฝ่ายค้าน"..เอาละเข้าเรื่องดีกว่าครับ...พวกเราลงที่ถนนข้าวสาร..งงนิด ๆ แล้วเดินดุ่ม ๆ แบบกะเหรี่ยงในต่างแดนไม่มีผิด...เดินตั้งแต่ท้ายถนน จนจะไปโผล่อีกถนน วนอยู่สองรอบ.."เฮ้ย ผมว่าถามเขาดีกว่า..".."มีแต่ฝรั่ง แล้วจะไปถามใครล่ะ".....ถกเถียงกัน 2-3 ประโยค...
พลันเหลือบไปเจอ..เอ...หน้าคุ้น ๆ หว่า ผมดำ ๆ ม้วน ๆ คางดำ ริมฝีปากก็ดำ ที่เด่นสุดคือ ผอม..ผมได้ยินเสียงทักจากอีกฟากถนน..."น้า หมุ่ย ใช่มั้ย...?".........ผมโผเข้าไปจากอีกฟากถนน เพื่อจับมือทักทายและไหว้ตามประเพณีไทย..."น้าบูมาทำอะไรที่นี่ครับ..ผมกำลังเดินตามหาร้านน้องเขาเล่นอยู่ที่นี่"..น้าบูหลังจากฟังข้อมูลเบื้องต้นแล้วตอบ.."ผมพาไปเอง แต่ไม่เคยไปร้านนั้นนะ"
เรามายืนอยู่หน้าถ้ำ (The Cave) ต้องเดินเข้าในหลืบถึงเจอถ้ำจริง..ข้างในนึกว่าเป็นถ้ำ กลายเป็นผาไว้ให้ปีนเล่น...มองไปที่สเตจตามเสียงเพลงไพเราะ...อ้าวนั่นเอง..น้องป๊อบ สองแสนกว่า...กำลังเปล่งเสียงร้องอย่างดุเดือด มือก็ขยุกขยิกกับเครื่องดนตรียี่ห้อ nng มองเห็นชัดเจน..ได้ยินเสียงทักทายจากบนเวที..ทักกันไป ทักกันมา ร้องเพลงบ้าง ยิ้มบ้าง ชวนแจมแต่ได้รับการปฏิเสธ...จนสามทุ่มกว่า เราถึงได้คุยกัน..."พี่ พี่ เดี๋ยวผมมีเล่นอีกที่ แต่จะพาไปร้านอาจารย์ผม..บรรยากาศต่างจากร้านนี้ที่มีแอร์เย็น"
ผม+น้าบู+เพื่อนสองคน เดินตามน้องป๊อบสองแสนกว่า..ดุ่ม ๆ ไปโผล่หน้าโรงแรมเวียงใต้...ความรู้สึกแรกคือ เสียงเพลงจากอคูสติคกีต้าร์ ผ่านแอมป์เล็ก ๆ ..พวกเรามองไปรอบ ๆ มีโต๊ะนั่ง 7-8 โต๊ะ ฝรั่งทั้งนั้น..คนที่นั่งอยู่แล้วมองมาคงนึกว่าเราเป็นพวกเกาหลีหรือญี่ปุ่นมั้ง ส่งยิ้มให้กัน น้องป๊อบพาไปรู้จักเจ้าของร้าน+นักดนตรี(คนเดียวกัน)..แล้วเราก็นั่ง..ฟัง ฟัง ฟัง...ผมพึมพำกับน้าบูและเพื่อนว่า.."โอ้.ใช่เลย..ถนนข้าวสารต้องอย่างงี้...ฝรั่ง+คนต่างชาตินั่งริมถนน..มีดนตรีเบา ๆ บรรเลง ร้อง ออกแนวโฟล์คแท้..มีน้ำปั่น(เหล้าเขย่า)..หรือซอท์ฟดริ้งค์..เพลินดีจริง...ผู้ฟังหลายโต๊ะร่วมพึมพำเพลงไปกับนักดนตรีด้วย..มีบางช่วงลุกขึ้นไปแจม..สนุกมากครับ คืนนี้...โต๊ะ 1 โต๊ะ 2 โต๊ะ3...ทำไปทำมากลายเป็นโต๊ะเดียวกัน.....เสียดายน้าบู กับน้องป๊อบขอตัวก่อน...พวกเราสนุกต่อ นักดนตรีเปลี่ยนก็มาคุยกับเราอย่างเป็นกันเอง หันไปคุยกับแขก ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง...เลยขอถามน้า ๆ ที่ผ่านร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำมา
"เหมือนเมืองนอกมั้ยครับ ?"..........................(ปล.ขออภัยไม่มีภาพยืนยัน แต่ต้องไปเก็บภาพมาฝากน้า ๆ ป้า ๆ อีกบ่อย ๆ แน่ครับ)..ขอบคุณครับ
