NimitGuitar webboard

ไม่เหมือนเก่า....



"ไม่เหมือนเก่า"

โลกเราดูไม่เหมือนเก่า...
ดูซึมเซา เงียบเหงาแท้ๆ....
มองไปทางใดก็เห็นเพียงแต่...
ความพ่ายแพ้กับควันไฟ ครอบคลุมเมือง...

ซากปรักหักพัง...
บอกเล่าความหลังครั้งกาล ก่อน...
เมืองจำเริญเมืองฟ้าอมร...
กลับรุ่มร้อนแล้วลุกเป็นไฟ...

เศร้า เสียใจ...
แล้วจะได้อะไร...
ก็ไม่มีใครสนใจ...
แล้วต่อไปเราจะอยู่ ร่วมกันอย่างไร....?

คงไม่มีทางเหมือนเก่า...
แบ่งเขาแบ่งเราเป็น หลายฝ่าย...
พวกหนึ่งน้ำมันพวกหนึ่งเปลวไฟ...
ต่างเป็นต่างตายต่างใคร ต่างมัน...
ต่างคนต่างฝันต่างกันต่างอยู่...
ไม่รับไม่รู้คิด-ตัวกู นี่แหละส่วนใหญ่!!!
ฉิบหายวอดวายก็อย่างที่เห็นกัน...
ถึงจุดกระสัน แล้วกระมัง?...พวกส่วนใหญ่...
ใครเป็นใครตายอย่างไรก็ช่างมัน!!!
ช่าง น่าขำแต่ว่าขำไม่ออก.....
ฮืม.........

Dear Boo,

Everything is "Anijjang". Everything was changing, are changing and will forever changing.

Life is comedy for those who think but tragedy for those who feel

BTW; Very nice arrangement and playing as always Boo

มันคงเป็นเช่นนั้น...

ขอบคุณครับพี่...

ผมชอบเพลงของอาบูนะ...ไม่ได้ยอกันเอง แต่เพลงอย่างนี้หายาก
ท่วงทำนอง เวิ้งว้าง อิสระ เนื้อหาก็เป็นอาบูเลยหละ
ไม่มีใครทำ เราก็ทำ ... ไม่มีใครฟัง ฟังกันเองก็ได้
เป็นกำลังใจให้อาบู ผมรู้ว่าอาบูทำเพลงออกมาไม่ได้หวังอะไร แต่ถ้าอาบูไม่ทำ แล้วใครจะทำ
ทำออกมาเหอะ...ผมคนหนึ่งหล่ะ ที่เป็นสาวกเพลงของอาบู

น้ำตาจะไหล...
ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ...
ผมก็จะพยายามทำต่อไปเรื่อยๆ...
ทำจนหมดอยากนั่นแหละ..
แล้วก็ทำไม่ง้อใครฟังด้วย...
ใครไม่อยากฟังก้ไม่ต้องฟัง...เชอะ!!!!

เหตุเพราะ...

(15-12-2011, 13:55)boobyblue Wrote: [ -> ]ผมก็จะพยายามทำต่อไปเรื่อยๆ...
ทำจนหมดอยากนั่นแหละ..

That's the way to go Boo

Why worry about what people may think or react of what you are doing. YOU do it to please yourself and nobody else will suffer from what you do and actually some people will enjoy your WORK too.

Whenever you feel down (or even OUT) just remind yourself of Vincent Van Gogh the Dutch artist who seldomly sold his paintings when he was alive. It becomes so normal that it'll take sometime for people to appreciate what they were missing for a long time.

Keep doing it Boo, I'm always on your side

กำลังจะเอาเพลงใหม่ที่ปล้ำมิกซ์มาหลายสัปดาห์
ที่พยายามทำเท่าไหร่ก็ไม่ได้อย่างใจมาลง
ก็มาพบพี่แนปมาให้กำลังใจผมอีกแล้วและเสมอมา...

ผมอยากบอกว่า...
ผมไม่เคยแสวงหาการยอมรับใดๆจากใคร
นอกจากตนเองเท่านั้น...
งานทุกชิ้นผมทำเพื่อพูดคุยกับตัวเอง
และบำบัดชิ้นส่วนบางอย่างในใจ
เหมือนสมานแผลให้กับตัวเอง..
ผมไม่ต้องการผลตอบแทนใดๆจากการงานเหล่านี้เลย...
ชื่อเสียง..คำชื่นชม...คำป้อยอโป้ปด...เงินทอง..
ผมรู้...ผมจะไม่ได้จากสิ่งเหล่านี้หรอก...
งานที่ผมรักจักแยกส่วนเด็ดขาดจากความประสบสำเร็จภายนอก
ผมเพียรฝึกตนให้แสวงหาและยอมรับตนเองจากภายใน
และคิด...นั่นคือคำตอบของความสุขที่แท้ของชีวิต...

เพราะฉะนั้นเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นหลังจากงานผมสำเร็จ
มันก็ไม่เกี่ยวกับผมอีกแล้ว...
และอาจพูดได้ว่าผมหาใยดีและใส่ใจในอารมณ์ไม่...

อาจบางทีจะเห็นผมแหนบแนมยั่วล้อบ้างอยู่ในที
แต่ผมก็ปฏิเสธสันดารตนเองไม่ได้ที่ผมมีธาตุอย่างนั้น
ผมมันก็เป็นเช่นนี้แหละ...
อย่าถือสาเลย....

มาฟังเพลงใหม่กันดีกว่า...
เพลงนี้เขียนเมื่อตอนก่อนอพยพหนีน้ำ...
และเพิ่งมีเวลากลับมาทำต่อจนเสร็จ(แล้วมั๊ง?)
ลองฟังดูนะครับ...

"อุทุกขภัย"



น้ำไหลหลากท่วมแผ่นดิน
ทั่วทั้งธรณินแผ่นดินจมหาย
เหลือแต่น้ำกับฟ้า...เวิ้งว้างไกลสุดตา...

ไม่มีที่อยู่ไม่มีทางไป
ผืนน้ำกว้างใหญ่บังตาเราไว้
แล้วยังถั่งถ้น...จู่โจมแสนรุนแรง...

มนุษย์น้อย...ลอยคอไปตามกระแส...
มนุษย์ผู้พ่ายแพ้...เหลือเพียงกายเปลือยเปล่า...
โธ่เอ๋ย...อุปโลกน์ อวดอวิชชา....ว่ามีใจสูง.....

ผู้ยิ่งใหญ่..แล้งยังไง...
ถือครองและทำลาย..ทุกอย่างวายสูญ..
หายวับไปกับตา...พินาศคามือ...

หนีภัยทุกข์ทุรน...ร่ำร้องกระเสือกกระสน
หวังรอดปลอดพ้น..ขอเพียงชีวิต...
ไม่ขอ....อันใดเลย...

มนุษย์น้อย...ลอยคอไปตามกระแส...
มนุษย์ผู้พ่ายแพ้...เหลือเพียงกายเปลือยเปล่า...
โธ่เอ๋ย...อุปโลกน์ อวดอวิวชชา....ว่ามีใจสูง.....


ขอบคุณครับพี่แนปสำหรับกำลังใจและคำแนะนำดีๆเสมอมา...

ปล...ผมชอบโกแกงมากกว่าแวนโก๊ะ....

(16-12-2011, 00:01)boobyblue Wrote: [ -> ]ปล...ผมชอบโกแกงมากกว่าแวนโก๊ะ....

Nothing wrong with that, each of us always prefer everything differently.

Here's what I've searched and found at Wikipedia, you may already knew it but someone else may not

GAUGUIN, PAUL

p?l g?g?N?, 1848?1903, French painter and woodcut artist, b. Paris; son of a journalist and a French-Peruvian mother.

Early Life

Gauguin was first a sailor, then a successful stockbroker in Paris. In 1874 he began to paint on weekends. By the age of 35, with the encouragement of Camille Pissarro, he devoted himself completely to his art, having given up his position and separated (1885) from his wife and five children. Allying himself with the Impressionists, he exhibited with them from 1879 to 1886. The next year he sailed for Panama and Martinique. In protest against the "disease" of civilization, he determined to live primitively, but illness forced him to return to France. The next years were spent in Paris and Brittany, with a brief but tragic stay with Van Gogh at Arles.

Later Life and Art

In 1888, Gauguin and ?mile Bernard proposed a synthetist theory of art, emphasizing the use of flat planes and bright, nonnaturalistic color in conjunction with symbolic or primitive subjects. The Yellow Christ (Albright-Knox Art Gall., Buffalo) is characteristic of this period. In 1891, Gauguin sold 30 canvases and with the proceeds went to Tahiti. There he spent two years living poorly, painting some of his finest pictures, and writing Noa Noa (tr. 1947), an autobiographical novel set in Tahiti. In 1893 he returned to France, collected a legacy, and exhibited his work, rousing some interest but making very little money. Disheartened and sick from syphilis, which had afflicted him for many years, he again set out for the South Seas in 1895. There his last years were spent in poverty, despair, and physical suffering. In 1897 he attempted suicide and failed, living to paint for five more years. He died on Hiva Oa in the Marquesas Islands.

Please DO enjoy your life and your creations brother Boo

เพราะมากมา่ยครับ

ขอบคุณครับ...Cowboy..