เอาตั้งแต่ตอนเริ่มเล่นนี่ลำบากมากมั้ยครับ
แล้วถ้าเทียบกับปัจจุบันยังคงแกะเพลงอยู่เรื่อยๆหรือเปล่าครับ เดือนนึงแกะกี่เพลง
แล้วถ้าสมมุติเล่นซ้ำๆทุกวัน เดือนนึงมีแกะมาทีนึงเจ้าของร้านเค้าจะด่ามั้ยครับ - -"
แล้วถ้าเล่นซ้ำๆแล้วเบื่อ น้าๆมีวิธีแก้เบื่อกันอย่างไรหรอครับ นอกจากเอามายำ เพราะผมคัฟเวอร์มาแล้ว -*-
ก็คือต้องแกะทุกวันครับ เพราะอาชีพเราคือ นักดนตรี ดนตรีคืองานครับ
วิธีแก้เบื่อคือ เล่นเพลงเดียวกัน หลายๆแบบครับ
ถ้าเล่นเป็นอาชีพก็จำเป็นต้องหาเพลงใหม่ หรือเพลงตลาดมาเล่นบ้างครับ
จะเพลงไทยหรือสากลก็แล้วแต่ การฟังเพลงแล้วเล่นแบบ cover ถ้าไปตามร้านที่ "ไม่ใช่คนฟังเพลง" ก็อาจจะลำบาก ยกเว้นสไตล์เราจะไปเข้าหูเค้าบ้าง
ถ้าเบื่อสุดขีดไม่รู้จะหาหนทางแก้ไขยังไงแล้ว ก็เปลี่ยนร้านครับ เปลี่ยนบรรยากาศเพื่อสร้างแรงบันดาลใจใหม่ๆ
สวัสดีครับน้า พระ ค่ะ วัด.........................
ผมขอออกตัวนิดนึงว่า ผมเป็นนักดนตรีที่ขี้เกียจคนนึง....เพราะไม่ค่อยมีวินัยในการแกะเพลงเท่าไหร่ มีอารมณ์ก็แกะ ไม่มีก็ทำอย่างอื่น...
ล่าสุดเมื่อคืนเลยครับ....ที่ร้าน ร้านหนึ่งแถวสามย่านที่ผมเล่นประจำมีกระดาษ ข้อปฏิบัติสำหรับนักดนตรี....มาแปะที่ stand ตั้งโน๊ต
มีข้อปฏิบัติอยู่เกือบ 20 ข้อครับผมก็นั่งอ่าน...
1.นักดนตรีควรแต่งกายสุภาพ ห้าม @@($@)$@$)@$
2.ถ้ามาสายจะหักเงินคิดเป็นอัตราส่วน บลา บลา บล ....
3......
4..........
10 กว่า . นักดนตรีควรมีการอัพเดทเพลงให้ทันสมัยอยู่เสมอ..........
จนถึงข้อสุดท้ายผมอ่านไปแล้วก็ส่ายหัวไป....พลันคิดว่าพวกออฟฟิศ ที่นั่งพิมพ์กระดาษแผ่นนี้มันคงว่างกันมาก....
แล้วอาทิตย์นี้ผมดันต้องเล่นร้านนี้สามวันติดกันคือ อังคาร พุธ พฤหัส ...เวลาเดียวกันเป๊ะ เพราะไปรับแทนรุ่นพี่ด้วย ปัญหาที่เจอคือเพลงที่ซ้ำ ส่วนใหญ่ผมไม่เกรงใจเจ้าของร้านหรือผู้จัดการครับ แต่จะเกรงใจแขกประจำ คือรุ่นพี่ที่สวนกุหลาบท่านนึง....จะมานั่งดูประจำ ผมก็เลยต้องพยายามเล่นเพลงปกติ ให้ประหลาดแบบที่น้า ทีละภาพ บอก....บางเพลงมันก็ดี บางเพลงมันก็แย่ไปเลยครับ....เพลงที่ดีก็เก็บไว้เล่น จำแพทเทิร์นมันไว้ เพลงไหนไม่ดี คราวหน้าแก้ใหม่ครับ..........
ส่วนเพลงใหม่ จะให้แกะอะไร....ผมก็ไม่รู้ !!!! จะแกะดงบังชิงกิ ก็ไม่ไหวครับ......
ยังไงถ้าน้าแกะเพลงใหม่ มาโพสต์เผื่อกันบ้างนะครับ
ตั้งแต่ตอนเริ่มเล่นนี่ลำบากมากมั้ยครับ
ตั้งแต่เริ่มเล่นนี่ ไม่ลำบากครับ มีอุปกรณ์ มีเพื่อน มีไฟ...เพลงโฟล์คซอง สมัยนั้นไม่มีไรมากนัก
แล้วก็ต่อยุคมาถึงสตริง...ก็เพลงตลาด ๆ ก็ไม่มีอะไรมากมายอีกแหละ...จนเริ่มมาแกะเพลงสากล ประหลาดละสิทีนี้!!! ฟ้ากับเหวเลย แต่ก็ทำให้ได้พัฒนาตัวเองขึ้นเยอะแยะ แล้วก็ทิ้งไปเกือบ 20 ปี เพราะคิดว่าไม่มีอะไรดีถ้าอยู่ร่วม(วง)กัน แหะ ๆ ๆ
จนมาเจอที่นี่ ก็เลยเริ่มเปลี่ยนทาง เล่นคนเดียว ชักมันส์แฮะ..ตอนนี้กำลังตั้งไข่อยู่
ถ้าเทียบกับปัจจุบันยังคงแกะเพลงอยู่เรื่อยๆหรือเปล่าครับ เดือนนึงแกะกี่เพลง
ทำงานประจำเลยไม่ค่อยว่าง(สมองน่ะ) แต่ถ้ามีเวลาก็ยังแกะเรื่อยๆครับ ชอบฟังเพลง ฟังเพลงไหนถ้าติดหูแล้วจะไม่ไปล้าง
ต้องแกะเหมือนเป็นสิวเลย แย่หน่อยตรงแกะแล้วทิ้งไม่ได้เล่น บางเพลงก็ไม่สำเร็จเพราะฝีมือไม่พัฒนา ชาวบ้านเขาไปถึงไหนกันแล้ว(ด่าตัวเอง)ส่วนที่เสร็จก็ดันไม่เพราะ ไม่เหมาะ 5555 ก็เพื่อสนองความเพลิดเพลินและอารมณ์ตัวเองน่ะครับ
สมมุติเล่นซ้ำๆทุกวัน เดือนนึงมีแกะมาทีนึงเจ้าของร้านเค้าจะด่ามั้ยครับ
ถ้าผมเล่น...
1.ก็คงแกะทุกวัน แถมต้องทำของที่แกะแล้วให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆด้วย
2.หาสิ่งใหม่ๆ เพลงใหม่ๆ วิธีใหม่ๆ...จนถึงขั้นคิดและทำได้เอง
ถ้าเราเป็นคนฟัง เราก็คงปี้ แต่ไม่แฮปปี้ เจ้าของร้านคงไม่ต้องพูดถึง
ด่าแน่ อย่างน้อยก็ด่าในใจ เพราะเสียเงินค่าจ้างเราเพื่อให้ดึงคนเข้าร้านอยู่แล้ว
มันเป็นงานน่ะครับ ต้องทำงานถึงจะได้เงิน ทุกอย่างที่น้าว่ามา...มันแก้ที่ตัวเองได้ครับ
ถ้าเล่นซ้ำๆแล้วเบื่อ น้าๆมีวิธีแก้เบื่อกันอย่างไรหรอครับ
ก็เล่นไม่ให้ซ้ำสิครับ
ถ้ายังไม่หายก็ทำใจให้เป็นสุข ถ้าไม่หายอีก เลิกเล่นเถอะครับ เล่นแล้วเป็นทุกข์จะทำไปทำไม?
เขียนยาวอีกแว้ววววววว....น่านะ ปีละครั้ง สองครั้ง....ฮริ้วววววววววววววววววว
ถาม : ยังคงแกะเพลงอยู่เรื่อยๆหรือเปล่าครับ เดือนนึงแกะกี่เพลง
ข้อเสนอ : แกะเพลงตามคำขอครับ น่าจะโดนใจผู้ฟังมากที่สุด....คราวนี้ขอมาเล่นไม่ได้..คราวหน้าต้องเล่นให้ได้
ถาม : แล้วถ้าสมมุติเล่นซ้ำๆทุกวัน เดือนนึงมีแกะมาทีนึงเจ้าของร้านเค้าจะด่ามั้ยครับ - -"
ข้อเสนอ : เจ้าของร้าน....คงไม่สนใจเพลงใหม่ เพลงเพิ่ม เพลงเก่า...เท่ากับ..เพลงจะถูกใจแขกไม๊ มากกว่านะครับ ((( เพราะเจ้าของร้านพวกนี้ มักจะแอบไปสำรวจความพึงพอใจจากลูกค้า หรือไม่ก็ ดูปริมาณลูกค้าในร้านในแต่ละวัน)))
ถาม : แล้วถ้าเล่นซ้ำๆแล้วเบื่อ น้าๆมีวิธีแก้เบื่อกันอย่างไรหรอครับ
ข้อเสนอ : ลองเชิญแขก ขึ้นมาร้องสิครับ...ไม่เบื่อแน่ๆ แต่ตื่นเต้นเร้าใจแทน...
**ผมเอง เป็นผู้ฟังประเภท ชอบฟังความสามารถและความตั้งใจของคัวผู้เล่นผู้ร้อง มากกว่า ตัวเพลง....หากเล่นมาจากหัวใจจริง เล่นเพลงอะไร..หรือเพลงเดิมๆ.. ก็เพราะทั้งนั้น**
SARUN Wrote:**ผมเอง เป็นผู้ฟังประเภท ชอบฟังความสามารถและความตั้งใจของคัวผู้เล่นผู้ร้อง มากกว่า ตัวเพลง....หากเล่นมาจากหัวใจจริง เล่นเพลงอะไร..หรือเพลงเดิมๆ.. ก็เพราะทั้งนั้น**
คิดเหมือนน้าซ่าส์ครับ
...ผมไม่ได้เล่นดนตรีกลางคืนมานานมากแล้วครับ....ด้วยความขี้เกลียดเล่นตามใจคนขอ....แต่ถ้าเราชอบนะ แกะแหลกเลยครับ...ตอนนี้ผมก็ยังพอแกะเพลงได้บ้าง (ถ้าไม่ซับซ้อนประเภท ท่อนฮุกมีตั้ง 3-4 ตลบ และลงในรายละเอียดมากนัก...) แต่ปัญหาของผมตอนนี้คือ....มันจำ ไม่ได้ครับ....เลยเล่นไปตามมีตามเกิด(แต่ ฝรั่ง เขาบอกว่าเล่นแบบ คอฟเฟอร์)...สนุกไปอีกแบบแล้วไม่มีเบื่อเลย(บางทีเล่นไปเล่นมามีตั้ง 2 3 เพลงในครั้งเดียวเลย....หลงครับ)ก็เล่นเองฟังเองนี่ครับ.....อะ....อะ....อะ....ไม่เชื่อลองดูอารมณ์ของน้องในภาพดูซิครับ
เอาตั้งแต่ตอนเริ่มเล่นนี่ลำบากมากมั้ยครับ
ลำบากครับเพราะเรายังไม่เก่ง
แล้วถ้าเทียบกับปัจจุบันยังคงแกะเพลงอยู่เรื่อยๆหรือเปล่าครับ เดือนนึงแกะกี่เพลง
แค่แก้ของเก่าที่เราแกะลวกๆก็จะแย่แล้วครับ ขาดบ้าง เกินบ้าง กรู๊ฟผิดบ้าง ร้องผิดบ้าง คอร์ดผิดบ้าง เพลงบลู 12bar ผมเล่น 13 bar คิดดูน่าทุเรศไหมล่ะครับ555
แล้วถ้าสมมุติเล่นซ้ำๆทุกวัน เดือนนึงมีแกะมาทีนึงเจ้าของร้านเค้าจะด่ามั้ยครับ - -"
อยากให้เน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณครับเพลงดีๆหากินได้ตลอดชีวิตครับ
แล้วถ้าเล่นซ้ำๆแล้วเบื่อ น้าๆมีวิธีแก้เบื่อกันอย่างไรหรอครับ นอกจากเอามายำ เพราะผมคัฟเวอร์มาแล้ว
แกะเพลงอื่นซิครับ เพราะเพลงมากมายที่น่าสนใจแกะทั้งชาติก็ไม่หมด
ขอบคุณมากครับ หลายๆท่านให้กำลังใจผมได้ดีมากๆเลยครับ ผมก็คิดเหมือนกันว่า ถ้าเราทำให้มันมีคุณภาพ และ ตั้งใจจริง ก็น่าจะหากินได้นานนะโว้ย
เมื่อประมาณ 3-4 ปีก่อน ผมเคยเล่นดนตรีกลางคืนมาครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นผมก็เล่นแบบคิดว่าทำให้ดีที่สุดอะนะ แต่สงสัยจะไปเล่นผิดที่ผิดทางมั้ง เพลงที่ผมเล่นจะมี
คนน้อยมากๆที่อยากจะฟัง ทั้งๆที่ ผมตั้งใจทำมาดีแล้ว เมื่อหลายปีก่อนตอนสมัยผมเรียนมหาวิทยาลัย ผมเล่นดนตรีมาตลอด เป็น ทั้งของ มหาลัย และของงานนอก
ได้รับการยกย่องจากเพื่อนฝูงมากมาย แต่พอมาเล่นดนตรีเป็นอาชีพจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าหูเรากับหูคนฟังและรสนิยมคนฟังมันเป็นเรื่องใหญ่มาก มีวันนึงไปเข้าห้องน้ำ
แล้วได้ยิน แขก มาคุยกัน บอกนักดนตรีไม่ด้เรื่องเลยว่ะ ขอไรก็ไม่ได้ คือที่คนๆขอผมก็พยามแล้วนะครับ แต่บางทีขอพวกเพื่อชีวิตมา ผมก็เล่นไม่ได้และไม่อยากเล่น
เพราะผมไม่ชอบ บางทีขอ ไอน้ำงี้ ผมเล่นแต่สากลมาก่อน ไทยก็เล่นได้แต่ พวก เบเกอรี่ ผมได้ยินคำนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิต รู้สึกตัวเบามาก มันบอกไม่ถูก มันรู้สึก
เหมือน เราเข้าใจอะไรผิดไปเองหรือปล่าว โลกของอาชีพมันช่างน่ากลัวฝังใจ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ไปเล่นที่ไหนอีก หายไปเอง เจ้าของเขาก็ตาม ก็ง้อมาก จน
ผมจำเป็นต้องกัดฟันทำเสียงแข็งๆบอกไปว่าได้ร้านใหม่ เงินดีกว่าเดิม ทั้งที่ไม่อยากพูด แต่ไม่รู้สิ ผมหมดไฟมากๆ ผมปล่อยให้เวลาผ่านเลยมาอีก 3-4 ปี โดยที่ไป
ทำอย่างอื่นบ้าง ปล่อยว่างๆบ้าง จนผมเห็นว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำอะไรไม่ได้ดีเลย นอกจากเล่นดนตรี ผมจึงได้ซ้อมหนักมาก แน่นอนผมว่าผมเล่นได้ดีกว่า
ตอนนั้นอีกเยอะมาก แทบจะเป็นคนละคน แต่พอผมคิดจะกลับไปเล่น ผมรู้สึกกลัวกับภาพในอดีต ว่าเดี๋ยวมันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆผมจึงได้ซ้อมอย่างที่คิดว่า200%
แต่ก็ลบภาพนั้นไม่ได้ซักที แต่มาคิดด้วยเหตุผลแล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะเลิกเล่นดนตรี นอกจากความกลัว และ ความเรื่องมากของเราเอง
นี่คือสิ่งที่ฝังอยู่ในหัวผมมาตลอด 6 ปี ที่ผ่านมา ขอบคุณเว็ปแห่งนี้ที่ให้ที่ระบายครับ