NimitGuitar webboard

ไป..ไปให้ไกลสุดฟ้ากว้าง...
ไป ตามเส้นทางของเรา
อาจมีบางคนผ่านมา จะมีบางคนผ่านไป
แต่ยังมีฉัน บนเส้นทางอย่างเดียวดาย.......

เธอ คงไม่มากับฉันหรอก......
บอก กับแผ่นดินด้วยความเหงาใจ
ก็ภูผายังทนง อีกทะเลยังกว้างใหญ่
ฉันจะไป จะไป แม้เดียวดาย.............

คง..มีสักวัน....
ฉันจะมีใครข้างเคียง
คง..มีสักวัน....
ฉันจะมีคนร่วมทาง....
แต่ยังมีฉันที่ท่องไป ด้วยดวงใจดวงนี้เอง
ที่บรรเลง บทเพลงเดียวดาย...ของคนเดินทาง........

(บทเพลงเดียวดายของคนเดินทาง)
เพลงของ :ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ
คนร้อง :พิบูลย์ศักดิ์ ละครพล

ฝากด้วย ขี้เกียจ โพสใหม่ คราบบบบบบบบบ....
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthre...=94&page=2

เพลงจบแล้วเล่าเลยครับ
อยากฟังแล้ว!!!

โดยปกติแล้ว ผมจะชอบรำลึกความหลังกับเพื่อนๆ ในวงเหล้า.. โดยมากจะมีผมคนเดียวนี่แหละที่ดื่มเหล้า
ส่วนเพื่อนๆคนอื่นเขาจะกินกับแกล้มเป็นหลัก เพิ่งจะมีโอกาสเขียนก็เมื่อมีกระทู้ นอกเหนือจากอคูสติกกีต้าร์ (ที่บ้านโน้น)ผมโพสไปว่า
ผมบ้าสนุ้ก และเครื่องเสียงรถ ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจไต่ถาม สิ่งที่ผมชอบอีกอย่างแต่ไม่ถึงกับบ้า ก็คือการเดินทางท่องเที่ยว
เมื่อได้มาพบสังคมแห่งมิตรภาพของน้าๆทั้งหลายในที่นี้ ผมได้รับความรู้อันเป็นประโยชน์และได้รับความสุขมากมาย
จากการฟังพวกน้าๆพูดคุยกัน ผมเองก็ไม่มีภูมิเรื่องกีต้าร์มากมายนัก จึงเห็นว่าลองเล่าเรื่องที่ผมและเพื่อนๆชอบคุยกันในวงเหล้าให้น้าๆฟังดีกว่า
จะได้มีอะไรมาพูดคุยกับน้าๆได้บ้าง
เมื่อได้ลองเล่าดูปรากฎว่า ผมมีความสุขที่ได้ย้อนเวลากลับไปในสถานที่นั้นๆอีกครั้ง บางเรื่องที่ไม่น่าที่จะจำได้ ก็กลับรำลึกได้อย่างน่าประหลาด
และรู้สึกเสียดายที่จะไม่พูดถึง จึงขออนุญาตเล่าเหตุการณ์บางเหตุการณ์ และขอแทรกบางช่วงของอารมณ์ ณ.ขณะนั้นลงไป
ทั้งอารมณ์ โกรธ เหงา เศร้า รัก ลุ่มหลง...ขอความกรุณาผู้ปกครอง ควรแนะนำบุตรหลานของท่านอย่างใกล้ชิด

เล่าเรื่องเมืองแขก......อะดึ่มดึ๋ย..อะดึ่มดึ๋ย...อะดึ่งดึ๋ม....

ครั้งที่ผมมีเหตุที่ต้องไปสัมผัสเมืองแขก เนื่องจากค่าตั๋วเครื่องบิน ฮีทโธร์ว-กทม.แบบบินตรง มีราคาสูงกว่าแบบต่อเครื่องมาก
อีกทั้งผมยังเห็นว่าเป็นการดีที่จะได้แวะเที่ยวเมืองแขก ผมจึงเลือกที่จะบินแบบต่อเครื่อง...
สมใจอยาก ผมได้เที่ยวบินที่ต้องรอต่อเครื่องนานถึง 6ช.ม.ที่Abudhabi เมืองหลวงของสหรัฐอาหรับเอมิเรต
ซึ่งมีเมืองท่าที่มีชื่อเสียงคือเมืองดูไบ แต่จะต้องไปต่อเครื่องที่บาเรนห์ก่อน ต้องรอเวลาต่อเครื่องอีก3ช.ม.
เดินทางคนเดียว...เหงาจัง

เมื่อถึง Abudhabi ผมเดินไปแจ้งความประสงค์ขอเข้าเมือง เพื่อเที่ยวชมระหว่างรอเครื่อง ระหว่างนั่งรถเข้าเมือง สังเกตเห็นด้านขวาเป็นทะเล
ส่วนด้านซ้ายริมถนนจะปลูกหญ้าและต้นปาล์ม ถัดไปเป็นอาคารบ้านเรือน เลยออกไปอีกหน่อยก็เป็นทะเลทรายเห็นเปลวแดดระยิบอยู่ไกลๆ

หลังจากเช็คอินที่โรงแรมเสร็จเรียบร้อยก็รีบออกเดินเที่ยวเพราะมีเวลาเพียง 6ช.ม.เท่านั้น
ลงมาที่ล็อบบี้ ผมเห็นกาน้ำชาแบบแขก วางบริการลูกค้าของโรงแรม ปกติผมชอบดื่มชาอยู่แล้ว(โดยเฉพาะเวลาเพิ่งสร่างเมา)ไม่ว่าจะเป็นอู๋หลง เกาเหยียนหมินจู ผู่เอ๋อ Twinnings Earl Grey
เลยรินมาครึ่งแก้ว สุดยอดดด...เหมือนน้ำต้มผงกะหรี่ยังไงยังงั้น จะคายก็เสียฟอร์ม จะกลืนก็สุดจะฝืน เลยอมไว้แล้วรีบไปบ้วนทิ้งที่ห้องน้ำ ดีนะที่รินมาแค่ครึ่งแก้ว
ผมเดินเก้ๆกังๆไปตามถนน ลงอุโมงค์คนเดิน ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง แขกนี่มันรวยจริงๆ อุโมงค์ยังทำซะสวย แต่อากาศร้อนแสบผิวจริงๆ ร้อนแห้งๆ นี่ขนาดติดทะเลนะเนี่ย ถ้าลึกเข้าไปในทะเลทรายคงหนักกว่านี้

ขึ้นจากอุโมงค์ เจอร้านขายเสื้อผ้า ว่าจะซี้อเสื้อแขกไปใส่สักตัว
"เฮ้!..ยูเป็นคนจีนเหรอ แขกคนขายเสื้อถาม"
ไม่ใช่..ไอเป็นคนไทย "ยูมาขายแรงงานเหรอ" เปล่า..ไอมาเที่ยว
"ที่นี่มีอะไรให้เที่ยว" เขาทำหน้าฉงน ไอก็ไม่รู้..ไอชอบดูบ้านเมืองแปลกๆ ผมตอบ
"ไอเป็นคนปากีสถาน" เขาแนะนำตัว "มาทำงานรับจ้างขายเสื้อผ้า"
จริงเหรอ..ไอนึกว่ายูเป็นคนUAEเสียอีก
"คนUAEเขารวย ไม่ต้องมานั่งทำงานหรอก ที่นี่คนจีนจะทำงานร้านอาหาร คนฟิลิปปินส์มักจะเป็นขายของตามห้าง ส่วนคนไทยจะมีฝีมือด้านก่อสร้าง"
เขาพูดฟังดูดี แต่ผมว่าคนฟิลิปปินส์พูดภาษาอังกฤษได้ เลยทำงานที่ต้องพบเจอผู้คน ส่วนคนจีนและคนไทย เนื่องจากไม่ถนัดภาษาอังกฤษพอๆกัน
จึงต้องทำงานหนัก
คนไทยโชคร้ายหน่อย ดันมีฝีมือทางด้านงานฝีมือ เลยต้องทำก่อสร้าง ส่วนคนจีนจะไม่ค่อยปราณีต แถมมีชื่อเสียงเรื่องอาหาร
เลยได้ทำงานตามร้านอาหาร
อันที่จริงอาหารไทยก็มีชื่อนะครับ ที่ลอนดอน เซี่ยงไฮ้ โคโลญจน์ ย่างกุ้ง ผมก็เข้าไปอุดหนุนมาแล้ว แต่รสชาติไม่เหมือนที่เมืองไทย
คงเพราะเครื่องปรุงหายาก
เคยได้ยินว่าที่อเมริกามีคนไทยไปปลูก กะเพรา โหระพา ผักต่างๆของไทย ขายให้ร้านอาหารไทยจนร่ำรวย คงต้องรอ น้าpood น้าescobar น้าv8 หรือท่านที่เคยไปอเมริกามาเล่าอีกที

นอกเรื่องไปไหนแล้วเนี่ย...กลับมาที่Abudhabiต่อ สรุปว่าผมซื้อเสื้อแขกไป2ตัว แล้วก็ขอตัวเดินเที่ยวต่อ
ผมเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกซื้อของที่ระลึก โอววเย็นเฉียบ อย่างกะอยู่ยุโรปเลย ก็น้ำมันเค้าผลิตเองนี่นา ไม่ต้องกลัวเปลืองไฟ
ซื้อของอยู่พักใหญ่ได้เวลากลับแล้ว...เดี๋ยวตกเครื่อง

อาบน้ำอาบท่าที่โรงแรม เดินทางกลับสนามบิน.....ลาแล้วAbudhabi

เมื่อถึงสนามบิน ซึ่งอาคารผู้โดยสารเล็กมากๆ ก็ตามรูปที่เห็นนั่นแหละครับ มีแค่นั้น ควันบุหรี่คลุ้งตลบไปหมด ยิ่งกว่าโต๊ะสนุ้กบ้านเราอีก
แถมเป็นบุหรี่แขกด้วยอีกต่างหาก แขกนี่อะไรๆก็ต้องมีกลิ่นกะหรี่
ผสมกับกลิ่นตัวแขกด้วย...ชื่นนจายยย (จริงๆแล้ว มันเป็นเปลือกไม้อะไรซักอย่างนี่แหละ )
ปรากฏว่าเครื่องบินล่าช้า ต้องรออีก2ช.ม.เจอคนไทยด้วย(สังเกตจากพาสปอร์ท) เหงาจังเดินทางคนเดียว ไม่เจอคนไทยเลย เข้าไปคุยด้วยดีกว่า.....
สวัสดีครับลุง ผมเข้าไปทัก ลุงมาจากไหนเหรอครับ คูณลุงท่าทางภูมิฐานใส่สูทผูกเน็กไทหันหน้ามาแดงก่ำ "ลุงมาจาก ชาร์ลเดอโกล" อ้อ..มาจากปารีส
"มาจากไหนล่ะ" ลุงถามผม ฮีทโธร์วครับ "ไปเรียนหรือ" ไม่ใช่ครับ ผมไปเยี่ยมแฟน คุณลุงไปทำธุรกิจหรือครับ "ช่ายยย...ลุงไปส่งเด็ก" ลุงทำหน้าจริงจัง
ได้กลิ่นละมุดฝรั่งเศษเต็มๆ
"ยังเรียนอยู่รึเปล่า..อยากหารายได้พิเศษมั๊ย" ผมเรียนจบนานแล้วครับ "นั่นแหละ อยากหารายได้มั๊ย" แล้วลุงก็บอกวิธีหารายได้ของแก
ซึ่งหมิ่นเหม่ต่อกฎหมายและศีลธรรม...
"ไม่ล่ะครับลุง ขอบคุณครับที่ชวน" จริงๆแล้วไม่มีอะไรมาก แค่นั่งเครื่องบินไปเป็นเพื่อนกับสาวๆเท่านั้น แล้วก็ทำตัวให้เหมือนแฟนกัน.....
แล้วผมก็แว่วได้ยินว่าเครื่องบินที่จะบินไป กรุงเทพแล้วต่อไปยังฮ่องกงต้องยกเลิกเที่ยวบิน ผมเดินไปถามคนฮ่องกง ท่าทางเป็นทัวร์ลีดเดอร์น่าจะรู้เรื่องดี
เที่ยวบินยกเลิกเหรอครับ "Yeabbb"เขาตอบ
แล้วเราต้องทำอะไรต่อ? เขาหันมา "ไม่รู้..ไปถามเจ้าหน้าที่เองสิ" ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ถ้าเป็นคนไทย มีคนต่างชาติถาม คงกุลีกุจอให้คำตอบและความช่วยเหลือ
ชักคิดถึงเมืองไทยแล้วหล่ะ...
คุณลุงเดินเข้ามาถามผม "คุยอะไรกัน ลุงถนัดแต่ภาษาฝรั่งเศษ" เที่ยวบินยกเลิกครับ ต้องเดินทางพรุ่งนี้ ผมพาลุงไปที่เคาน์เตอร์ แล้วพาทำเรื่องเข้าเมือง
สายการบินจัดที่พักไว้ให้ในตัวเมือง มีคนไทยแค่สองคนนี้หละ
อันที่จริงภาษาอังกฤษของผม แค่พอถามทางได้เท่านั้น พูดคุยเป็นจริงเป็นจังไม่ได้เรื่องหรอก ทุกอย่าง เป็นpresentหมด เห็นสาวๆบาร์เบียร์เค้ายังคุยกับฝรั่งรู้เรื่อง
ไม่เห็นเขาอายเลย