NimitGuitar webboard

อยู่กับลูก กับ ครอบครัวเถอะครับ

http://www.youtube.com/watch?v=B32yjbCSVpU

เมื่อปีที่แล้วทั้งปี ผมไปทำงานประจำ หลังจากที่ไม่ได้ทำมาหลายปี ไม่ใช่เพราะความจำเป็น แต่ ไปเพราะรับปากใว้ ว่าจะไปทำให้
เวลาที่มีอยู่เกือบจะทั้งหมด หมดไปกับงานนี้ ไม่มีเวลาเล่นกีตาร์ ไม่มีเวลากลับบ้านต่างจังหวัด ทำงานวันเสาร์ บางครั้ง อาทิตย์ฏ้ต้องไปทำ
กินข้าวกับแฟนน้อยลง ออกจากบ้านแต่เช้ากลับบ้านดึก เวลาหมดไปกับงาน และ การเดินทาง
เพื่อนร่วมงานไม่น่ารัก
อ้วนขึ้น เพราะไม่มีเวลาออกกำลังกาย
เล่น Golf แย่ลง เพราะไม่มีเวลาซ้อม กีตาร์ไม่ต้องพูดถึง กินบุญเก่าอย่างเดียว
ไม่ค่อยได้ดูแลบ้าน แฟนบ่นว่าช่วงนี้เป็นอะไร เครียดๆ

แต่ ได้เงิน เยอะพอสมควร ไม่เดือดร้อน ใช้หนี้หมด

สำหรับผม มันเป็นเรื่องที่ฝืนความรู้สึก และ ทรมารมากๆ ทุกวันมากๆ
1 ปีผ่านไป หลังจากงานที่ทำเสร็จลุล่วง เค้าจะจับผมต่อสัญญา

ผมลาออกครับ ออกมาเปิด Office Engineer เล็กๆ แต่มีความสุข มา 5 เดือนแล้วครับ เงินไม่เยอะ พอรับได้
ถ้าอยู่ที่เดิม อาจมีเงินซื้อกีตาร์อีกหลายตัว และซื้อโน่น นี่ นั่น ที่อยากได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าไม่มีเวลาเล่น

เผื่อเป็นข้อมูลประกอบการตัดสินใจ

แต่ผมว่า น้าตักสินใจไปแล้วแหละ

ชอบ Web ที่ทำมากครับ แต่ Print ออกมาแล้ว ตัวเล็กจัง สงสารคนรุ่นเดียวกันมั่งก็ดีน๊ะน้า

-ขอบคุณน้าหม่าวครับ สำหรับแง่คิดและประสบการณ์น้าหม่าว.. รวมถึงน้องลาเต้ด้วยครับ


-น้าSARUN.. ผมรู้สึกอยากเล่นเพลงนี้ และคงต้องอ้อนให้ลูกสาวร้องเพลงนี้ให้ฟังเสียแล้วหล่ะ


-น้าGuitarmania.. เวลาเป็นสิ่งที่มีค่า และเป็นสิ่งเดียวที่ไม่สามารถใช้เงินซื้อได้จริงๆ ครับ


-น้าต่ายครับ ผมอยากให้ลูกสาวเติบโต.....เข้าใจ....และเข้มแข็ง....."เหมือนพ่อ" อย่างที่น้าว่าเลย..
แต่อย่าเป็นแมนก็แล้วกัน.. เพราะทุกวันนี้ก็แทบจะเล่นเป็นเด็กผู้ชายอยู่แล้วครับ.. ฮา..


-น้าหนุ่ม.. ภรรยาผมเค้าเสี้ยมมมม..ไม่ค่อยเก่งเหมือนพวกเราๆ หรอกครับ.. แต่ถ้าให้สอยล่ะก็.. หมัดเดียวอยู่ครับ.. อิอิ


-พี่ป๋อครับ.. ครอบครัวพี่ป๋อเป็นตัวอย่างที่น่ารักมากครับ..
ผมก็หวังว่าผมจะรักษาครอบครัวผมไว้ได้ เหมือนที่ผมได้พยายามทำมาตลอด..


-น้า tatsanai ครับ.. ทางเลือกมันมีเข้ามาเสมอจริงๆ หลายครั้งก็ลำบากใจครับ
และบางครั้งผมก็รู้สึกว่า.. คำว่า "ความก้าวหน้า หรือ โอกาส" นั้น..
บางทีมันก็อาจจะมีชื่อเล่นอีกอย่างหนึ่งว่า "หายนะ" ได้เหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ


-ขอให้น้า pop_250823 มีความสุขด้วยเช่นกันนะครับ


-น้า lekleklek.. มุมมองของน้าเล็กเป็นมุมที่ดีมากครับ และตอนนั้นน้าเล็กก็เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก
มิน่าล่ะ.. โตขึ้นมาถึงได้เป็น "........." แบบเนี๊ยะ.. (หมายถึงว่าน่ารักนะครับ.. สาวๆ เต็มไปหมด..)


-ขอบคุณน้าTeera ครับ.. เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะครับ
ผมว่า Office Engineer เล็กๆ มีความสุขได้ง่ายกว่าออฟฟิศใหญ่หลายๆ ที่เลยครับ
และผมจะพยายามปรับปรุงให้ตัวหนังสือใหญ่ขึ้นนะครับ..
แหม.. พวกเรายังไม่อายุมากกันสักเท่าไรเลยครับ แค่ผลัดเปลี่ยนวัยกันก็แค่นั้นเอง.. อิอิ


ขอบคุณทุกๆ คนสำหรับกำลังใจ และน้ำใจที่เรามีให้กันเสมอเลยครับ
โฟล์คน้อย..

......................

ตอนสี่ขวบผมต้องไปอยู่ราชบุรี พ่อกับแม่จะมาหาทุกวันเสาร์-อาทิตย์ แรกๆก็เหงาครับ ลูกๆของป้าก็โตกันหมด ไม่รู้จะเล่นกับใคร
แต่ปีถัดมาน้องชายก็มาอยู่ด้วยกัน มีน้องมาเป็นเพื่อนเล่นก็ไม่เหงาื เล่นกันสองพี่น้อง ก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไร
ชีวิตมีแต่บ้าน นั่งสามล้อ อยู่โรงเรียน นั่งสามล้อ กลับถึงบ้าน ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนไกลกว่าปากซอยวัดศรีชมภู
อยู่ที่โรงเรียนก็นั่งมองเขาแก่นจันทน์ บนนั้นมันมีอะไรวะเนี่ย อยากไป...
โตขึ้นมาเลยอยากไปนั่นอยากไปนี่ เพราะเด็กๆไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนเกินกว่าปากซอย

เข้าใจน้าโฟล์คน้อยครับ ว่ามันยากที่จะตัดสินใจ

ผมเคยทิ้งหน้าที่การงานเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับพ่อในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตพ่อ
แล้วก็ลำบากอยู่ไม่นานครับ หลังจากทุกอย่างผ่านไป อะไรๆก็ดีขึ้น
ดีกว่าสิ่งที่เราทิ้งมันมาเสียอีก แต่สิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ก็คือเวลาในช่วงนั้น
ทุกวันนี้ผมก็ทิ้งอะไรๆไปหลายอย่าง ก็ไม่เห็นจะลำบากอะไร ผมเชื่อว่าทางเลือกในชีวิตมีหลายเส้นทาง
ทุกเส้นทางล้วนไปสู่จุดหมายเดียวกัน เลือกทางที่เราเดินแล้วมีความสุข สนุกไปกับการเดินทาง ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
วันที่เราถึงจุดหมาย...เราจะหลับอย่างเป็นสุขครับ

เป็นกำลังใจให้น้าโฟล์คน้อยครับ
ไม่ต้องมีกีต้าร์หลายตัวก็ได้ครับ อยากเล่นก็ไปบ้านเต่าครับ

(03-05-2011, 16:49)karn Wrote: [ -> ]สนุกไปกับการเดินทาง ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
วันที่เราถึงจุดหมาย...เราจะหลับอย่างเป็นสุขครับ

ขอค้านครับ พอไปถึงจุดหมายกันทีไรเห็นตื่น และหูตาไวกว่าคนอื่นทุกที

(03-05-2011, 17:34)Webmaster Wrote: [ -> ]เป็นกำลังใจให้น้าโฟล์คน้อยครับ
ไม่ต้องมีกีต้าร์หลายตัวก็ได้ครับ อยากเล่นก็ไปบ้านเต่าครับ

ชอบ Concept นี้จังครับพี่นิมิตร ตอนนี้กำลังอยากเล่น Guild F-55 รู้สึกว่า บ้านเต่ามี ว่าแล้ว ก็โทรๆ ๆ ๆ

อันนี้ตรงข้ามกับผมเลยครับ ลูกเมียบอกว่าเมื่อไรพ่อจะตื่นไปทำงานซักที

พอตอนเ็ย็นถ้าเกิดฝนตก อดไปเล่นเทนนิส ที่บ้านก็เปรย ๆ ว่าวันนี้ที่บ้าน
ดูแน่น ๆ ยังไงไม่รู้

แล้วพออยู่กับลูกนาน ลูกบอกว่าอยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง

ขอโทษถ้าทำเสียบรรยากาศนะครับ

(03-05-2011, 22:20)ไข่ไก่ Wrote: [ -> ]อันนี้ตรงข้ามกับผมเลยครับ ลูกเมียบอกว่าเมื่อไรพ่อจะตื่นไปทำงานซักที

พอตอนเ็ย็นถ้าเกิดฝนตก อดไปเล่นเทนนิส ที่บ้านก็เปรย ๆ ว่าวันนี้ที่บ้าน
ดูแน่น ๆ ยังไงไม่รู้

แล้วพออยู่กับลูกนาน ลูกบอกว่าอยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง

ขอโทษถ้าทำเสียบรรยากาศนะครับ

อยากให้อยู่นอกบ้านรึ!
เป็นผมนะ....ฮึ่ม...เข้าทางเลย

ขอโทษนะครับที่ทำให้บรรยากาศไขว้เขว

ขอบคุณที่ตั้งกระทู้ดีๆอย่างนี้ครับน้าโฟล์คน้อย
อยากเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ครับ ผมเชื่อว่าครอบครัวสำคัญที่สุด ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามbalanceเรื่องการงานและเงินทองที่ต้องใช้สอย
ผมเองก็เติบโตมาในครอบครัวชนชั้นกลางไม่ได้มีกิจการเหมือนๆกับเพื่อนๆที่ร่ำเรียนมหาลัยมาด้วยกัน แต่ก็โชคดีที่คุณพ่อและคุณแม่ใกล้ชิดและให้ความรักความอบอุ่นตลอดระยะเวลาตั้งแต่เด็กจนโต ตอนเด็กๆป๊าม๊าต้องทำงานทั้งคู่ ต้องให้อาม่าเลี้ยงทั้งพี่และน้อง อบอุ่นมากครับเพราะมีอากง อาม่า อาอี๊คอยดูและพร่ำสอนอย่างใกล้ชิด สอนให้เราเป็นคนดีและอ่อนโยน ตอนโตเข้ามหาลัยป๊าม๊าก็พอมีฐานะดีขึ้นบ้างก็พากลับมาเลี้ยงที่บ้านทั้งพี่น้องครับ ท่านทั้งสองให้เวลากับครอบครัวมากๆเรียกว่าไปไหนไปกัน หิ้วกันไปตลอดเวลา ป๊าเคยพูดเสมอว่าเค้าก็เคยได้งานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งที่ต้องไปเป็นผู้จัดการภาค อาจจะต้องกลับบ้านเดือนละครั้งเพื่อแลกกับเงินเดือนหลักแสนในสมัยนั้น ซึ่งในตอนนั้นก็คงจะเหมือนสถานการณ์ของน้าโฟล์คน้อย ณ ตอนนี้ล่ะครับ คำตอบ ณ วันนั้น ป๊าผมเลือกที่จะไม่รับตำแหน่งนั้น ยอมทำงานที่ตัวเองถนัดและไม่ต้องอยู่ห่างครอบครัว ก็เหมือนๆกับพี่หม่าวและพี่ป๋อที่ตัดสินใจแบบนั้นแหละครับ ผลลัพธ์ที่ได้คือ ลูกทั้งสองคนเติบโตมาได้ดีทั้งคู่ครับ(ไม่ได้ชมตัวเองนะครับ ) ได้ดีในที่นี้หมายถึง ลูกทั้งสองคนกตัญญูรู้คุณบิดามารดาและบุพการี มีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ ตั้งใจทำงานไม่เกเรและไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจในเรื่องร้ายแรงครับ

ที่แชร์ประสบการณ์มา ณ ที่นี้ก็เพื่อเป็นตัวอย่างที่เกิดขึ้นจริงกับครอบครัวผมซึ่งคล้ายๆกับน้าโฟล์คน้อยและอีกหลายๆครอบครัวในตอนนี้ครับ
แต่ก็อีกนั่นแหละครับ ผมสามารถบอกได้เลยว่า เด็กจะดีได้ไม่ใช่แค่พ่อแม่อย่างเดียว
สำหรับผมให้Weight 50/50 เลยครับ เพราะเคยมีเพื่อนที่ถูกเลี้ยงมาดีมากแต่ก็ใจแตก ส่วนอีกคนพ่อแม่ไม่สนใจทิ้งๆขว้างๆแต่เค้าก็โตเป็นคนดีกตัญญูครับ
ผมว่าหากผมมีครอบครัวแบบน้าโฟล์คน้อยก็คงต้องพยายามBalanceทั้งเรื่องครอบครัวและCash Flowแหละครับ

ป๊าผมสอนแบบนี้ครับ ชีวิตจะดีได้ต้องประกอบด้วย 3 องค์ คือ
1.หน้าที่การงาน และความก้าวหน้าในชีวิต หมายรวมถึงเงินทอง ทรัพย์สิน
2.ครอบครัว ญาติสนิท มิตรสหาย
3.สุขภาพที่แข็งแรง

ทั้ง3สิ่งต้องพยายามBalanceให้ได้ครับ ไม่มีปัจจัยใดปัจจัยหนึ่งที่สำคัญไปกว่ากัน ฉนั้นขึ้นอยู่กับช่วงเวลา จังหวะของชีวิต ช่วงไหน1, 2, 3มากน้อยไปก็ต้องปรับครับ

ผมเองก็อยู่ในวัยกลางคน กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ (แต่ก็ยังไม่ค่อยจะมีกับเค้าเท่าไหร่) แล้วก็อาจจะมีครอบครัวอีกไม่นานนัก ก็ตระหนักและเห็นประโยชน์ของกระทู้ที่น้าโฟล์คน้อยได้เขียนบรรยายมา รวมถึงเพื่อนๆพี่ๆที่ช่วยแชร์ ผมขอขอบคุณจริงๆครับ

ปล.สู้ๆนะครับ เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเลย เนี่ยผมยังคิดอยู่เลยว่าช่วงนี้นะพอมีตังค์ซื้อกีต้าร์ได้รีบซื้อ เพราะเดี๋ยวอาจจะต้องขายกีต้าร์ไปแต่งเมีย!!!
แอบกังวลเล็กน้อยเห็นเพื่อนๆวัยเดียวกันลูกโตกันแล้วน่ารักมากมาย ไอ้เราก็ยังหลั่นล๊าอยู่เลย 555

น้อง piggyprince อาจจะต้องขายกีต้าร์ไปแต่งเมีย!!!

ชาตินี้ผมไม่คิดและทำอย่างนั้นเด็ดขาด...
โอ๊ะ...ลืมไป...แต่งแล้วนี่นา...